Ο πραγματικός εσωτερικός διχασμός του ΠΑΣΟΚ δεν είναι ανάμεσα στις αποκλίνουσες στρατηγικές που έχουν στο μυαλό τους ο Γερουλάνος με τη Διαμαντοπούλου ή η Γιαννακοπούλου με τον Δούκα και πάει λέγοντας. Το ουσιώδες και βαθύτερο πρόβλημα του ΠΑΣΟΚ είναι ότι ο ίδιος ο κόσμος του είναι βαθύτατα διχασμένος ανάμεσα σε δυο στρατηγικές. Ανάμεσα στην παλιά αντιδεξιά γραμμή που λέει «εγώ με τη Δεξιά και τον Μητσοτάκη δε θα πάω ποτέ», και στην μπολιασμένη από το δράμα του 2010-20 αντίληψη που ξεκαθαρίζει ότι «με κείνους που μας κυνήγησαν, μας έδερναν στους δρόμους, μας συκοφάντησαν, μας σύλησαν και κόντεψαν να καταστρέψουν τη χώρα, δε θα γίνω ποτέ συνέταιρος».
Οι δυο αυτές πολιτικές θεωρήσεις που χωρίζουν σε δυο στρατόπεδα τους φίλους, του οπαδούς αλλά και τους δυνητικούς μελλοντικούς ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ, αντανακλώνται σε επίπεδο στελεχών κορυφής με αποτέλεσμα να γίνονται πηγή μονίμων προβλημάτων. Μόλις ξεφύγουν από αυτονόητες μικρές αντιπολιτευτικές παρεμβάσεις που δεν απαιτούν ιδεολογικοπολιτική συνάφεια, κατ’ ευθείαν το σχίσμα προσανατολισμού προβάλει ανάμεσα στο στελέχη κορυφής, ματαιώνοντας το εγχείρημα του «όλου ΠΑΣΟΚ».
Μπορεί να γεφυρωθεί αυτό το χάσμα που τους διαπερνά από τη βάση ως τα υψηλότατα κλιμάκια τους; Όχι, αποκλείεται. Ούτε ο παλιός αντιδεξιός (μεγάλης συνήθως ηλικίας) θα συμπαθήσει ποτέ τον Μητσοτάκη για να τον δει ως συνέταιρο, ούτε αυτός που μετείχε ενεργά στο αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο θα πεισθεί να φτιάξει λαϊκό μέτωπο με τον Τσίπρα, τον Βαρουφάκη, τον Παπά, τον Τσακαλώτο ή τη Ζωή. Το χάσμα αυτό δε γεφυρώνεται, είναι αδύνατο να υπάρξει σύνθεση των δυο αυτών γραμμών σε μία.
Άρα είναι το ΠΑΣΟΚ καταδικασμένο σε μια αέναη εσωστρέφεια; Όχι υποχρεωτικά. Διότι καμιά φορά, τα χάσματα δε γεφυρώνονται, αλλά ξεπερνιούνται ιστορικά, παύοντας έτσι να είναι κυρίαρχα στη σκέψη και στη δράση των ατόμων ή των ομάδων. Τι λοιπόν χρειάζεται το ΠΑΣΟΚ για να πάψουν να το ρωτάνε αν θα πάει με τη ΝΔ ή τους ΣΥΡΙΖΑίους, με αποτέλεσμα να γίνεται μονίμως δυο κομμάτια; Χρειάζεται έναν ηγέτη που θα του δώσει προοπτική τέτοιας ανόδου, ώστε να μην έχει ανάγκη να απαντά ως δεκανίκι άλλων. Ο Ανδρουλάκης δε δείχνει ικανός να κάνει κάτι τέτοιο.
Η στόφα του, η δυναμική του, το άστρο του, το εν γένει πολιτικό του εκτόπισμα δε φαίνεται ικανό να δημιουργήσει τέτοια δυναμική στο κόμμα του, ώστε να το βάλει σε τροχιά εξουσίας και να θεωρηθεί παρωχημένο το ερώτημα «με ποιους θα συμμαχήσετε;». Το σκηνικό για το ΠΑΣΟΚ επιδεινώνεται διότι ο Μητσοτάκης δείχνει μια συχνά παράλογη αντοχή σε αναταράξεις. Ό,τι κι αν βγαίνει μπροστά του, από τις τρικλοποδιές Σαμαρά μέχρι τα ασανσέρ στα νοσοκομεία και την προεδρική εκλογή, καταφέρνει να τα γυρίζει υπέρ του. Η κατοχυρωμένη ηγεμονία του, δεν αφήνει χώρο για άλλον ηγέτη, πόσο μάλλον αν έχει προβληματική δυναμική σαν αυτή του Ανδρουλάκη.
Για να βεβαιωθούμε ότι αυτή είναι η τάση, δηλαδή η ΝΔ να τσιμπάει προς τα πάνω και το ΠΑΣΟΚ να κατηφορίζει, θα χρειαστούν και οι δημοσκοπήσεις των δυο επομένων μηνών. Μετά, ξάφνου το σκηνικό θα γίνει πολύ διάφανο. Και ως προς την κυβέρνηση και ως προς το ΠΑΣΟΚ. Λίγη υπομονή…
