Με αφορμή τη συζήτηση περί γάμου και τεκνοθεσίας των ομόφυλων ζευγαριών, πήρα μια γενικότερη πρωτοβουλία που αφορούσε την οικογένεια και τα παιδιά. Επί έναν ολόκληρο μήνα ρωτούσα συστηματικά κάθε νέο άνθρωπο που συναντούσα, κάθε αγόρι και κορίτσι που έβλεπα να κινείται στην ηλικιακή ζώνη ανάμεσα στα 25 και τα 35 χρόνια. Γκάλοπ έκανα, δίχως τους κανόνες της στατιστικής ασφαλώς, αλλά ένα κάποιο συμπέρασμα το έβγαλα. Ρώτησα συνολικά δεκαέξι άτομα, πέντε αγόρια και έντεκα κορίτσια, αυτή η αναλογία μου έτυχε, αυτήν χρησιμοποίησα.
Κανένα από τα παιδιά που ρώτησα δεν ήταν παντρεμένο και η ερώτηση ήταν απλή και είχε δύο ή τρία σκέλη. «Θέλεις να κάνεις οικογένεια;» ήταν η πρώτη. «Θέλεις να κάνεις παιδιά;» η δεύτερη. Και αν υπήρχε θετική ανταπόκριση στα πρώτα, προχωρούσα στην τρίτη ερώτηση: «πόσα παιδιά;». Υποψιάζεστε τα αποτελέσματα αυτής της ερασιτεχνικής έρευνας; Νομίζετε ναι, πλην σας πληροφορώ ότι είστε μακριά νυχτωμένοι. Οι απαντήσεις που πήρα είναι πολύ πιο αρνητικές και εφιαλτικές από οποιοδήποτε αρνητικό σενάριο σκέφτεστε.
Να μην πολυλογώ. Από τα δεκαέξι κορίτσια και αγόρια, μόνο μια (!) κοπέλα μου απάντησε θετικά στην πρώτη ερώτηση. Είπε δηλαδή, «ναι, θέλω να κάνω οικογένεια». Προσέξτε, δεν ρώτησα «θέλεις να παντρευτείς;», η ερώτηση μου και μια απλή συγκατοίκηση με ή άνευ τέκνου, οικογένεια τη θεωρούσε. Από τους και τις υπόλοιπες, τα μεν μισά κορίτσια απάντησαν ότι «κάποια στιγμή στη ζωή μου μπορεί και να το κάνω, αλλά τώρα δεν γίνεται, ούτε το σκέφτομαι», τα δε αγόρια στο σύνολο τους με κοίταξαν λες και τους μιλούσα για γαϊδάρους που πετάνε. Εικοσιοκτάρηδες και τριαντατριάρηδες ήταν, αλλά ούτε καν το βάζουν στο μυαλό τους. Ήταν τρομερό σοκ για μένα.
Διότι εντάξει, παιδιά έχω, ξέρω πάνω-κάτω πως σκέφτονται, οπότε γνώριζα ότι το στήσιμο καινούριου νοικοκυριού και ο γάμος μαζί με τα παρεπόμενα του δεν είναι πλέον στις προτεραιότητες των νέων ανθρώπων. Αλλά όχι κι έτσι βρε αδερφέ. Στους δεκάξι, δεκαπέντε «όχι» κι ένα μόνο «ναι»; Καλά, να κάνουν παιδιά δεν το συζητάνε καν ούτε ως θεωρητική πιθανότητα. Εδώ δεν σχεδιάζουν να φύγουν από το παιδικό τους δωμάτιο ή δεν μπορούν ή δεν θέλουν, για κουτσούβελα που θα παίζουν στα μπαλκόνια τους θα συζητούν;
Αν αρχίσω τώρα να αραδιάζω τις οικονομικές και λειτουργικές αδυναμίες που θα συναντήσει ένα νέο ζευγάρι που θέλει να κάνει και παιδιά, θα γράφω μέχρι αύριο. Πλην έχω υποστηρίξει μετά λόγου γνώσεως ότι οι φτωχές κοινωνίες κάνουν περισσότερα παιδιά και οι πλουσιότερες τα μειώνουν διαρκώς. Για να είναι ειλικρινής, η πρώην δικαιολογία άρνησης που μου πρόβαλαν τα δεκάξι παιδιά που ρώτησα ήταν οι οικονομικές. Αλλά δεν είναι μόνο τα χρήματα ή η έλλειψη παιδικών σταθμών και ολοήμερων σχολείων.
(Η συνέχεια στο αυριανό φύλο)
