Διάβαζα τις προάλλες την ανάρτηση σε ένα κοινωνικό δίκτυο, ενός πανεπιστημιακού διδάσκοντα σε περιφερειακό ανώτατο ίδρυμα της χώρας. Στην ανάρτηση αυτή, καλούσε (ποιους άραγε;) στον αγώνα για την «από-αποικιοποίηση» της ελληνικής τέχνης και ιστορίας. Ομολογώ πως για μια στιγμή σκιάχτηκα και πιάνομαι αδιάβαστος για το αποικιοκρατικό της πατρίδας μας. Σε λίγο συνήλθα κι αποφάσισα να διασαφηνίσω τι εννοούσε «ο μαιτρ των γραμμάτωνε και των επιστημώνε».
Όπως ήταν φυσικό, το μυαλό μου πήγε κατευθείαν στις πόλεις αποικίες που δημιούργησαν οι μακρινοί μας πρόγονοι στην Ιωνία, τη Νότια Ιταλία, στον Κιμμέριο Βόσπορο και στις ακτές της Υπερκαυκασίας. Όσο κι αν προσπάθησα, δεν κατάφερα να δω κάτι επιλήψιμο στην προσωκρατική φιλοσοφία και τις υπόλοιπες επιστήμες, όποτε αθώωσα τον Θαλή, τον Αναξίμανδρο, τον Αναξιμένη, τον Πυθαγόρα, τον Ξενοφάνη, τον Ηράκλειτο, τον Παρμενίδη και τον Ζήνωνα τον Ελεάτη.
Ένας αναστεναγμός ανακούφισης βγήκε από τα στήθη μου, γιατί γνωρίζω καλά πως ο Πλάτων δεν έχει την ίδια τύχη, αφού οι εκπρόσωποι της «κουλτούρας της αφύπνισης» τον θεωρούν λευκή τοξική αρρενωπότητα και υπεύθυνο για μύρια όσα δεινά στην ιστορία της ανθρωπότητας. Για τον Αριστοτέλη, ούτε λέξη, αφού είχε το θράσος να χαρακτηρίσει τους δούλους ως «ομιλούντα εργαλεία».
Ας μην το παρατραβήξουμε, όμως, το θέμα και προχωρήσουμε σε μεταγενέστερες εποχές γιατί μαζί με τον Σαίξπηρ θα την πληρώσουν και οι δικοί μας, όπως ο Κοραής και άλλοι διανοητές που διέπρεψαν στις ελληνικές παροικίες του εξωτερικού.
Μεταφερμένη μηχανιστικά, μιμητικά, πιθηκίζοντας, η Woke Culture έχει κάνει την εμφάνισή της και στη χώρα μας. Σκηνοθέτες αλλοιώνουν το γράμμα και την ουσία των έργων «προσαρμόζοντας» διάφορους χαρακτήρες στις απαιτήσεις των καιρών ή μήπως του συρμού;
Σε ελληνικά ΑΕΙ δημιουργούνται διάφορα τμήματα (μεταπτυχιακά κυρίως) με νεφελώδεις και συχνά αντιεπιστημονικούς στόχους προκειμένου να υπηρετήσουν την ιδεολογία που διεκδικεί να πάρει τη θέση των δύο φρικτών ολοκληρωτισμών του 20ού αιώνα. Από κοντά, βέβαια, και διάφορα ιδρύματα της ελληνικής ολιγαρχίας, η οποία βασανιζόμενη από τα βαλκανικά της συμπλέγματα, θεωρεί πως έτσι θα βρεθεί στην πρωτοπορία της αλλαγής.
Ώρες, ώρες αναρωτιέμαι πόθεν αυτή η αλαζονεία να θέλουν να μας «αφυπνίσουν», θεωρούν πως κοιμόμαστε τον ύπνο του δικαίου, πως δεν αντιλαμβανόμαστε τις αλλαγές που συντελούνται στην κοινωνία, στις επιστήμες και στην τεχνολογία;
Η δυτική κοινωνία έχει κάνει πολλά, μεγάλα και σοβαρά βήματα ως προς την ισονομία και την ισηγορία των μελών της. Πέραν αυτού με προσπάθειες πολλών, αλλού γρήγορα κι αλλού με πιο βραδείς ρυθμούς, περιορίστηκε η αυθάδεια, το μίσος και ο αποκλεισμός στον δημόσιο χώρο. Μπορούν να γίνουν κι άλλα προς αυτή την κατεύθυνση; Αναμφίβολα ναι. Και θα γίνουν. Όχι, όμως, υπό την απειλή του εξοστρακισμού και της ηθικής απαξίωσης εκείνων που δεν συμφωνούν με τη νέα σέχτα της Woke Culture.
Αν κάτι μας έχει κουράσει πολύ, βαριά κληρονομιά του 20ού αιώνα, δεν είναι άλλο από τα ιερατεία - κατόχους της μίας, μοναδικής και απόλυτης αλήθειας, σύμφωνα με την οποία θα πρέπει να ζουν όλα τα μέλη της κοινωνίας.
Εξάλλου, η νέα σέχτα δοκιμάστηκε στα δύσκολα και βρέθηκε ελλιποβαρής, ιδίως μπροστά στις μεγάλες γεωπολιτικές αναταράξεις και προκλήσεις, όπου μετά χαρά τάχθηκε όχι με το μέρος των θυμάτων, αλλά των θυτών. Ας μην απορείς αναγνώστη, στόχος τους δεν είναι να «αφυπνίσουν» τον κοσμάκη, αλλά να διατρανώσουν το μίσος τους κατά του δυτικού πολιτισμού. Εξελιγμένη μορφή της μετάλλαξης παλαιότερων αριστερίστικων κινημάτων, φιλοδοξεί να κυριαρχήσει ιδεολογικά. Προς το παρόν βρίσκει ευήκοα ώτα σε κύκλους καλλιτεχνών και πανεπιστημιακών.
Οι δυνάμεις τους θα μετρηθούν, όμως, όταν θα έρθουν σε αντιπαράθεση με την κοινωνία στο σύνολο της, πράγμα που δεν θα αργήσει να γίνει με τη μία ή την άλλη μορφή.
Ένα πράγμα δεν υπολόγισαν τα μέλη της σέχτας, όπως κατέρρευσαν και κονιορτοποιήθηκαν οι προπάτορες τους ολοκληρωτισμοί, το ίδιο θα συμβεί και με αυτούς, εφόσον εγγενής ιδιότητα του ανθρώπου είναι η αναζήτηση του νοήματος και την επιδίωξη της ελευθερίας στην επιλογή. Τα δύο τελευταία δεν πολυαπασχολούν τα κακομαθημένα παιδιά της Woke Culture, ίσως γιατί στα εύτακτα μεσοαστικά προάστια όπου ζουν τους απασχολεί ο νέος «σκοπός του κινήματος», δηλαδή να γίνουν τα ξυπνητήρια της ανθρωπότητας.
Τους προτείνω απλά να γυρίσουν πλευρό και να συνεχίσουν να ζουν το όνειρο των παππούδων τους που έκαψαν τα μυαλά τους με LSD την περίοδο που μεσουρανούσαν οι χίπις και η ψυχεδέλεια. Μόνο που από τότε έχει κυλήσει πολύ νερό στ’ αυλάκι.
