Ας πούμε ότι έχεις έναν γιό ή μια κόρη που τελειώνει το λύκειο, βρίσκεται μέσα στο φρικτό άγχος των πανελλήνιων εξετάσεων και μπροστά στην αγωνία του «μπαίνω – δεν μπαίνω στο πανεπιστήμιο». Ο μικρός ή η μικρή δεν ασχολείται διόλου με τα των εκλογών, αυτό το εξάμηνο πριν τις εξετάσεις για τις οποίες προετοιμαζόταν ολόκληρη τη ζωή του είναι τόσο παραλυτικό και ψυχοφθόρο για την ψυχή των παιδιών που τίποτα δεν άλλο δεν τα απασχολεί.
Πλην κάπου κάποια στιγμή θα ακούσει ότι ο Αλέξης, αν κερδίσει τις εκλογές, θα τον/την απαλλάξει απ’ αυτό ο φρικτό άγχος. Θα τον/την χώσει στο πανεπιστήμιο κι μην έχει γράψει ούτε το όνομα του/της στην κόλλα. Τι λέτε να κάνει, ειδικά αν έχει χαλαρή ή ανύπαρκτη σχέση με την πολιτική όπως έχουν τα περισσότερα παιδιά; Μα σας πω εγώ. Θα του το ρίξει κανονικά κι ας μην το πει σε κανέναν. Εδώ έχει ευκαιρία να γίνει φοιτητής ή φοιτήτρια αντί να κάτσει άλλον έναν χρόνο να διαβάσει και θα την χάσει; Πλάκα κάνουμε τώρα;
Ας πούμε επίσης ότι εσύ που έχεις τον γιό ή την κόρη που φοιτά στην τρίτη λυκείου, είσαι ψηφοφόρος της ΝΔ ανέκαθεν. Έχεις επίσης πεποίθηση ότι ο άνθρωπος πρέπει να πασχίζει στην ζωή του για να προκόψει, ότι η αξιολόγηση δυνατοτήτων και ικανοτήτων των ανθρώπων είναι απαραίτητη σε κάθε κοινωνικό και παραγωγικό τομέα ώστε να προωθούνται οι ικανοί και να μένουν στάσιμοι οι ανίκανοι. Τέλος, είσαι απ’ αυτούς που δεν γουστάρεις πανεπιστήμια σκορποχώρια, που δίνουν πτυχία δίχως αντίκρισμα στην παραγωγή, αλλά είναι απλώς εργοστάσια κατασκευής αγωνιστών του δρόμου.
Ναι, αλλά παράλληλα βλέπεις ότι το παιδί σου είναι στα όρια της τρέλας, του δίνεις βιταμίνες και το ακούς να τριγυρίζει τις νύχτες άγρυπνο στο δωμάτιο του. Ξέρεις ότι έτσι και το κάνει ο διάολος και δεν γράψει, πρέπει να ξαναπεράσει αυτή την δοκιμασία για άλλον έναν χρόνο. Ούτε αυτό θα το αντέξει, ούτε εσύ. Από την άλλη, χρήμα για να πάει στο εξωτερικό να σπουδάσει μια τετραετία-πενταετία δεν υπάρχει. Οπότε τι κάνεις; Να σας πω εγώ τι κάνεις.
Έστω κι αν ξέρεις ότι μακροπρόθεσμα δεν δουλεύει και δεν πρέπει να δουλεύει έτσι το πράγμα, ότι το παιδί σου θα βρεθεί σε μια μούφα σχολή που δεν θα του εξασφαλίσει ούτε μόρφωση ούτε επαγγελματική αποκατάσταση, θα πας στα μουλωχτά στην κάλπη και με βαριά καρδιά θα δώσεις στο παιδί σου μια ευκαιρία απαλλαγής από το άγχος μέσω της ψήφου προς τον Τσίπρα. Και όταν μετά από τρία-τέσσερα χρόνια ξαναβρεθείτε στο ερώτημα «και τώρα που πάμε και τι κάνουμε;» θα το δεις τότε το πράμα. Κάτι θα σκεφτείς τότε.
Γι αυτό σας λέω, μην υποτιμάτε την ισχύ των Τσιπρικών υποσχέσεων. Σατανικά κινούνται.
