Οταν κανείς από τους παίκτες της Εθνικής δεν κατάφερε να ψιθυρίσει την παραμικρή δικαιολογία μετά το 1-1 με τη Γεωργία, είναι ακόμη δυσκολότερο εμείς οι υπόλοιποι να το εξηγήσουμε... Στις περιπτώσεις που ολόκληρο το σύστημα δεν λειτουργεί, δεν υπάρχει κάτι να πεις και... τελείωσε. Δέχεσαι το αποτέλεσμα και λες... πάμε παρακάτω.
Αν θέλουμε, πάντως, να κρατήσουμε κάτι χρήσιμο, είναι η σύγκριση του Τζόλη με τον Κβαρατσκέλια. Στην ίδια πάνω - κάτω ηλικία, 19 ο δικός μας, 20 εκείνος, αποτελούν αυτή τη στιγμή ό,τι καλύτερο έχουν οι δύο χώρες στην ευρωπαϊκή τους βιτρίνα σε ταλέντο και σε προοπτική. Η συγκυρία το έφερε να βρεθούν απέναντι και να δείξουν "ενώπιος ενωπίω" πόσο μετράει ο καθένας -όσο μπορεί να φανεί κάτι τέτοιο σε ένα μόνο παιχνίδι.
*Ο Τζόλης κρύφτηκε από την αρχή και για όσο έπαιξε. Πέταξε με μοναδική φοβική επιπολαιότητα τη μοναδική ευκαιρία που παρουσιάστηκε στην Εθνική μας να σκοράρει κανονικά. Προσπαθούσαν να τον βρουν οι υπόλοιποι και δεν υπήρχε πουθενά. Στα κοντινά τηλεοπτικά πλάνα αντίκριζε κανείς ένα πρόσωπο αγχωμένο στον υπερθετικό. Δεν τού βγήκε ούτε μισή ενέργεια. Στην πραγματικότητα δεν την επιχείρησε...
*Ο Κβαρατσκέλια αντίθετα έψαχνε συνεχώς την ευκαιρία να δείξει ποιος είναι και τι μπορεί να περιμένει το ποδόσφαιρο απ αυτόν. Αντιμετώπιζε τους Έλληνες αμυντικούς προκλητικά και με τον αέρα του υπεράνω. Σα να έλεγε... "σας έχω, μάγκες μου, ελάτε"! Όλοι ήξεραν τι θα κάνει, αλλά κανείς δεν είχε τη δυνατότητα να τον σταματήσει. Στις περισσότερες περιπτώσεις τον έκοβαν με φάουλ και έτρωγαν κίτρινες.
Στο ένα καλό μπάσιμο, πέρασε πέντε και έχασε στο παρά ένα δέκατο του δευτερολέπτου την ευκαιρία να μας το βάλει. Στο δεύτερο και φαρμακερό πέτυχε το γκολ της ισοφάρισης με τρόπο που αμφιβάλλω αν οι δικοί μας κατάλαβαν τι έγινε πριν το δουν στην τηλεόραση σε αργή κίνηση. Ενας μοντέρνος - άγουρος Μέσι, έτοιμος να κατακτήσει τον κόσμο. Θα ήταν περιττό να επαναλάβουμε τα χιλιοειπωμένα για το πώς διαχειριζόμαστε εμείς τον Τζιόλη και πως οι Γεωργιανοί το νέο τους αστέρι.
Εδώ, έχει πέσει όλος ο ΠΑΟΚ πάνω του, περιμένει τα πάντα απ αυτόν, τον έχει αναθέσει στον Πάμπλο Γκαρσία ο οποίος κι αυτός με τη σειρά του προσπαθεί να γίνει προπονητής και βρίσκεται στην αναμονή μέχρι να έρθει η μεγάλη πρόταση απ έξω. Μάλιστα, τον τελευταίο καιρό, όταν διεκδικεί, πηδάει πάνω από τη μπάλα, μη τυχόν και τον βρει καμιά αδέσποτη. Εκεί με το που έπαιξε 16 χρονών στη Ντιναμό Τιφλίδας, τον τσίμπησαν και βρέθηκε γρήγορα στη Ρωσία. Πρώτα στην Λοκομοτίβ Μόσχας και μετά στην Ρούμπιν Καζάν, αφού προηγουμένως απορρίφθηκαν οι προτάσεις από Μπάγερν Μονάχου, Σαχτάρ Ντόνετσκ και Αγιαξ να πάει κάπου εκεί, να δοθεί δεξιά κι αριστερά δανεικός, για να ψηθεί. Η πορεία δείχνει, πως έκανε πάντα τις σωστές κινήσεις και επιλογές. Προπονητής του, ο περίφημος Ρώσος Λεονίντ Σλούτσκι. Λογικό να παίρνει σε μεγάλες δόσεις τα απαραίτητα για να πετάξει ψηλά.
Από την άλλη, όσο ταλέντο κι αν βγάζει ο Τζόλης φάνηκε ξεκάθαρα, ότι εκείνα που μπορεί να δώσει είναι, προς το παρόν, "ελληνικών προδιαγραφών". Αξίζουν μόνο για να κάνει τη διαφορά στο δικό μας υποβαθμισμένο πρωτάθλημα. Δεν έχουν και τόσο αντίκρισμα εκτός συνόρων.
Και φυσικά, η πορεία της ομάδας του που αποκλείστηκε από την Ευρώπη με κάτω τα χέρια, δεν τον βοήθησε στο ελάχιστο να δείξει αυτό που κρύβει μέσα του και παραμένει ανεπεξέργαστο - ανεκμετάλλευτο.
