Για να μην έχουμε ψευδαισθήσεις που θα διαψευστούν στο εγγύς μέλλον, μην σας μπει η ιδέα ότι με την αντικατάσταση του Σύριζα από το Πασόκ, ως κεντροαριστερού πυλώνα απέναντι στη ΝΔ, θα ζούμε εφεξής σε κάποιο ονειρικό πολιτικό σκηνικό. Και πάλι χαμός θα γίνεται, να το ξέρουμε.
Απλώς' τώρα' θα είναι μεταξύ ΝΔ και Πασόκ. Ο Σύριζα πλέον, είτε φωνάζει είτε δεν φωνάζει, θα περνά απαρατήρητος. Μια ιδέα εξάλλου πήραμε από την προχθεσινή συνεδρίαση της Βουλής, με το έντονο πινγκ-πονγκ Μητσοτάκη και Ανδρουλάκη. Στο μέλλον τα χτυπηματάκια αυτά θα είναι ακόμα πιο άγρια κι από τις δυο πλευρές.
Μα αν είναι έτσι, θα ρωτήσετε, τι φαγωθήκαμε όλοι εμείς της από δω πλευράς, να μικρύνουμε έως εξαφάνισης τον Σύριζα; Για να ξαναζούμε τις ίδιες αγριότητες, τις ίδιες μάχες και τις ίδιες κοκορομαχίες μέσα στην αίθουσα της Βουλής ή στα τηλεοπτικά τραπέζια ή πάνω από τα μπαλκόνια; Τότε ποιο το όφελος;
Μεγάλο το όφελος, αναγνώστες μου. Διότι η τοξικότητα του Σύριζα δεν ήταν μόνο επικοινωνιακή ή έστω απλώς πολιτική. Δεν αφορούσε μόνο τις πέντε δέκα βαριές και ανεπίτρεπτες κουβέντες που έλεγαν οι στελεχάρες του στην ολομέλεια ή στα κανάλια ή στις πλατείες. Αυτό που, λόγω και έργω, χαρακτήριζε τη ριζοσπαστική αριστερά, δεν ήταν η ένταση των εκφράσεών της αλλά το δηλητηριώδες των προθέσεων και των δράσεών της.
Ποιος είπε ότι η ΝΔ με το Πασόκ δεν πλακώνονται; Για την εξουσία θα ανταγωνίζονται, το παιχνίδι πάντα θα είναι αντικειμενικά σκληρό. Μην ανησυχείτε, δεν θα πλήξετε με εκατέρωθεν «ω αγαπητέ». Μάχες θα παρακολουθούμε. Όμως, άλλο είναι η πολιτική αντιπαράθεση, ακόμα και η σκληρότερη, κι άλλο η καλλιέργεια ταξικού και κοινωνικού μίσους που διαπότιζε όλους τους κοινωνικούς αρμούς.
Το Πασόκ δεν θα ονειρευτεί ποτέ - πόσο μάλλον να αποπειραθεί - να διχάσει δημοψηφισματικά τον ελληνικό λαό, ούτε να βγάλει τη χώρα από την Ευρώπη, ούτε να «πειράξει» τους βασικούς θεσμούς της αστικής δημοκρατίας, ούτε να ελέγξει πραξικοπηματικά τα μέσα ενημέρωσης, ούτε να κατασκευάσει δικούς του δικαστές για να τους βάλει στη θέση εκείνων που θα διώξει με πογκρόμ.
Δεν εξωραΐζω κανέναν, αντιθέτως είμαι εξαιρετικά ρεαλιστής. Ξέρω ότι στα σπλάχνα οποιουδήποτε κόμματος εκκολάπτονται πρόσωπα με τέτοιες επιδιώξεις, είναι οι τύποι του «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα», όμως αυτό που έχει σημασία είναι αν υπάρχει πιθανότητα να κυριαρχήσουν μέσα στους κομματικούς τους οργανισμούς. Διότι ο Σύριζα είχε δομηθεί πάνω σ’ αυτές τις αντιλήψεις. Κι αυτό πια το γλυτώσαμε.
Κατά τα λοιπά, και μονομαχίες θα 'χουμε, και βρισιές ενίοτε, και χτυπήματα κάτω απ’ τη ζώνη, και πολιτική οξύτητα και μάχες χαρακωμάτων. Πιθανότητα εμφυλίου όμως, δεν θα 'χουμε. Δεν ξέρω αν αυτό αρκεί σε σας, εμένα μου φτάνει και μου περισσεύει.
