«Ο Ερντογάν δεν σνόμπαρε απλώς μια γυναίκα ηγέτη, αλλά μια διαιρεμένη ηγεσία. Αναζήτησε τον πιο αδύναμο κρίκο και το βρήκε εκεί που το ήθελε: την Επιτροπή, και τον περιοριστικό ρόλο που πρέπει να παίξει απέναντι στην Τουρκία», σχολίασε τη συμπεριφορά της τουρκικής προεδρίας απέναντι στην πρόεδρο της Κομισιόν, η οποία έχει σηκώσει θύελλα αντιδράσεων, ο ευρωβουλευτής Γκι Φερχόφσταντ, σημειώνοντας ότι «μας διάβασε καλά».
Με μακροσκελή ανάρτησή του στο facebook o πρώην επικεφαλής της ομάδας των Φιλελευθέρων στο Ευρωκοινοβούλιο σχολίασε τη στάση της Τουρκικής Προεδρίας στην Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν η οποία έστεκε όρθια μπροστά στον πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, Σαρλ Μισέλ και τον Τούρκο πρόεδρο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν κατά τη διάρκεια συνάντησής τους στην Κωνσταντινούπολη, με τους δυο άνδρες να κάθονται σε πολυθρόνες και την ίδια να μην γνωρίζει που θα καθίσει, καθώς δεν είχε προβλεφθεί θέση για εκείνη στην αίθουσα υποδοχής τους.
«Φυσικά και ήταν ένα σκόπιμο σνομπάρισμα από τον Ερντογάν. Μια γυναίκα που θα ερχόταν να τον διδάξει σχετικά με τα δικαιώματα των γυναικών θα έμπαινε πάντα στη γωνία - ή, όπως αποδείχθηκε, σε ένα γωνιακό κάθισμα. Η διπλωματία είναι ένα λεπτό παιχνίδι δύναμης και ένας δυνάμει ισχυρός ανήρ όπως ο Ερντογάν απολαμβάνει μια τέτοια περίσταση. Το ερώτημα είναι γιατί τον αφήνουμε. Εφόσον η ΕΕ δεν ξέρει τι είναι πραγματικά, θα μας ορίζουν άλλοι όπως το κρίνουν αυτοί» αναφέρει ο ευρωβουλευτής.
Εν συνεχεία σημειώνει ότι «πιστεύαμε ότι είχαμε λύσει το λεγόμενο ζήτημα Κίσινγκερ το 2009, όταν τέθηκε σε ισχύ η Συνθήκη της Λισαβόνας. Λέγεται ότι ο Χένρι Κίσινγκερ, ως ο υπουργός Εξωτερικών είχε κάνει μια ερώτηση πρακτική και υπαρξιακή: "Ποιον μπορώ να καλέσω εάν θέλω να καλέσω την Ευρώπη;" Έτσι, καθώς η Ευρωπαϊκή Ένωση έγινε μεγαλύτερη δύναμη πολιτικά και διπλωματικά, αποφασίσαμε να έχουμε έναν μόνιμο πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου και έναν Ύπατο Εκπρόσωπο Εξωτερικών Υποθέσεων, ο οποίος ήταν επίσης Αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής».
Με βάση αυτά λοιπόν, σημειώνει ο Φερχόφσταντ, ο Κίσινγκερ θα ήξερε ποιον να καλέσει και οι πολίτες θα ήξεραν σε ποιον να απευθυνθούν εάν ήθελαν να αλλάξουν ή να επικρίνουν την ΕΕ, συμπληρώνει και προσθέτει πως από τότε ήταν ένας απογοητευτικός συμβιβασμός, διότι αντί να ενοποιήσουμε ρόλους και ευθύνες, δημιουργήσαμε απλά νέες θέσεις και προσθέσαμε νέα σύγχυση.
Το πρωτόκολλο είναι ένα ζήτημα - όπως όταν έγινε γνωστό ότι η ΕΕ έλαβε το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης οδήγησε σε έναν μικρό γραφειοκρατικό πόλεμο στις Βρυξέλλες σχετικά με το ποιος θα ταξιδέψει για να το συλλέξει, ποιος θα μιλήσει, ποιος θα υπογράψει και ποιος θα υπογράψει πάνω και ποιος κάτω... αναφέρει ακολούθως ο Γκι Φερχόφσταντ και προσθέτει:
«Αλλά πίσω από αυτά τα μικροσκοπικά πρωτόκολλα ζητήματα εγείρονται σοβαρά ζητήματα εξουσίας και πολιτικής. Ο Ερντογάν δεν σνόμπαρε απλώς μια γυναίκα ηγέτη, αλλά μια διαιρεμένη ηγεσία. Όντας αυτός που είναι, αναζήτησε τον πιο αδύναμο κρίκο και το βρήκε εκεί που το ήθελε: την Επιτροπή, και τον περιοριστικό ρόλο που πρέπει να παίξει απέναντι στην Τουρκία» για να καταλήξει, μεταξύ άλλων: «Μας διάβασε καλά».
