Παρ' όλα αυτά είναι η οικογένειά μας και η κριτική γίνεται εκ των έσω. Για να την κάνουμε καλύτερη, αποτελεσματικότερη, λιγότερο φοβική, χωρίς τα γνωστά συμπλέγματα. Κανένας λογικός άνθρωπος δε μπορεί να αμφισβητήσει πως η Ευρώπη είναι το σπίτι μας, αλλά και ουδείς λογικός άνθρωπος δε μπορεί να μη βλέπει πως πολλά πράγματα δεν πάνε καλά. Θέλουν διόρθωση.
Δε λείπουν τα σχετικά παραδείγματα. Το πιο πρόσφατο: «τα ναι μεν, αλλά» στον πόλεμο στη Γάζα. Συνολικά από τους Ευρωπαίους ηγέτες δεν έγινε κατανοητό πως εκεί κάτω άλλαξε ο ρους της Ιστορίας μετά την 7η Οκτωβρίου. Τα όσα φρικιαστικά διέπραξαν οι τρομοκράτες της Χαμάς δεν ήταν ένα ακόμα επεισόδιο που συνέβη στην περιοχή. Ήταν μια τομή. Και οι τομές απαιτούν δραστικές λύσεις, ώστε παρόμοια φαινόμενα να μην επαναληφθούν.
Αίφνης, ενώ όλοι οι Ευρωπαίοι ηγέτες αναγνωρίζουν το δικαίωμα του Ισραήλ στην αυτοάμυνα - λες και το Ισραήλ χρειάζεται να του αναγνωρίσουν τρίτοι το δικαίωμα της ύπαρξης - άρχισαν να επικαλούνται την αναλογικότητα στην απάντησή του. Μέχρι και ο Έλληνας πρωθυπουργός προχθές από το Παρίσι δήλωσε επί λέξει: «αν και αναγνωρίζουμε ότι το Ισραήλ έχει το δικαίωμα να υπερασπιστεί τον εαυτό του, το πώς το κάνει αυτό είναι πραγματικά σημαντικό και έχει μεγάλη σημασία…υπάρχει αυξημένη ανησυχία για την αναλογικότητα της ισραηλινής απάντησης».
Στο ίδιο μήκος κύματος και οι δηλώσεις του Εμμ. Μακρόν, ενώ ο Τζο Μπάιντεν, πιεζόμενος από την αριστερή πτέρυγα του κόμματος του, ζητά από την κυβέρνηση του Ισραήλ την κατάπαυση του πυρός.
Δεν είναι δυνατόν όλοι αυτοί να μην αντιλήφθηκαν πως για το Ισραήλ η Χαμάς αποτελεί μια υπαρξιακή απειλή, καθώς επιδιώκει να καταστήσει την περιοχή του Ισραήλ που συνορεύει με τη Γάζα μια απέραντη νεκρή ζώνη σε όλα τα επίπεδα. Αυτή η στρατηγική των τρομοκρατών είναι ολοφάνερη και είναι αδύνατον να μην την βλέπουν. Έτσι, δεν μπορεί ο Έλληνας πρωθυπουργός - ηγείται ενός κράτους που απειλείται - να επικαλείται την αναλογικότητα σε ζητήματα που αφορούν την εθνική επιβίωση. Σε τέτοιες περιπτώσεις το κτύπημα είναι συντριπτικό μέχρις πλήρους εξαλείψεως της απειλής.
Τότε γιατί από το αρχικό, ανεπιφύλακτο δικαίωμα του Ισραήλ στην αυτοάμυνα, η Ευρώπη το γύρισε στο «ναι μεν, αλλά…»; Μήπως φοβήθηκε τις διαδηλώσεις των μουσουλμάνων στο έδαφός της; Μήπως δηλαδή φοβήθηκε μια εσωτερική αναταραχή; Αν συμβαίνει αυτό, τότε τα πράγματα δυστυχώς είναι πολύ χειρότερα απ' όσο δείχνουν. Αν οι φιλοξενούμενοι μετανάστες επηρεάζουν τις πολιτικές των κρατών που τους φιλοξενούν, τότε το συγκεκριμένο σημερινό μοντέλο της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι σαθρό.
Ο Ισραηλινός πρωθυπουργός - ο οποίος ομολογουμένως διέπραξε σημαντικά λάθη και για τα οποία υποθέτω θα λογοδοτήσει πολιτικά όταν τελειώσουν όλα αυτά - είπε μια αλήθεια που δεν άρεσε στους πασιφιστές, στους ισλαμολάγνους και στην «προοδευτική ιντελιγκέντσια». Πως αν πέσει το Ισραήλ θα έρθει η σειρά της Ευρώπης.
Για αυτό σήμερα, επί του πεδίου, οι αντιλήψεις περί αναλογικότητας και οι προτάσεις για εκεχειρία, ουσιαστικά δίνουν το φιλί της ζωής στους τρομοκράτες που βρίσκονται εγκλωβισμένοι, χωρίς διέξοδο, μέσα στα λαγούμια τους.
Το γράφω για μια ακόμα φορά: ας αφήσουν τον ισραηλινό στρατό να τελειώσει τη δουλειά που άρχισε.
