Με την ισλαμιστική τρομοκρατία δεν πρόκειται να ξεμπερδέψουμε συντόμως. Ακόμη κι αν υπήρχε τρόπος να απαλλαγούμε, όχι χωρίς βία, από ισλαμιστές που νομίζουν ότι θα ξεπαστρέψουν εμάς, τους «άπιστους».
Αρκεί να μετρήσετε πόσα πολλά «μπερδεμένα μυαλά», εδώ στις οπισθογραμμές, βγάζουν κάθε ευθύνη από πάνω τους, ρίχνοντας ατημέλητα στους ώμους τους μια μαντήλα.
Ακόμη κι αυτό το έχουν καταλάβει λάθος. Η μαντήλα-καφιγιέ δεν είναι σύμβολο αγώνα, αλλά προπαγάνδας. Για έναν δίκαιο σκοπό; Προφανώς όταν πρόκειται για τη δημιουργία ανεξάρτητου κράτους για τους Παλαιστινίους, ισλαμιστές και αυτοί, όπως το έχουν περιγράψει οι αποφάσεις των Ηνωμένων Εθνών, οι οποίοι όμως δεν βρίσκουν τον δρόμο της καταδίκης των εγκλημάτων. Εγκλήματα ειδεχθή, αποτρόπαια, που διαπράττονται και επαναλαμβάνονται συνεχώς.
Όταν η θρησκεία γίνεται φετφάς εγκληματικών εντολών, οι «απ’ εδώ» οφείλουν να αποσαφηνίσουν τη θέση τους. Αν θέλουν να συνεχίσουμε να ζούμε μαζί, αγκαλιάζοντας την ελευθερία τη δική τους στα όρια μιας ανεξίθρησκης κοινωνίας, οφείλουν να καταδικάσουν κάθε μορφή τρομοκρατίας. Ξεκινώντας όμως από αυτήν που προωθεί και εντέλλεται η ισλαμιστική τζιχάντ. Κάνουν λάθος αν νομίζουν οι δικοί μας ότι θα συνυπάρξουμε με όσους ανέχονται τις ενέδρες που στήνει η τρομοκρατία στις δικές μας κοινωνίες.
Κανένα πρόβλημα δεν έχουμε, οι απ’ εδώ, με την ελεύθερη έκφραση των καλλιτεχνών. Όπως και οιουδήποτε άλλου. Γιατί όμως εκείνοι θέλουν να βουλώσουν το δικό μας στόμα και να υβρίσουν τη δική μας σκέψη; Αυτός ο διάχυτος ολοκληρωτισμός καταλήγει, πολύ συχνά, αν όχι κατά κανόνα, στα μαζικά εγκλήματα της Νέας Ορλεάνης και του Βρανδεμβούργου. Για να αναφερθούμε μόνον στα δύο τελευταία εγκλήματα, καταμεσής των χριστιανικών εορτών.
Δεν υπάρχει τίποτε το ρομαντικό στις εκδηλώσεις όσων αισθάνονται δικαιωμένοι επειδή «εκφράζουν την αλληλεγγύη τους» προς την Παλαιστίνη, όταν οι ίδιοι έμειναν και μένουν ατάραχοι και αδιάφοροι μπροστά στα εγκλήματα που γίνονται εις το όνομα Παλαιστίνης ή οιουδήποτε άλλου.
Με δύο λόγια, η τρομοκρατία δεν πρόκειται να μειωθεί όσο θα συνεχίσουμε να θεωρούμε, στα καθ’ υμάς, ότι τα όρια της ελευθερίας έκφρασης και ενεργειών μπορούν να εκτείνονται πέραν των ορίων της δικής μας, συνταγματικής, πολιτικής και πολιτισμικής ελευθερίας.
Αν τα όρια αυτά δεν ξαναμετρηθούν, η συγκατοίκησή μας θα είναι αδύνατη, όταν ήδη είναι προβληματική. Το αντιπαράδειγμα δόθηκε μέσα στην καρδιά της Αθήνας. Μουσικές άκουγαν και τα παιδιά, οι νέοι και οι άλλοι στο φεστιβάλ Nova, μαντίλες παλαιστινιακές φορούσαν πολλά από αυτά τα νεαρά άτομα, που τα άρπαξαν και σκότωσαν ή τα κρατούν σε ομηρία. Ας έλεγε μια λέξη και γι αυτά ο εξαρτημένος Δήμαρχος της πρωτεύουσας
Η διαφορά, η λεπτή διαχωριστική γραμμή, βρίσκεται στην ανοχή απέναντι στον ισλαμιστικό κίνδυνο. Κάποιοι δεν έχουμε καμία. Κάποιοι άλλοι έχουν μεγάλη. Φθάνουν στο σημείο να τη δικαιολογούν. Αν όχι στα λόγια, σίγουρα στις συμβολικές πράξεις τους. Ωρα να κάνουμε το λογαριασμό.
