Αφελής και ως εκ τούτου καλοπροαίρετη ερώτηση. Αν τα «ήρεμα νερά» με την Τουρκία φέρνουν φουρτούνες, τα «φουρτουνιασμένα» νερά τι φέρνουν; Τον Daniel, τον Milton ή τον Catrina; Εκτός κι αν κατά την γνώμη του Αντώνη Σαμαρά, τα «φουρτουνιασμένα» νερά οδηγούν στην «ηρεμία», οπότε πάμε όλοι πάσο με την λογική του. Θα μου πείτε ότι στο ενδιάμεσο της συγκεκριμένης πρότασης - καταγγελίας που εκστόμισε στην Κύπρο, υπήρχε και ένα «όταν οδηγούν σε σιωπηλή αποδοχή τετελεσμένων». Κοντολογίς, ο Αντώνης διαφωνεί με τα «ήρεμα νερά», υπό την προϋπόθεση ότι αυτά δεν κρύβουν «σιωπηλή αποδοχή τετελεσμένων».
Ναι, αλλά τότε τίθεται κι άλλο παρεμφερές ζήτημα. Τα «ήρεμα νερά» οδηγούν πάντα σε σιωπηλή αποδοχή τετελεσμένων ή υπάρχει πιθανότητα το ένα να είναι ξέχωρο απ’ το άλλο; Κι αν αυτά τα δυο μπορούν να διαχωριστούν υπό προϋποθέσεις, τότε πως ξεχωρίζουμε τα καλά «ήρεμα νερά» που οδηγούν σε «ηρεμία», από τα κακά «ήρεμα νερά» που οδηγούν σε «φουρτούνες»; Ή μήπως, ακριβώς επειδή δεν μπορούμε να τα διαχωρίσουμε, ξορκίζουμε δια παντός και σε κάθε φάση τα «ήρεμα νερά», επιλέγοντας ευθύς εξ αρχής τα «φουρτουνιασμένα»;
Σας ζάλισα; Είμαι βέβαιος. Μόνο που δεν σας κουρκούτιασε το μυαλό ο λεκτικός μου λαβύρινθος, αλλά η ίδια η λογική του Αντώνη περί τα ελληνοτουρκικά. Η οποία λογική οδηγεί στη διατύπωση δυο τουλάχιστον βασικών αξιωμάτων. Πρώτο, μόλις μια ελληνική κυβέρνηση καθίσει σε τραπέζι να συνομιλήσει με τους Τούρκους, de facto αποδέχεται ή και σχεδιάζει εθνικές παραχωρήσεις και μειοδοσίες, αλλιώς δεν θα καθόταν. Δεύτερο, είναι προτιμότερο να κυνηγάμε τα τουρκικά αεροπλάνα πάνω από το Αιγαίο και να στέλνουμε τα υποβρύχια μας κάτω από τις τουρκικές φρεγάτες, παρά να υπάρχει η σημερινή «ύποπτη» ηρεμία πάνω από το αρχιπέλαγος.
Δεν έχω αντίρρηση να διατυπώσουμε ένα εθνικό δόγμα που λέει «δεν συζητούμε ποτέ με την Τουρκία για οτιδήποτε». Ούτε θα είχα αντίρρηση να ζούμε με το δάκτυλο στη σκανδάλη, έτοιμοι να την πατήσουμε με την παραμικρή αφορμή. Με δυο προϋποθέσεις όμως. Πρώτο, να το πούμε δημόσια, ευθέως και καθαρά, με πρώτο τον Αντώνη Σαμαρά, ώστε να διαπιστώσουμε αν αυτό το νέο δόγμα είναι συλλογικά αποδεκτό από την ελληνική κοινωνία. Να διατυπωθούν τα υπέρ και τα κατά του, για να καταλήξουμε όλοι μαζί. Όχι, και να μην απορρίπτουμε τον διάλογο και κάθε φορά που τον αποτολμούμε να χαρακτηρίζονται προδότες όσοι τον κάνουν.
Δεύτερο, συμφωνώ να είμαστε έτοιμοι και αποφασισμένοι για σύρραξη με το παραμικρό, αλλά και συνειδητοποιημένοι ότι σε μια τέτοια ζαριά διακινδυνεύουμε την πιθανότητα μιας ήττας ή μιας επώδυνης ισοπαλίας μ’ έναν πανίσχυρο αντίπαλο. Να έχουμε δηλαδή πλήρη και σαφή γνώση ότι απορρίπτοντας τη διπλωματία, πάμε σε πολεμική ρουλέτα της οποίας την έκβαση δεν μπορεί να προβλέψει κανένας. Να ξέρουμε επίσης ότι ανεξαρτήτως του τελικού αποτελέσματος μιας σύρραξης, θα πάμε δεδομένα πίσω μια δεκαπενταετία όσον αφορά την οικονομία και το επίπεδο ζωής μας.
Αν είμαστε έτοιμοι γι αυτά, άντε να προχωρήσουμε προς το μέλλον φορώντας κράνος και δίχως συνομιλίες ή τραπέζια συζητήσεων ή διπλωματικά μπρος - πίσω. Αλλιώς κάποιοι κάνουν κριτική εκ του ασφαλούς και χτίζουν δήθεν πατριωτικές καριέρες παίζοντας (εσωτερικά και εσωκομματικά) παιχνιδάκια πάνω στα εθνικά θέματα. Ε, δεν είναι και η πιο υπεύθυνη στάση…
