Είναι κοινός τόπος πως το πανεπιστημιακό άσυλο καθιερώθηκε για την προστασία της ελεύθερης διακίνηση των ιδεών, μέσα στα ιδρύματα, στόχος των οποίων είναι η μετάδοση της γνώσης από τη μία γενιά στην άλλη, η προπαρασκευή επιστημόνων, αλλά και ειδικών που με την εργασία και τον κάματό τους, θα επιστρέψουν στη συνέχεια, ένα μέρος όλων εκείνων των προνομίων που απόλαυσαν, χάρη στο κοινό ταμείο, δηλαδή τους φόρους μας.
Ως ιδέα ήταν εξαιρετική και άκρως δημοκρατική. Ήταν κάτι που χρειαζόταν η νεαρή Δημοκρατία αμέσως μετά τη σκοτεινή περίοδο της δικτατορίας (1967 - 1974).
Από τις αρχές, όμως, της δεκαετίας του 1980 και την καθιέρωση του συστήματος της συν- διοίκησης των ανεξάρτητων ΑΕΙ με τους φοιτητές, το ελληνικό πανεπιστήμιο σταδιακά βυθίστηκε σε ένα τέλμα και σε πολλές περιπτώσεις παρουσιάζει φαινόμενα εκφυλισμού, άκρως ανησυχητικά.
Ενώ το ελληνικό πανεπιστήμιο διαθέτει πολλούς και άξιους πανεπιστημιακούς δασκάλους, καλά καταρτισμένο εκπαιδευτικό προσωπικά, επαρκείς πόρους και συμμετοχή σε πολλές ευρωπαϊκά και διεθνή ερευνητικά προγράμματα, εξακολουθεί να παραμένει δέσμιο ενός δικτύου συμφερόντων και αδιαφανούς συναλλαγής που είναι γνωστό στην κοινή γνώμη ως «βαθύ πανεπιστήμιο».
Στο δίκτυο αυτό, πρωταγωνιστικό ρόλο διαδραματίζουν οι κατ’ ευφημισμόν αποκαλούμενοι φοιτητικοί σύλλογοι. Συνήθως πρόκειται για συλλόγους - σφραγίδες, αφού στις δραστηριότητές τους συμμετέχει ένα μικρό κλάσμα του φοιτητικού κάθε σχολής. Πολλοί εξ αυτών, υπάρχουν και λειτουργούν χάρη σε ένα ελάχιστο αριθμό φοιτητών, αμφίβολης ακαδημαϊκής επάρκειας, αρκετοί από τους οποίους ανήκουν στην κατηγορία των «αιωνίων».
Ιδιαίτερα ανησυχητικό είναι το φαινόμενο της βίας, η οποία εκδηλώνεται με ποικίλες μορφές, οι οποίες ξεκινούν με το δημόσιο διασυρμό άξιων δασκάλων και φτάνει μέχρι την άσκηση σωματικής βίας με ομηρίες καθηγητών, με αποκλεισμό από τα γραφεία και τα εργαστήρια, με χτίσιμο της πόρτας και με αφίσες, όπου εκτίθενται οι φωτογραφίες των μη αρεστών με τη λέξη «καταζητούνται».
Παράλληλα, υπάρχουν φοιτητικές οργανώσεις που επιδίδονται σε συστηματικό κυνήγι όλων όσων δεν συμφωνούν με τις απόψεις τους, στοχοποιώντας, εκθέτοντας σε κίνδυνο για τη σωματική ακεραιότητα καθηγητές και διδάσκοντες.
Αποθρασυνόμενοι από την αβελτηρία της πολιτείας να εφαρμόσει το νόμο, αλλά και την ντροπιαστική σιωπή της πανεπιστημιακής κοινότητας, λειτουργούν ως αγέλες λυσσασμένων σκύλων, προσπαθώντας να επιβάλλουν τη θανάσιμη ομοιομορφία που επαγγέλλεται η ιδεολογία τους, στον ιερό ναό της γνώσης.
