Ο πρόεδρος της Γαλλίας Εμανουέλ Μακρόν αποφάσισε την επέκταση του ορίου συνταξιοδότησης κατά δύο χρόνια. Μεγάλο μέρος της γαλλικής κοινωνίας είναι αντίθετο και διαμαρτύρεται. Ανάμεσα στις εκδηλώσεις διαμαρτυρίας, - διαδηλώσεις, συλλαλητήρια και πορείες, γίνονται έκτροπα από τους γνωστούς και εκεί, εκπροσώπους της άκρας αριστεράς και άκρας δεξιάς, παρατάξεις, οι οποίες υπέβαλαν και προτάσεις μομφής κατά της κυβέρνησης. Συμβαίνουν σε όλες τις καλές, δυτικές κοινωνίες, συνηθισμένα πράγματα. Θα βρουν τρόπο και θα λύσουν τα προβλήματά τους. Μέχρις εδώ καλά.
Πάμε στα καθ’ ημάς, τώρα.
Εδώ και λίγες ημέρες, ο γνωστός διαδικτυακός απόπατος, στον οποίο συμπεριλαμβάνονται τα έμμισθα τρολ, συνταξιούχες άγαμες θυγατέρες, πασιονάριες που διακρίθηκαν για τις προπαγανδιστικές τους αρετές στον δημόσιο ραδιοτηλεοπτικό φορέα, αλλά και δεδηλωμένοι οπαδοί διαφόρων υποφύσεων της αριστεράς, έχουν ξεσαλώσει κυριολεκτικά, φτάνοντας μέχρι του σημείου να δημοσιεύουν παραποιημένες φωτογραφίες από εκδηλώσεις χαράς ποδοσφαιρικών ομάδων, ως μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις στην πόλη του αιώνιου φωτός, στο Παρίσι. Καλούν δε τους κομματικούς τους υποτελείς να ξεσηκωθούν για να ανατρέψουν «τα αντιλαϊκά σχέδια της κυβέρνησης». Μάλιστα.
Η κατά καιρούς ταύτιση τους, πότε με λατινοαμερικανούς, αριστερούς, νεοαυταρχικούς ηγέτες, πότε με διάφορα τριτοκοσμικά κινήματα και πότε με χαρακτηρισμένες τρομοκρατικές οργανώσεις (είναι νωπές οι μνήμες από άρθρο επιφανούς ακροαριστερού, σχολιαστή συντηρητικής εφημερίδας, ο οποίος εκστασιαζόταν για το «κοινωνικό κράτος του ISIS), έχει μόνιμα χαρακτηριστικά και φανερώνει, αφενός μεν τη γοητεία που ασκούν τα αυταρχικά καθεστώτα στους Έλληνες αριστερούς και, αφετέρου, την παντελή τους αδυναμία, αν όχι οικειοθελή υποταγή, απέναντι στο σύνδρομο του αυστηρού μα στοργικού πατέρα, την αποδοχή του οποίου επιζητούν με κάθε τρόπο.
Αναρωτιέμαι πού ήταν όλοι αυτοί οι επαναστάτες και οι Ζορό των κοινωνικών δικαιωμάτων, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ, προκειμένου να παραμείνει στην εξουσία, γονάτιζε ευλαβικά μπροστά στους εκπροσώπους της Τρόικα και υπέγραφε το 3ο, πιο σκληρό αλλά και άχρηστο μνημόνιο. Αν θυμάμαι καλά, αναπόσπαστο κομμάτι του 3ου μνημονίου ήταν και η μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού συστήματος, προκειμένου αυτό να καταστεί βιώσιμο και να απαλλάξει τη χώρα από το βραχνά του διαρκούς δανεισμού, προκειμένου να χρηματοδοτεί τις συντάξεις των 50άρηδων του δημοσίου.
Η λύση που επέλεξε τότε ο φωστήρας της μεταρρύθμισης, καθηγητής του Συνταγματικού Δικαίου, παρακαλώ, κ. Κατρούγκαλος, ήταν ουσιαστικά η δήμευση των εισφορών των μελλοντικών συνταξιούχων, προκειμένου να μη θιγούν οι συντάξεις των ιερών τοτέμ, δηλαδή της δημοσιοϋπαλληλικής νομενκλατούρας, μεγάλο τμήμα της οποίας παραμένει εκλογικός πελάτης του ΣΥΡΙΖΑ. Πρόκειται, ουσιαστικά, για τη μεγαλύτερη ανακατανομή εθνικού εισοδήματος, μετά από εκείνη του χρηματιστηριακού παροξυσμού στα τέλη του 20ού και στις αρχές του 21ου αιώνα.
Και τι έκαναν τότε όλοι αυτοί που σήμερα προσπαθούν να αναβιώσουν την επαναστατική τους λίμπιντο με καλέσματα για ανατροπή, διαδηλώσεις και πυρπολήσεις πόλεων και πλατειών;
Δεν νομίζω να μην θυμούνται πως την εποχή εκείνη, τόσο στο διαδίκτυο, όσο και στην έξω ζωή, δεν έμπαιναν καν στον κόπο να εξηγήσουν το σκεπτικό της «μεταρρύθμισής» τους, επαναπαυόμενοι πως θα συνεχίσουν να κυβερνούν με τους συμμάχους τους από την «επάρατο» Δεξιά, με τους οποίους είχαν βρει το τέλειο modus vivendi ως προς τη μονή της εξουσίας και των ωφελειών της από διάφορες παράπλευρες «δουλειές», όπως, περίτρανα αποδείχτηκε.
Προτίμησαν αντί των διαδηλώσεων και των διαμαρτυριών, να πάνε διακοπές, να συμμετέχουν σε λαϊκά πανηγύρια ή να ξεκουραστούν σε δανεικά σκάφη. Μα, φυσικά, αριστεροί είναι, δεν είναι τίποτα κορόιδα. Τους βόλευε τότε το μνημόνιο και ο συνταξιοδοτικός ακρωτηριασμός εκατοντάδων χιλιάδων μελλοντικών συνταξιούχων που είδαν να αυξάνονται τα όρια ηλικίας και να μειώνονται οι συντάξεις. Τους βολεύει και τώρα η αντίδραση μιας άλλης κοινωνίας σε μια παρόμοια απόπειρα - αν και με πολλές διαφορές - μεταρρύθμισης του συνταξιοδοτικού συστήματος. Μονά ζυγά, κερδισμένοι θέλουν να είναι. Μόνο που αυτό δεν γίνεται για ένα απλό λόγο: οι πολίτες θυμούνται την υποκριτική στάση και τον εμπαιγμό του ΣΥΡΙΖΑ, θυμούνται την τυχοδιωκτική του πολιτική ΚΑΙ στο συνταξιοδοτικό.
Βλέποντας, λοιπόν, πως το θέμα του δυστυχήματος των Τεμπών, με τις διαρκείς αποκαλύψεις για τις ανεπάρκειες συγκεκριμένων προσώπων που είχαν συνδικαλιστική προστασία, με τη διάβρωση του κρατικού μηχανισμού από τα τρωκτικά των ρετιρέ του δημοσίου, αλλά και την συγκρατημένη αντίδραση της κοινωνίας, η οποία μετά το πρώτο σοκ, αρχίζει να στοχάζεται για την εχθρική στάση του βαθέως κράτους απέναντί της, θέλησαν να αλλάξουν την ατζέντα την επικαιρότητας με ένα εισαγόμενο ζήτημα.
Μόνο που το ψέμα έχει κοντά ποδάρια κι αυτοί πιάστηκαν με τη γίδα στην πλάτη.
