Ο Τσίπρας διαμήνυσε (στο άρθρο του στην ΕΦ.ΣΥΝ.) ότι δεν σκοπεύει απλώς να καταπολεμά όσα εγκληματικά ερπετά εμφανίζονται στον κοινωνικό βάλτο του καπιταλισμού, αλλά ότι ο βαθύτερος σκοπός του είναι η αποξήρανση του ίδιου του βάλτου. Για να είμαι ειλικρινής, όταν το πρωτοδιάβασα δεν το θεώρησα κακό. Κάθε πολιτικός άνδρας, πόσο μάλλον αρχηγός, πρέπει να λέει και μια κουβέντα παραπάνω από την απλή διαχείριση των προβλημάτων που εμφανίζονται, είτε κοινωνικά είναι αυτά, είτε οικονομικά, είτε εθνικά.
Μετά έμαθα ότι το ίδιο σύνθημα χρησιμοποιούν οι τραμπιστές στην Αμερική, ερμηνεύοντας τον κόσμο γύρω τους με τρόπο βαθιά συνωμοσιολογικό. Λένε δηλαδή ότι μια παγκόσμια δράκα παιδεραστών παιδόφιλων σατανιστών που τα μέλη της είναι οι κατά τόπους ελίτ, κυβερνά την υφήλιο. Εξομολογούμαι ότι ενώ είχα γνώση της ψυχανώμαλης αυτής θεωρίας, δεν ήξερα το σύνθημα της με τον βάλτο. Υποθέτω λοιπόν βασίμως ότι είχε διαφύγει και από τον Αλέξη. Αυτός όμως που του ‘γραψε την συνέντευξη, ο λογογράφος του δηλαδή, για να το χρησιμοποιήσει σημαίνει ότι το ήξερε.
Τότε γιατί το χρησιμοποίησε; Γιατί το ‘βαλε στο στόμα του αρχηγού; Εκτός αν το ήξερε ως διατύπωση, αλλά δεν είχε αντιληφθεί την πολιτικο-ιδεολογική φόρτιση που έχει αποκτήσει μέσω του αμερικάνικου τραμπισμού. Σε κάθε περίπτωση ήταν εντελώς άτοπο, μην πω και απαράδεκτο. Εντάξει, η αριστερά έχει μεγαλώσει με την πεποίθηση ότι «όλα είναι πολιτικά», αλλά τα πράγματα έχουν κι ένα όριο. Διαφορετικά αυτή η υπερ-πολιτική ματιά καταντάει γελοία.
Η πολιτικοποίηση παιδοβιασμών, δολοφονιών, μαστροπείας, απαγωγών, βιτριολισμών και άλλων παρόμοιων εγκληματικών πράξεων, είναι από την φύση της καταδικασμένη να καταλήξει σε συνωμοσιολογική οπτική της κοινωνίας και των ανθρώπων. Ο πολλαπλασιασμός τους μέσα σε μια κοινωνία προφανώς ανάγεται σε μακρινά πολιτικά οικονομικά και πολιτισμικά αίτια, όμως κάθε προσπάθεια να γίνει πολιτική κριτική με αυτά ως εφαλτήρες, φλερτάρει με την γελοιότητα. Διότι αργά ή γρήγορα θα καταλήξει ότι η κυβέρνηση φταίει γι αυτές τις πράξεις.
Η αντιπολίτευση και η κάθε αντιπολίτευση δικαιούται να μιλά για μια άλλη, καλύτερη κοινωνία. Το ίδιο κάνουν και οι κυβερνήσεις. Το όραμα δεν πρέπει να λείπει από κανέναν, ακόμα κι από κείνον που αυτοπροσδιορίζεται ως σκέτος διαχειριστής. Αλλά το όραμα από την σαχλαμάρα δεν απέχει και πολύ, αν αυτός που το διατυπώνει δεν έχει επίγνωση της λεπτής γραμμής που ξεχωρίζει την σοβαρότητα από την μπουρδολογία.