Με βάση όλα τα παραπάνω, μόνο έκπληξη δεν αποτελεί η ανακοίνωση μιας φοιτητικής παράταξης με το όνομα ΕΑΑΚ της Φιλοσοφικής Σχολής, η οποία ευθέως απειλεί την πρόεδρο του τμήματος Πολιτικής Φιλοσοφίας κυρία Βάνα Νικολαϊδου - Κυριανίδου, γιατί είχε το «θράσος» να έχει άλλη άποψη για κάποιο γεγονός. Δεν είναι η πρώτη φορά που η πανεπιστημιακή αυτή δασκάλα, η οποία ξεχωρίζει για το μεράκι και το ζήλο, την αφοσίωση και την επιμονή της στην επιστήμη και στα δημοκρατικά ιδεώδη, όπως αρμόζει σε κάθε ένα που έταξε τη ζωή του στη γνώση και την αλήθεια, να γίνεται στόχος απαράδεκτων, αντιδημοκρατικών και ολοκληρωτικών επιθέσεων που θυμίζουν την νεανική χιτλερική οργάνωση στη δεκαετία του 1930.
Η εν λόγω παράταξη - συμμορία, έχει διακριθεί για τη βία που ασκεί σε καθηγητές και φοιτητές, εν ονόματι μιας «επαναστατικής πρωτοπορίας» μέσα στα ελληνικά ΑΕΙ, παραβιάζοντας όχι μόνο το νομοθετικό πλαίσιο λειτουργίας των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων, αλλά και τον μισό Ποινικό Κώδικα.
Πρόκειται για μία ακόμη μορφή της «κόκκινης βίας» που μαστίζει ορισμένους θύλακες της ελληνικής κοινωνίας, με τις ευλογίες κομματικών οργανισμών και την παράξενη ανοχή της επίσημης πολιτείας.
Βλέπουμε καθημερινά να καταλαμβάνονται δημόσια κτίρια, να ασκείται βία σε δημόσιους λειτουργούς, αλλά και νέα παιδιά που δεν θέλουν να παίξουν το «παιχνίδι της επαναστατικής γυμναστικής», να καταστρέφονται και να ληστεύονται δημόσια εργαστήρια με πανάκριβο εξοπλισμό και κάτι περίεργες διαδρομές με κυκλώματα του κοινού ποινικού δικαίου, όπως απέδειξε η περίπτωση της κατάληψης των φοιτητικών εστιών του ΕΚΠΑ από συμμορίες που διακινούσαν ναρκωτικά, όπλα και συμμετείχαν σε ληστείες.
Το ζοφερό αυτό κλίμα, δεν είναι κάτι καινούργιο, δημιουργήθηκε σταδιακά στην πάροδο των χρόνων. Η πολιτεία ανήμπορη (;) φοβούμενη το πολιτικό κόστος δεν κάνει τίποτα. Η αντιπολίτευση το θεωρεί βούτυρο στο ψωμί της, φωνάζοντας πως κάθε προσπάθεια αποκατάστασης της νομιμότητας, θέτει σε κίνδυνο την ελευθερία στα πανεπιστήμια. Ελευθερία των συμμοριών που παρανομούν; Ελευθερία για τους τρομοκράτες των άλλων; Ελευθερία για την ασυδοσία της αριστερής βίας;
Στο μεταξύ, το ελληνικό, δημόσιο πανεπιστήμιο παλεύει με κόπο να φέρει σε πέρας την πολύτιμη αποστολή του για την προετοιμασία των αυριανών επιστημόνων που θα βοηθήσουν τη χώρα να ξεφύγει από τον αμαρτωλό, φαύλο κύκλο της καθυστέρησης και της οπισθοδρόμησης ή ακόμη και της παλινόρθωσης καταδικασμένων από την ιστορία ιδεολογιών της βίας.
Ως πότε θα ανεχόμαστε αυτή τη βία;
