Ας λέει η αντιπολίτευση, ας φωνάζουν οι τηλεοπτικοί δήθεν αναλυτές. Οι εικόνες που βλέπω εγώ στην τηλεόραση με πείθουν ότι δε θα μπορούσε να υπάρξει αντιπλημμυρικό έργο ικανό να αποτρέψει τη μετατροπή του θεσσαλικού κάμπου σε θάλασσα. Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι δε χρειάζονται αντιπλημμυρικά, απλώς καλό είναι να έχουμε μια αίσθηση του μέτρου και των ανθρώπινων δυνατοτήτων. Κι αφού λοιπόν τα αντιπλημμυρικά είναι απαραίτητα, ρώτησα έναν δήμαρχο του οποίου την κρίση και την αποτελεσματικότητα εμπιστεύομαι.
«Εγώ θα σου μιλήσω για τα αντιπλημμυρικά του αστικού ιστού, δεν έχω εμπειρία για αντιπλημμυρικά ποταμών ή μεγάλων πεδιάδων. Και θα σου μιλήσω με ένα παράδειγμα. Στον δήμο μου έχω σε εξέλιξη ένα τέτοιο έργο, που στην πραγματικότητα είναι η εγκατάσταση ενός αγωγού όμβριων υδάτων. Η πρώτη μελέτη γι αυτό έγινε - αν θέλεις το πιστεύεις- το 2008. Την έκανε ο τότε δήμαρχος, επεστράφη από τις κρατικές υπηρεσίες, ξανάγινε το 2010, βάλτωσε λόγω έλλειψης κονδυλίων (μνημόνια), έφυγε εκείνος ο δήμαρχος. Το 2014 που εκλέχτηκα την καταθέτω εγώ, ωριμάζει, εγκρίνεται και το 2016 γίνεται ο διαγωνισμός.
Πηγαίνουν στα δικαστήρια οι εργολάβοι που έχασαν, χρειάστηκαν τρία χρόνια για να τελεσιδικήσει, το 2019 κατοχυρώνεται οριστικά ο ανάδοχος. Το έργο αρχίζει το 2020, έρχεται ο κορονοϊός, καθυστερεί και τελικά σήμερα βρίσκεται στο 50% της τελικής του υλοποίησης. Φωνάζει ο κόσμος, αλλά όλα τα έργα μ’ αυτούς τους ρυθμούς πάνε. Από το 2008 ως το 2023 πέρασαν 15 χρόνια. Για ένα έργο λίγων εκατομμυρίων, όχι τίποτα εξωφρενικό. Η δε μελέτη που έγινε το 2008 ήταν με στατιστικά και πληθυσμιακά στοιχεία του 2000, μη σου πω του 1990. Αύριο που θα το παραλάβουμε, θα καλύπτει ανάγκες που έχουν προ πολλού ξεπεραστεί.
Η λύση στο θέμα της ταχύτητας θα ήταν οι απ’ ευθείας αναθέσεις. Δεν μπορεί να γίνει αυτό, εδώ δίνονται έργα με όλους τους τύπους και με δημόσιους διαγωνισμούς, αλλά πάλι μας κατηγορούν ότι τα παίρνουμε. Φανταστείτε αν θα δίναμε τα έργα με μια απλή απόφαση. Η άλλη λύση θα ήταν να γίνεται ο διαγωνισμός, αυτός που τον κερδίζει να φτιάχνει το έργο, ανεξαρτήτως προσφυγών που έτσι κι αλλιώς υπάρχουν. Κι αν το δικαστήριο αποφασίσει κάποια στιγμή ότι κακώς δόθηκε το έργο σε κείνον που το ‘φτιαξε, τότε να αποζημιώνεται αυτός που έχασε. Δύσκολο κι αυτό, τα δικαστήρια σχεδόν πάντα θα επιδίκαζαν αποζημίωση και το κόστος των έργων θα διπλασιαζόταν. Άσε που θα μας πήγαιναν όλους για παράβαση καθήκοντος, διότι με ενέργειες ή παραλείψεις μας υποχρεώνεται το δημόσιο ή ο δήμος σε καταβολή αποζημιώσεων.
Όταν δηλαδή ακούω ότι μετά τον Ιανό του 2020 έπρεπε να έχουν φτιαχτεί στον θεσσαλικό κάμπο τα αντιπλημμυρικά που θα συγκρατούσαν τον Daniel του 2023, γελάω. Ούτε οι αρχικές πρόδρομες μελέτες δε θα είχαν προλάβει να ετοιμαστούν, με βάση τους σημερινούς νόμους. Αν αλλάξουν, το ξανασυζητάμε. Α, και κάτι τελευταίο που αφορά τα αντιπλημμυρικά των πόλεων. Ξέρετε πότε τα κάνει η περιφέρεια και πότε ο δήμος; Εξαρτάται από τη διατομή του αγωγού που τοποθετείται.
Πάνω από κάποια εκατοστά το κάνει η περιφέρεια, κάτω από κάποια εκατοστά ο δήμος. Ο δήμος βάζει μικρούς αγωγούς, η περιφέρεια μεγάλους. Απαγορεύεται στον δήμο να βάλει μεγάλους αγωγούς όμβριων και στην περιφέρεια να βάλει μικρούς. Άντε τώρα βγάλε άκρη και φτιάξε έργο, όταν ο κεντρικός δρόμος χρειάζεται μεγάλο αγωγό και οι παράδρομοι μικρούς που θα καταλήγουν στον μεγάλο. Και να το φτιάξεις γρήγορα, έτσι;»
