Που δεν είναι της νοικοκυράς, αλλά του νοικοκυριού. Χθες ξεκίνησε, το μάθατε όλοι σας υποχρεωτικά, ακόμα κι εκείνοι που ποτέ δεν σκοπεύουν να το χρησιμοποιήσουν, καθότι ζαπλουτίδηδες. Το έδειχναν οι τηλεοράσεις από το πρωί ως το βράδυ, συνδέσεις επί συνδέσεων, αναλύσεις επί αναλύσεων, μουρμούρα πάνω στην μουρμούρα, εικασία πάνω στην εικασία. Κι επειδή εγώ είμαι παλιός στο τηλεοπτικό κουρμπέτι, δεν μπορώ να μην θυμηθώ κι άλλα παλιότερα τηλεοπτικά σήριαλ σαν το καλάθι. Έτσι, για να αντιληφθούμε τα όρια της τηλεοπτικής έξαρσης.
Θυμάται κανείς το περίφημο take away; Τότε ντε, στους δύσκολους καιρούς μετά το πρώτο σκληρό lock down και στην αυγή του δεύτερου; Μόλις το είχε ανακοινώσει ο Άδωνις ως ιδέα για να υπάρξει κατά κάποιο τρόπο η αγορά αλλά χωρίς συνωστισμούς στο εσωτερικό των μαγαζιών. Ε ρε τι είχε γίνει. Θυμάστε πόσες χιλιάδες τηλεοπτικές ώρες είχαμε φάει για να το αναλύσουμε, να το χλευάσουμε και να το αποδομήσουμε;
«Και πως θα κάνουμε τις παραγγελίες;» ρωτούσαμε. «Και με τους πωλητές στην είσοδο των μαγαζιών να δίνουν πακέτα, δεν θα υπάρξει συνωστισμός απ’ έξω;» ξαναρωτούσαμε. «Κι αν δεν μπούμε μέσα, πως θα πάρουμε ρούχο χωρίς να το δοκιμάσουμε πάνω μας;» «Κι αν θέλουμε αλλαγή αυτού που πήραμε διότι δεν μας κάνει, θα ξανακάνουμε την ίδια διαδικασία από την αρχή;» «Κι αν θέλουμε ν’ αλλάξουμε κάτι, αλλά δεν έχει άλλο νούμερο ή χρώμα, τι γίνεται;» Χιλιάδες οι υποπεριπτώσεις που επιστρατεύσαμε, εκατοντάδες οι αντιρρήσεις, ομόφωνο το τελικό συμπέρασμα. «Δεν θα πετύχει; Ποιος ανόητος το σκέφτηκε;»
Και μετά από δέκα μέρες, έβγαιναν οι έμποροι και διστακτικά έλεγαν στα κανάλια, «ε κάτι γίνεται μ’ αυτό το take away, κάτι κινείται». Και βλέπαμε μια χαρά πειθαρχημένους ανθρώπους στις εισόδους των μαγαζιών και ευέλικτους πωλητές και υπομονετικούς πελάτες κι όλα όσα χρειάζονται για μια έντιμη συναλλαγή μέσα σε ειδικές συνθήκες. Στράφι οι χιλιάδες τηλεοπτικές ώρες, κάτι άλλο είχαμε πιάσει και το χτυπούσαμε σαν χταπόδι ως αποτυχημένο.
Για να μην θυμίσω στους πολύ παλιότερους, μια χρυσή τηλεοπτική εποχή, όταν τα κανάλια είχαμε αποδοθεί σ’ ένα ανηλεές κυνήγι στις λακκούβες των δρόμων της Αθήνας. Ήταν το 2003-4. Κάποιος το ξεκίνησε, αποδείχτηκε πιασάρικο, ακολούθησαν όλα τα κανάλια, με αποτέλεσμα κάθε βράδυ όλα τα κεντρικά δελτία ειδήσεων να έχουν κι από μια απ’ ευθείας σύνδεση με μια λακκούβα σε κάποιο δρόμο. Και να οδηγοί να φωνάζουν, τεχνίτες να αναλύουν τα πάθη των ζαντών των αυτοκινήτων, βουλκανιτεριτζήδες να ζητούν επιδότηση των ελαστικών, δήμαρχοι να καταγγέλλουν την κυβέρνηση και πάει λέγοντας.
Μέχρι τριψήφιο αριθμό είχε φτιάξει το ΠΕΧΩΔΕ τότε, στον οποίον οι οδηγοί κατήγγειλλαν πού υπήρχαν λακκούβες κι έτρεχε ένα συνεργείο να τις φράξει. Γελοία πράγματα. Μέχρι που ένα βράδυ έγινε κάτι άλλο, τελείωσαν δια παντός οι λακκούβες. Το ίδιο θα γίνει τώρα και με το καλάθι. Σήριαλ για λίγο κι έπειτα θα δουλέψει μια χαρά ή θα ξεχαστεί. Όπως πάντα.
