Η συμπεριφορά του Τούρκου προέδρου καθώς πλησιάζουν οι εκλογές θα μπορούσε να ωθήσει αυτό που είναι σήμερα μια βαθιά ελαττωματική δημοκρατία πέρα από τα όρια, σε μια πλήρη δικτατορία, σύμφωνα με ανάλυση του Economist.
Όταν έγινε για πρώτη φορά πρωθυπουργός τον Μάρτιο του 2003, ο Ερντογάν έδωσε υποσχέσεις. Οι κοσμικοί φοβήθηκαν ότι είχε μια υπερβολικά ισλαμιστική ατζέντα, αλλά ο ίδιος και το κόμμα του Δικαιοσύνη και Ανάπτυξη (AK) δεν προχώρησαν πολύ στην επιδίωξη κάτι τέτοιου.
Στα πρώτα χρόνια της η κυβέρνησή του έδωσε νέα οικονομική και πολιτική σταθερότητα σε μια χώρα που για δεκαετίες δεν είχε κανένα από τα δύο. Το 2005 πέτυχε την επίσημη έναρξη των συνομιλιών για την ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ.
Ωστόσο, όσο περισσότερο βρίσκεται στην εξουσία, τόσο πιο αυταρχικός γίνεται. Έπειτα από 11 χρόνια ως πρωθυπουργός εξελέγη πρόεδρος βάζοντας στόχο να μετατρέψει σε κυρίαρχη τη θέση του. Μετά από μια απόπειρα πραξικοπήματος το 2016, ο Ερντογάν οδήγησε δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους σε απόλυση ή σύλληψη ακόμα και με την υποψία σύνδεσης με τη θρησκευτική ομάδα που κατηγορήθηκε για τη συνωμοσία.
Ο Τούρκος πρόεδρος έχει μετατρέψει μεγάλο μέρος των ΜΜΕ σε εργαλείο προπαγάνδας και έχει λογοκρίνει το διαδίκτυο. Έχει οδηγήσει πολλούς επικριτές του στη φυλακή. Έχει υποτάξει το δικαστικό σώμα, χρησιμοποιώντας τα δικαστήρια εναντίον των αντιπάλων του.
Πλησιάζοντας την τρίτη δεκαετία στην εξουσία, κάθεται σε ένα τεράστιο παλάτι και δίνει εντολές σε φοβισμένους αυλικούς.
Ο δήμαρχος της Κωνσταντινούπολης, Εκρέμ Ιμάμογλου, ίσως ο πιο σημαντικός αντίπαλός του, καταδικάστηκε πρόσφατα σε φυλάκιση και απαγόρευση συμμετοχής στην πολιτική, επειδή αποκάλεσε «ηλίθιους» τους εκλογικούς αξιωματούχους που ακύρωσαν την πρώτη του δημαρχιακή νίκη.
Άλλωστε ο Ερντογάν παρομοίασε κάποτε τη δημοκρατία με ένα ταξίδι με τραμ: Όταν φτάνεις στον προορισμό σου, κατεβαίνεις...
Πηγή: Economist
