Μου το ‘λεγαν οι συνάδελφοι που καλύπτουν την κρίση του Σύριζα και δεν τους πίστευα. «Μην κοιτάς τις άψογες διαδικασίες στο ΠΑΣΟΚ ή την ανθεκτικότητα που δείχνει η ΝΔ, παρά τα προβλήματα που αντιμετωπίζει κάθε μέρα. Στον Σύριζα τα πράγματα είναι διαφορετικά. Μπροστά σ’ αυτά που διαδραματίζονται εκεί, η Λωρίδα της Γάζας και ο Νότιος Λίβανος είναι παιδική χαρά. Κούγκι θα το κάνουν το μαγαζί όλοι μαζί».
Εγώ πάλι, όντας οπαδός της λογικής και του ορθολογισμού, σας εξομολογούμαι ότι τους θεωρούσα υπερβολικούς. Σχεδόν σαράντα χρόνια πολιτικός συντάκτης, έχω καλύψει κρίσεις και κρίσεις σε κυβερνήσεις και κόμματα. Είδα μικρούς σχηματισμούς να γίνονται μεγάλοι ή κραταιούς να σμικρύνονται και να περιθωριοποιούνται, είδα διασπάσεις και αποσχίσεις, αποκολλήσεις και συγκολλήσεις, όμως συλλογική πολιτική αυτοκτονία, σαν αυτή που διαδραματίζεται αυτό τον καιρό στην Κουμουνδούρου, δεν ματαείδα.
Πάντα στις κομματικές ή στις κυβερνητικές κρίσεις, εμφανίζεται κάποια ομάδα ή κάποια προσωπικότητα που φωνάζει ένα «ελάτε στα συγκαλά σας, καταστρεφόμαστε όλοι μαζί». Και ένα ικανό μέρος εκείνων που τσακώνονται, φρενάρει λίγο πριν τον γκρεμό. Έτσι περισώζεται έστω ένα μέρος του πολιτικού οργανισμού που βρίσκεται σε αναταραχή.
Έχω δει πολλούς να κρατάνε τα σπίρτα και το φιτίλι του δυναμίτη, απειλώντας να ανατινάξουν το μαγαζί μέσα στο οποίο πολεμάνε, πάντα όμως απέναντί τους εμφανίζονται κάποιοι ψυχραιμότεροι που τους υπενθυμίζουν ότι το μπουρλότο τους σκοτώνει όλους, άρα δεν συμφέρει κανέναν. Κοντολογίς, είχα πάτα την πεποίθηση ότι σε μεγάλους πολιτικούς οργανισμούς δεν γίνεται να εκλείψει παντελώς ο ορθολογισμός.
Τελικά, έκανα λάθος. Αυτό που γίνεται στον Σύριζα με ξεπερνά. Είναι όλοι τους χειρότεροι κι από παιδάκια του νηπιαγωγείου. Ούτε σκέφτονται, ούτε σκιάζονται, ούτε προβληματίζονται, ούτε ορρωδούν, ούτε συνέρχονται. Μέσα στους κλειστούς τοίχους των Κεντρικών τους Επιτροπών, των Πολιτικών τους Γραμματειών και των Προσυνεδριακών τους Συνελεύσεων, έχουν καταληφθεί από συλλογική αυτοκαταστροφική υστερία.
Ο καθένας τους έχει δέσει ένα μασούρι δυναμίτη στο πόδι του απέναντι - μισητού πια - συντρόφου του, έχουν ανάψει όλοι τα φιτίλια τους και εκτός εαυτού ουρλιάζουν «τώρα θα σας δείξουμε». Άντε παιδιά, καλό Κούγκι και Αρκάδι μαζί, εύχομαι.
