Ρώτησα (με κάπως ειρωνική διάθεση, το ομολογώ) έναν από τους βουλευτές της ΝΔ που σκοπεύουν να καταψηφίσουν ή να απέχουν στην ψηφοφορία για τον γάμο των ομόφυλων: «Μα θα ήθελες τώρα να είσαι από κείνους που κάποτε καταψήφισαν τον πολιτικό γάμο και να σε μνημονεύουν σήμερα ως παράδειγμα γραφικότητας και ανώφελης οπισθοδρομικότητας;» Ξέρετε τι μου απάντησε;
«Έτσι που μας τα λέτε, εγώ θα ‘πρεπε να είμαι βουλευτής το ’85 έχοντας το σημερινό μυαλό μου και σήμερα θα ‘πρεπε να είναι βουλευτής στη θέση μου ο γιος μου που είναι δώδεκα χρονών και που θα ζήσει στο μέλλον. Δεν πάει έτσι».
Με άφησε άναυδο, δεν το κρύβω. Νόμιζα ότι δεν υφίσταται θεωρητικοποίηση του συντηρητισμού, να όμως που υπάρχει. Νόμιζα ότι κανένας δεν θέλει να καταγραφεί στα κατάστιχα της Ιστορίας ως ένας τύπος που κάποτε είχε στυλώσει τα πόδια απέναντι στην πρόοδο, πλην υπάρχουν και είναι αρκετοί. Νόμιζα ότι η πλειοψηφία όσων αντιτίθενται στον γάμο των ομόφυλων το κάνουν για καθαρά ψηφοθηρικούς λόγους, αλλά και σ' αυτό έκανα λάθος. Υπάρχουν πολλοί και δημόσια πρόσωπα ανάμεσα τους, που νιώθουν ανίκανοι να προσφέρουν ακόμα και τη στοιχειώδη ανοχή.
Θέλω να πω, ότι προφανώς υπάρχουν εκείνοι που λένε «αν το ψηφίσω θα με καταψηφίσουν οι γιαγιάδες που πάνε στην εκκλησία», αλλά υπάρχουν και οι άλλοι που ανατριχιάζουν και μόνο με την ιδέα ότι δυο άντρες κοιμούνται αγκαλιά στο ίδιο κρεβάτι. Στους μεν πρώτους δεν μπορείς να πεις πολλά, μόνο πολιτικά ερωτήματα και διλήμματα μπορείς να θέσεις. Όπως «το γεγονός ότι επιλέγεις αυτή την εκλογική πελατεία, σημαίνει ότι δυνητικά μπορείς να την οδηγήσεις ή να την αναζητήσεις και εκτός ΝΔ;» Κοντολογίς, «πας και για αναχώρηση από το κόμμα για κάτι ακροδεξιό ή παραμένεις στη ΝΔ όπως είναι σήμερα;»
Στους άλλους όμως που νομίζουν ότι μπορούν να έχουν λόγο στον ποιον αγκαλιάζει κάποιος στο κρεβάτι του και με την ψήφο τους μπορούν να επιβάλλουν τρόπους ζωής και σεξουαλικής συνεύρεσης, η απάντηση είναι πολύ πιο απλή και πιο σαφής. Μου την έδωσε η μικρή μου κόρη, όταν για κάτι παρεμφερές της είπα ότι «αυτό εγώ δεν το καταλαβαίνω». Μου απάντησε «δεν είναι απαραίτητο να καταλάβεις μπαμπά, απλώς είσαι υποχρεωμένος να αποδεχτείς». Υποθέτω εννοούσε, υποχρεωμένος από τον νόμο και από την πραγματικότητα…
