Δυο τρομερές φάτσες σφράγισαν τη ζωή μας τις τελευταίες μέρες. Ο ένας λέγεται Κώστας Λακαφώσης και ο άλλος ονομάζεται Χρήστος Παπαδημητρίου. Ο Λακαφώσης είναι δημοσιογράφο-μηχανικός, ασφαλισμένος στον ΕΔΟΕΑΠ, ενώ ο Παπαδημητρίου είναι Πρόεδρος του ΕΟΔΑΣΑΜ, αρμόδιος να μας διαφωτίζει για τις συνθήκες και τις αιτίες σιδηροδρομικών δυστυχημάτων. Να τους χαιρόμαστε αμφοτέρους και με την πρώτη ευκαιρία να τους καλέσουμε στο σπίτι μας, να φάμε παρέα κανένα κοψίδι, να πιούμε δυο ρετσίνες και να χορέψουμε έναν τσάμικο.
Διότι άμα ζεις σε χώρα που διαθέτει τέτοιας ποιότητας, τιμιότητας και αξιοπιστίας εμπειρογνώμονες θανατηφόρων δυστυχημάτων και ερευνητές κακών εθνικών στιγμών, είμαστε βέβαιοι ως κράτος και ως κοινωνία ότι θα γινόμαστε πάντα και αμέσως κοινωνοί της απόλυτης αλήθειας. Θα μαθαίνουμε την αλήθεια δίχως φόβο, δίχως επηρεασμούς, δίχως πίσω σκέψεις και δίχως πάθος. Ως γνωστόν δε, η αλήθεια είναι το παν. Όλα τα υπόλοιπα έπονται.
Όσο αφορά τον Λακαφώση, θα ήθελα να ξέρω ένα πράγμα. Θα εμπιστευόσασταν να σας επιδιορθώσει το σύγχρονο αμάξι σας κάποιος που είχε μάθει (αν την είχε μάθει) την τέχνη του μηχανικού αυτοκινήτων πριν σαράντα χρόνια, τότε που δεν είχαν ανακαλυφθεί ούτε τα καταλυτικά; Αν όλες αυτές δεκαετίες δεν είχε πιάσει αμάξι στο χέρι του αλλά το χε ρίξει στην ξυλογλυπτική ή στην κηπουρική, θα του εμπιστευόσασταν το σέρβις του αυτοκινήτου σας πριν το καβαλήσετε μαζί με την οικογένεια σας για να πάτε εκδρομή; Απλή ερώτηση κάνω, στην οποία αν λάβω θετική απάντηση από λογικό άνθρωπο, χάνω τρεις μισθούς αγόγγυστα.
Κι όμως, αυτός ο τύπος βγαίνει (ακόμα) σε τηλεοράσεις και ραδιόφωνα μιλώντας με στόμφο που δεν έχει ούτε πρύτανης των μηχανολόγων. Λέγοντας μάλιστα συχνά-πυκνά και βαριές ασυναρτησίες, όπως το «άλλο τα ίχνη ξυλολίου κι άλλο το ξυλόλιο». Τον κοιτάς και απορείς πούθε αντλεί το ύφος χιλίων καρδιναλίων με το οποίο μας απευθύνεται. Μέχρι που ξεσκεπάζεται και αποδεικνύεται ότι επρόκειτο απλώς για θράσος χιλίων πιθήκων.
Καιρός όμως φέρνει τα λάχανα, καιρός τα παραπούλια. Όταν ζωγράφιζε στο στούντιο του Mega την ακριβή θέση των δεξαμενών ξυλολίου πάνω στα βαγόνια, ήταν ο ήρωας των αδικημένων. Τώρα, ας δει πως είναι και η θέση του δακτυλοδεικτούμενου σκευωρού και του ανόητου εγκαταλειμμένου από τους ως χθες θαυμαστές του. Διότι αυτό θα γίνει. Μόνος του θα παλεύει εφεξής.
Για τον άλλον, τον Παπαδημητρίου του ΕΟΔΑΣΑΜ, τι να γράψω; Δεν ντράπηκε να πει χθες ότι αποσύρει το μέρος του πορίσματος που αφορά την πυρόσφαιρα; Είναι δυνατόν, με την ίδια σιγουριά που μιλούσε στη συνέντευξη για «άγνωστο υγρό που έκαψε επτά παιδιά», να λέει σήμερα απαθώς αυτά τα απίθανα που ακούσαμε; Ότι αυτός διαφωνούσε με το συγκεκριμένο συμπέρασμα της Επιτροπής, ότι τον δούλεψε και τον εκβίασε μαζί ο Βέλγος Μπακού, ότι δεν είχε ιδέα πως τα δυο ξένα πανεπιστήμια δεν είχαν γνωμοδοτήσει και άλλα εξωφρενικά;
Φανταστείτε ότι τον είχα πάρει για σοβαρό άνθρωπο στην αρχή. Πόσο έξω μπορούμε να πέσουμε λοιπόν στις εκτιμήσεις μας για τη σοβαρότητα των ανθρώπων. Τι καραγκιοζιλίκια είναι αυτά; Και μένει ακόμα στη θέση του; Καλά αυτός δεν παραιτείται, το γκουβέρνο τον αφήνει ακόμα να κάθεται εκεί;
Κι ύστερα μου λέτε εμένα ότι αυτό το κράτος κι αυτή η κυβέρνηση έχουν την ικανότητα να στήσουν συγκαλύψεις. Μωρέ δυο γαϊδουριών άχυρα δεν μπορούν να χωρίσουν. Εδώ διορίζουν σε κρατικές επιτροπές καραγκιoζαρέους που τους χαντακώνουν και αφήνουν απατεωνίσκους να αλωνίζουν. Θλίψη…
