Το απόσπασμα από τη συνέντευξη του Στέφανου Εσ.(ωτερικού), γνωστού και ως Τζουμάκα, στο οποίο αναφέρει πως μαζί με το πάλαι ποτέ «θείο βρέφος» aka Λαλιώτη, στήριξαν το 2015 τον ΣΥΡΙΖΑ για να αναρριχηθεί στην κυβερνητική εξουσία, προκάλεσε αίσθηση στο πανελλήνιο, ωστόσο όμως, ήταν κάτι σαν αυτό που λέει η παροιμία: χωριό που φαίνεται κολαούζο δεν θέλει.
Πότε με ακριτομυθίες, πότε με άκρως συμβολικές φωτογραφίσεις, πότε με σιβυλλικές δηλώσεις, το παλιό, καλό, το ορθόδοξο ΠΑΣΟΚ, έδειχνε την προτίμησή του προς τον ανερχόμενο τότε νεαρό Τσίπρα και φρόντιζε να εμπλουτίζει το στελεχειακό του δυναμικό, πρώτα με επίλεκτα και έμπειρα πολιτικά και συνδικαλιστικά στελέχη και, στη συνέχεια, με τις ορδές της δημοσιοϋπαλληλικής γραφειοκρατίας, έτοιμες να υπερασπιστούν τα κεκτημένα των «ρετιρέ» απέναντι στη λεγόμενη «μνημονιακή πολιτική».
Το έκανε μάλιστα, υπονομεύοντας τους εκάστοτε αρχηγούς του την εποχή εκείνη, οι οποίοι προς τιμή τους, έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους, για να σωθεί η χώρα από την άτακτη χρεοκοπία.
Ο βήχας και ο έρωτας δεν κρύβονται. Αυτό, αν ισχύει μία φορά στη ζωή, ισχύει χίλιες στην πολιτική.
Προϊόντος του χρόνου, οι παλαιοί πασόκοι, δημιούργησαν ισχυρούς θύλακες μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ, άρχισαν να παρουσιάζονται ως νέο-αριστεροί, κουβαλώντας, όμως, όλη εκείνη την νοοτροπία της αστακομακαρονάδας και της εθνικής αμεριμνησίας που έφερε τη χώρα στο χείλος του γκρεμού.
Βασιλικότεροι του βασιλέως Τσίπρα, πλειοδοτούσαν σε αριστεροσύνη και ανέξοδες διακηρύξεις και συνθήματα. Η ιδεολογία του αυριανισμού, αρχικά ως παράσιτο πάνω στον ξενιστή που ήταν τα ξέφτια και τα ρετάλια της παλιάς αποκαλούμενης ανανεωτικής αριστεράς και στη συνέχεια ως κυρίαρχο πλάσμα της ιδιόμορφης, πολιτικής «διατροφικής αλυσίδας» του ΣΥΡΙΖΑ, άρχισε να κυριαρχεί παντού, με σημαία της τον εθνολαϊκισμό και εχθροπάθεια απέναντι σε κάθε τι που δεν συμφωνούσε μαζί της. Ήταν μία ιδιότυπη αναβίωση των «πράσινων καφενείων» και των «κομισάριων» της πρώτης διακυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ στις αρχές της δεκαετίας του ’80. Προφανώς, ισχύει η παροιμία: το αίμα νερό δεν γίνεται. Θα ήταν άλλωστε κόντρα σε όλους τους νόμους της φύσης.
Η κυνική ομολογία του Στέφανου Εσ., ωστόσο, έρχεται να επιβεβαιώσει τις υποψίες πως τόσο εντός, όσο και εκτός της Ελλάδας, υπάρχουν συγκεκριμένα πολιτικά και επιχειρηματικά συμφέροντα, τα οποία απεργάζονται ένα ιδιαίτερα ευφάνταστο σενάριο για τη δημιουργία ενός νέου κόμματος, ενός κόμματος της μετά-αριστεράς, αφού το σενάριο της αριστεράς κάηκε πανηγυρικά το διάστημα 2015 - 2019 όταν οι μαθητευόμενοι μάγοι της «πρώτης φοράς» αποδείχτηκαν κακοί μαθητές και παντελώς άσχετοι με την πραγματικότητα.
Το σενάριο αυτό προβλέπει τη διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ (πράγμα που ούτε οι ίδιοι δεν αποκλείουν πλέον. Βλέπε δηλώσεις Γεροβασίλη) και τη δημιουργία ενός νέου κόμματος με πρωταγωνιστές τον παλιό (Τσίπρα) και το νέο (Κασσελάκη) σωτήρα του μισοβυθισμένου σκάφους της αριστεράς. Κωπηλάτες υπάρχουν πάντως, είτε έχουν υπηρετήσει στο ναυτικό, είτε όχι.
Επειδή, όμως, όσα προικιά κι αν έχει το νέο κόμμα, δεν θα φτάνουν για τη δημιουργία εναλλακτικού στην κεντροδεξιά, πόλου, υπάρχουν πολλοί που ισχυρίζονται πως θα πρέπει να ενισχυθεί από τους όμορους χώρους.
Να γίνει δηλαδή αυτό που όταν ήταν της μόδας το Χρηματιστήριο, αποκαλούσαμε «συγχώνευση δια απορροφήσεως», ώστε και το στράτευμα να αυξηθεί αριθμητικά και οι στρατηγοί να αποκτήσουν μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση.
Οι «παρέες» των πρωταγωνιστών αυτού του σύγχρονου πολιτικού δράματος ή καλύτερα ιλαροτραγωδίας, δείχνουν συγκεκριμένες φιγούρες της ελληνικής κοινωνίας. Οι «κοινές παρέες» δε, δικαιώνουν τις υποψίες εκείνων που θεωρούν το σενάριο αυτό ως «έργο in progress», λέγοντας πως πρόκειται για μία state of the art σύλληψη που στοχεύει στην ανατροπή, αρχικά και στην αναδιαμόρφωση, στη συνέχεια, του πολιτικού σκηνικού για τις επόμενες δεκαετίες.
Μπορεί να ισχύει, μπορεί και όχι, θα το μάθουμε σε σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα και πάντως μετά τις εκλογές για την ανάδειξη του νέου αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
