Τα κύκνεια άσματα αποπνέουν πάντα μια βαριά μελαγχολία. Αυτή η υπόγεια συλλογική απελπισία, ήταν ορατή δια γυμνού οφθαλμού σε όποιον παρακολούθησε το Συριζαϊκό debate. Εντάξει, ο Γκλέτσος έκανε ό,τι μπορούσε για να μας διασκεδάσει, ο Πολάκης έβαλε τα δυνατά του να καμουφλάρει τον κουτσαβακισμό του, ο Φαραντούρης μας φλόμωσε με την άνευ ουσίας ευφράδειά του και ο Φάμελλος φόρεσε επιτυχώς το πιο καλοσυνάτο χαμόγελό του. Πλην πάλι, η αίσθηση των περασμένων μεγαλείων που όταν τα διηγείσαι σε πιάνουν τα κλάματα, δεν έπαψε να πλανάται στην ατμόσφαιρα.
Τι τα θέτε; Ένας κύκνος που πεθαίνει, θα αποτελεί πάντα θρηνητικό θέαμα. Θα μου πείτε ότι τούτοι εδώ, πριν πάρουν – εξ ανάγκης και απανωτών στραπάτσων – την μορφή του κάτασπρου και ευγενικού πτηνού, είχαν κάνει μεγάλη καριέρα ως γύπες και κακιασμένα αρπακτικά. Σύμφωνοι, αλλά πάλι η ουσία δεν αλλάζει. Το όλο τηλεοπτικό θέαμα της Τετάρτης, θύμιζε μνημόσυνο στο οποίο οι παριστάμενοι παρίσταναν τους χαρούμενους γαμηλιώτες. Απόγνωση.
(Για όσους αναγνώστες δεν το έχουν πρόχειρο, η μυθολογία λέει ότι ο κατάλευκος και ευγενικός κύκνος με το πολύ άσχημο κρώξιμο για φωνή, λίγο πριν πεθάνει, αρχίζει ξάφνου να κελαηδά αγγελικά αποχαιρετώντας παραπονιάρικα τις ομορφιές αυτού του κόσμου. Ο Πλάτωνας μάλιστα είχε γράψει ότι κελαηδά όχι γιατί λυπάται, αλλά διότι χαίρεται που σύντομα θα συναντήσει τον προστάτη του, το θεό Απόλλωνα. Αν ήξερα και ποιος είναι ο θεός Απόλλωνας του Σύριζα, θα είχα συμπληρωμένο το παζλ. Να είναι ο μακρινός και αόρατος Τσίπρας άραγε;)
Τέλος πάντων, έστω και μέσα απ’ αυτή τη διάχυτη μελαγχολία που διαπότιζε το debate τους, ένα ακροτελεύτιο συμπερασματάκι μπορεί να βγει. Θα κάνουν τον Πολάκη αρχηγό, να μου το θυμάστε. Όχι μόνο διότι είναι ο μοναδικός εκ των τεσσάρων που έχει ένα ξεκάθαρο στίγμα (ουτοπικά και χαζά ακροαριστερό, δίχως τον Μεσσιανισμό του ΚΚΕ), αλλά κυρίως διότι το κόμμα αυτό έχει γραμμένες στο DNA του την ταξικοκοινωνική εχθροπάθεια και τη σαρωτική επιθετικότητα.
Λένε πως κάθε ερωτική σχέση που αξίζει τον κόπο, τελειώνει άσχημα. Αντιστοίχως και ο Σύριζα, για να αποδείξει ότι άξιζε τον κόπο να υπάρξει ως κόμμα κατεδάφισης, πρέπει να τελειώσει με τον Παυλή στο τιμόνι του.
