Ο ταλαίπωρος συμπολίτης μας, αποφάσισε να αγοράσει ένα μεταχειρισμένο αυτοκίνητο. Επειδή δεν είναι εξοικειωμένος με τις σύγχρονες τεχνολογίες και τις εξ αποστάσεως καταθέσεις εγγράφων, πήγε στο υπουργείο Συγκοινωνιών Νότιου Τομέα που βρίσκεται στην οδό Θεομήτορος στον Άλιμο, για να ρωτήσει τι χαρτιά χρειάζεται η μεταβίβαση. Ένας υπάλληλος στις πληροφορίες, απλώς του έδειξε το έντυπο που είχαν τοιχοκολλημένο, Χρειάζονταν επτά χαρτιά το σύνολο. Εξουσιοδότηση, ταυτότητες πωλητή και αγοραστή, ΑΦΜ σε επίσημη βεβαίωση, άδεια οχήματος, βεβαίωση ΚΤΕΟ και άλλα ακόμα που μου κατονόμασε αλλά δεν θυμάμαι.
Τα μάζεψε μετά από τρεις μέρες πήγαινε-έλα. Τα έβαλε όμορφα-όμορφα σ’ ένα φάκελο και επέστρεψε στη Θεομήτορος. Αυτή την φορά έφτασε ως τον γκισέ. Ο υπάλληλος τα πήρε, τα κοίταξε, είπε ένα «εντάξει» κι ύστερα του ζήτησε τον αριθμό ηλεκτρονικού ραντεβού. «Δεν έχω κλείσει ραντεβού, έτσι ήρθα» απάντησε ο συμπολίτης, οπότε είδε έκπληκτος τον υπάλληλο να κλείνει τον φάκελο, να του τον επιστρέφει και να του λέει «κλείσε ραντεβού και φέρε τον». Καμία διαμαρτυρία δεν έφερε αποτέλεσμα, κανένα «μα αφού είμαι ήδη εδώ…» δεν πτόησε τον υπάλληλο.
Έφυγε άπρακτος ο άνθρωπος κι έκλεισε ραντεβού για μετά από τέσσερις μέρες. Μια μέρα πριν την ημερομηνία, του ήρθε mail ότι ακυρώνεται το ραντεβού και να κλείσει καινούριο. Έξαλλος από τα νεύρα του, πήγε την ώρα του ακυρωμένου ραντεβού, αποφασισμένος να κάνει τη δουλειά του, καθώς πίστευε ότι λόγω κάποιου ρουσφετιού είχαν δώσει τη θέση του σε άλλον. Έκανε λάθος. Δεν βρήκε ούτε έναν υπάλληλο, όλα τα γκισέ ήταν κλειστά. Βρήκε όμως καμιά τριανταριά συμπολίτες που έβριζαν διότι είχαν ακυρωθεί και τα δικά τους ραντεβού.
Ξανάφυγε, κι έκλεισε νέο ραντεβού ηλεκτρονικά. Σε τρεις μέρες. Την ημέρα του ραντεβού, ενώ έμπαινε στο κτίριο, του ήρθε άλλο mail ότι ακυρώνεται και αυτό το ραντεβού του. Μπούκαρε εν εξάλλω, βρήκε πάλι την ίδια κατάσταση. Κλειστά γκισέ και κόσμο να βρίζει. Οι πληροφορίες κάτι του μουρμούρισαν ότι τα ραντεβού ακυρώνονται διότι υπάρχει έλλειψη προσωπικού, αλλά όχι επισήμως, στα μουλωχτά του το είπαν. Στην έξοδο, τον πλησίασε ένας τύπος που ήταν υπάλληλος ενός καταστήματος απέναντι, που τον ενημέρωσε ότι με 20 ευρώ αναλάμβανε να του κάνει τη μεταβίβαση. «Μα πως;» ρώτησε ο συμπολίτης αφελώς, «έχουμε τον τρόπο μας» έλαβε ως απάντηση. Δεν πλήρωσε.
Ενώ είχε κλείσει τρίτο ραντεβού, κάποιος που τον άκουσε να διηγείται τα πάθη του, απόρησε. «Γιατί δεν πας σ’ ένα ΚΕΠ;» τον ρώτησε. «Γίνεται μεταβίβαση αυτοκινήτου σε ΚΕΠ;» απόρησε εκείνος έκπληκτος. «Πώς δεν γίνεται; Φυσικά.» Την επομένη, πήρε τον γεμάτο φάκελο παραμάσχαλα και πήγε στο ΚΕΠ του δήμου του. Και ω του θαύματος, σε δέκα μόλις λεπτά είχε γίνει η μεταβίβαση και είχε στα χέρια του την προσωρινή άδεια του νέου του αμαξιού. Όταν μάλιστα έδωσε στον υπάλληλο του ΚΕΠ τον φάκελο με τα δικαιολογητικά που είχε συγκεντρώσει, εκείνος τα γύρισε πίσω. «Δεν χρειάζονται. Γιατί τα βγάλατε; Αφού όλα υπάρχουν στο σύστημα και τα βρίσκω αμέσως» του είπε. Ο συμπολίτης γλύτωσε το εγκεφαλικό, κι αυτό εγγράφεται στα συν του…
Και μετά από αυτή τη διήγηση, έρχεται ο γράφων να ερωτήσει. Να παραιτηθεί ο πρωθυπουργός; Να παραιτηθεί ο υπουργός συγκοινωνιών; Να παραιτηθεί ο περιφερειάρχης που έχει στην αρμοδιότητα του εκείνη την υπηρεσία; Να απολυθούν οι υπάλληλοι και οι προϊστάμενοι τους; Να αξιολογηθεί η συγκεκριμένη υπηρεσία και όσοι την στελεχώνουν; Να κατεδαφιστεί μήπως το κτίριο και το υπουργείο στο οποίο ανήκει; Να έρθει άλλη κυβέρνηση που θα φτιάξει το κράτος; Να μην έρθει καμιά κυβέρνηση, μήπως μέσα στην ακυβερνησία κάτι δουλέψει καλύτερα; Δεν ξέρω, δίνω εναλλακτικές πριν ο συφοριασμένος συμπολίτης βρεθεί στη φυλακή για βιαιοπραγία.
Υ.Γ. Για να μην νομίζετε ότι μόνο στο υπουργείο συγκοινωνιών γίνονται αυτά, άλλος συμπολίτης με ενημέρωσε ότι είχε κλείσει ραντεβού στο ιατρείο πόνου στο Αρεταίειο, περίμενε ενάμισι μήνα κι όταν την προηγούμενη πήρε τηλέφωνο για επιβεβαίωση, του απάντησαν ότι το ραντεβού του απλώς είχε εξαφανιστεί. Αυτός θα πήγαινε κιόλας, τουλάχιστον οι άλλοι έστελναν ένα mail. Κι όταν άρχισε να φωνάζει ότι αυτό είναι απαράδεκτο, τον αποστόμωσαν με το εκπληκτικό, «τι φωνάζετε κύριε; Ξέρετε ότι εμείς δεν είμαστε υπάλληλοι, αλλά εθελοντές που προσπαθούμε να βοηθήσουμε;». Where is my mind? Που έλεγαν κι οι παλιοί ροκάδες…
