Θυμάμαι έναν υφυπουργό από την περίοδο Σημίτη, που είχε πάει στην εκλογική του περιφέρεια κάπου στη Θεσσαλία και είχε αναγγείλει ένα πρόγραμμα δημιουργίας τεχνητών φραγμάτων στους ορεινούς όγκους που θα έλυνε δια παντός το θέμα της ύδρευσης των χωραφιών στον κάμπο. «Και πότε θα τελειώσει το έργο, υπουργέ;» τον ρώτησαν οι συντοπίτες του. «Σε τρία με τέσσερα χρόνια», τους απάντησε εκείνος. «Ε τότε, κοίτα να μας βγάλεις τίποτα λεφτά να βάλουμε τώρα στην τσέπη κι άσε τα μεγάλα έργα. Σε τέσσερα χρόνια, ποιος ζει ποιος πεθαίνει».
Αυτό το «τι βάζουμε τώρα στην τσέπη» μας έφαγε. Επίσης, το «δεν με νοιάζει αν η οικονομία της χώρας πάει καλά, η δική μου οικονομία θέλω να πηγαίνει». Μου το ‘πε και χθες κάποιος, όταν πάνω στη συζήτηση του ανέφερα ότι η Ελλάδα δανείζεται πλέον φθηνότερα από τη Γαλλία. «Σκασίλα μου», απάντησε, «εγώ ζω πολύ χειρότερα από τον Γάλλο». Του δίνω εν μέρει δίκιο, ο μέσος Έλληνας πράγματι ζει χειρότερα από τον μέσο Γάλλο, όμως αυτό που είναι προβληματικό στη θεώρησή του είναι ότι ζει μόνο στο σήμερα, ξεχνώντας το χθες και κλείνοντας τα μάτια απέναντι στο αύριο.
Όταν η Ελλάδα καταβαραθρωνόταν μέσα στη χρεωκοπία, η (κάθε) Γαλλία συνέχιζε να αναπτύσσεται. Όταν επί δεκαετία έφευγαν λεφτά από τις δικές μας τσέπες, στις γαλλικές τσέπες έμπαιναν ακόμα περισσότερα. Τώρα, λοιπόν, που αντιστράφηκε η τάση αυτή, με μας να πηγαίνουμε καλύτερα και τους Γάλλους (ή τους Γερμανούς) να πηγαίνουν χειρότερα, βρισκόμαστε πάλι μπροστά σε καινούριες οργές. Οι Γάλλοι είναι έξαλλοι που κοντεύουν να γίνουν Έλληνες και οι Έλληνες συνεχίζουν να είναι έξαλλοι που μέσα σε μια πενταετία δεν έγιναν Γάλλοι.
Οπότε στις όχθες του Σηκουάνα ξεπροβάλλει μια Λεπέν που υπόσχεται ότι ακαριαία θα αποτρέψει τη μετατροπή τους σε Έλληνες κι εδώ μας έρχονται κάτι Βελοπουλο-Λατινόπουλοι που μας βεβαιώνουν ότι θα μας κάνουν Γάλλους απ’ το βράδυ ως το πρωί. Αμ δεν γίνεται έτσι, κουμπάροι. Οι πορείες των οικονομιών προς την ακμή ή την παρακμή είναι προϊόντα μακρού χρόνου και σοφών επώδυνων επιλογών, όχι αποτελέσματα στιγμιαίων εκρήξεων. Όσοι υπόσχονται ευεργετικές επαναστάσεις που θα λύσουν μαγικά όλα μαζί τα εθνικά και λαϊκά προβλήματα, είναι απλώς πολιτικοί απατεώνες.
Το «τώρα - τώρα - τώρα» που απαιτούν οι απανταχού οργισμένοι και λαϊκιστές - τώρα τα λεφτά, τώρα οι επιδοτήσεις, τώρα οι αυξήσεις, τώρα οι προσλήψεις, τώρα τα έργα - ξεχνούν ότι το ίδιο σύνθημα φώναζαν και οι Γιαπωνέζοι καμικάζι πριν ορμήσουν με τα αεροπλάνα - βόμβες και αυτοανατιναχτούν μαζί με τον εχθρό. Εντάξει, δεν απαιτεί κανείς από κάθε Έλληνα να γίνει Κωστής Χατζηδάκης που είναι πνιγμένος από μακροοικονομικούς πίνακες, αλλά να μην έχει ούτε τη στοιχειώδη επίγνωση, ώστε να μην γίνει καμικάζι για το ίδιο του το σπίτι και για το μέλλον των παιδιών του; Όταν μάλιστα, τα έχει ήδη ζήσει μια φορά; Θέλει και δεύτερη;
