Προχθές η Ρωσία με έναν βαλλιστικό πύραυλο Κρουζ, χτύπησε ανελέητα και απάνθρωπα το Παιδικό Ογκολογικό Νοσοκομείο του Κιέβου, προκαλώντας τον θάνατο δεκάδων ανθρώπων και τον τραυματισμό εκατοντάδων. Χτύπησε, δηλαδή μία υποδομή για τους αμάχους, ολοκληρώνοντας έναν ακόμη κύκλο θηριωδιών και βαρβαροτήτων μετά την Μπουτσά, το Ιζιούμ, την Μαριόπολη.
Θα έρθει η ώρα που οι φυσικοί και ηθικοί αυτουργοί αυτών των εγκλημάτων πολέμου, θα λογοδοτήσουν στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο και, κυρίως στην αδέκαστη μνήμη του χρόνου και της μνήμης, όπου θα ταυτιστούν με το απόλυτο Κακό του 21ου αιώνα.
Το θέμα, όμως, του σημερινού σημειώματος είναι άλλο. Άφησα να περάσουν 48 ώρες, μήπως και φιλοτιμηθεί κάποιος από το γνωστό «ρωσόφιλο κόμμα», το οποίο έχει απλώσει τα πλοκάμια του οριζόντια σε όλο το πολιτικό φάσμα και βγει αν όχι να καταδικάσει, τουλάχιστον να εκφράσει τη λύπη και τη συμπόνια του. Ματαίως περίμενα, αν και γνώριζα πως ματαιοπονώ.
Πριν από λίγες ημέρες ο «ευσεβής» και «προστάτης της πίστης, της πατρίδας και της οικογένειας» κ. Νατσιός, αρχηγός του κόμματος «Νίκη», είχε καταθέσει ερώτηση στη Βουλή ελέγχοντας τους αρμόδιους υπουργούς για το αν η βοήθεια που προσφέρει η Ελλάδα στην ηρωικά αντιστεκόμενη Ουκρανία, χρησιμοποιείται για να πληγούν στρατιωτικοί στόχοι και εγκαταστάσεις ανεφοδιασμού στη ρωσική ενδοχώρα. Μάλιστα. Για τον βομβαρδισμό του παιδικού ογκολογικού νοσοκομείο τσιμουδιά.
Αντίστοιχα, το ΚΚΕ που δηλώνει με κάθε ευκαιρία την υποστήριξη του νεοαυταρχικού καθεστώτος του Πούτιν, ως διάδοχο της ΕΣΣΔ και του ΚΚΣΕ, τηρεί αιδήμονα σιωπή, αποστρέφει το βλέμμα και κάνει πως δεν βλέπει ή μάλλον βλέπει κάπως αλλήθωρα. Εκτός αν είναι απασχολημένο με το θηριωδών διαστάσεων που παρήγγειλε ο γενικός του γραμματέας για τις μετακινήσεις του.
Το ίδιο ισχύει και για τα διάφορα περιτρίμματα της άκρας αριστεράς που προβάλλουν κάθε απίθανη δήλωση της ΧΑΜΑΣ, η οποία δεν μπορεί να ελεγχθεί και να επιβεβαιωθεί από τρίτες, ανεξάρτητες πηγές. Φωνασκούν, φορώντας ασπρόμαυρα τραπεζομάντιλα στον λαιμό και προφανώς δεν τους προκαλεί καμία συγκίνηση η θέα των καρκινοπαθών παιδιών που κρύφτηκαν μαζί με γονείς, νοσηλευτές και γιατρούς στα υπόγεια του νοσοκομείου. Βολική στάση, δεν λέω. Παλιά τους αποκαλούσαμε σκαλωμαρίες της πολιτικής.
Με τούτα και μ’ αυτά, γίνονται πλέον ευδιάκριτες οι γραμμές ανάμεσα σε εκείνους που υποστηρίζουν νεοαυταρχικά καθεστώτα, ακόμη και όταν λειτουργούν σε βάρος των συμφερόντων της πατρίδας μας, γοητευμένοι από «στιβαρούς» (βλέπε: αυταρχικούς ή ολοκληρωτικούς ηγέτες) και τους υπόλοιπους που θέλουν να ζουν σε δημοκρατική πολιτεία, η οποία παρά τις αδυναμίες, τα τραύματα και τις ρωγμές της, είναι εκείνη που προσφέρει στον άνθρωπο την ελευθερία της επιλογής και την προοπτική της εξέλιξής του. Η μάχη που θα γίνει, σύντομα, θα είναι σκληρή.
