Ο ιατρικός «Γολγοθάς» που ανεβαίνει ο Αλεξέι Ναβάλνι έχει επηρεάσει πραγματικά πολλούς τη Δύση. Οι τακτικές του Κρεμλίνου έχουν οδηγήσει στο συμπέρασμα πως οποιοδήποτε άλλος στη θέση του Πούτιν θα ήταν προτιμότερος. Θα έκανε όμως κάτι διαφορετικό κάποιος άλλος στο Κρεμλίνο;
Οι αντικυβερνητικές διαδηλώσεις για την ομιλία του Πούτιν ήταν μικρότερες από τις προηγούμενες φορές. Σίγουρα, οι τακτικές του ρωσικού καθεστώτος για παρεμπόδιση συγκέντρωσης πλήθους, με την κινητοποίηση των αστυνομικών δυνάμεων αλλά και οι υποδόριες απειλές στην εργασία ή την προσωπική ζωή του καθενός, διαχρονικά παρεμποδίζουν τη συμμετοχή. Οι εκατοντάδες κρατήσεις των αντιφρονούντων πιστοποιούν του λόγου το αληθές.
Η δημοφιλία του Ναβάλνι στη Ρωσία βέβαια, ειδικά στα περισσότερο νεαρά κοινά, παραμένει. Όσο κι αν η πολεμική του Κρεμλίνου εναντίον του συνεχίζεται αμείωτη. Με τον καιρό ο ίδιος έχει απευθυνθεί σε ευρύτερους κύκλους. Το παρελθόν του βέβαια έχει στιγματιστεί από τις συμμαχίες του με τους ακραίους εθνικιστές στη Ρωσία και τις ρητορικές επιθέσεις σε μετανάστες από την Κεντρική Ασία.
Για τις δυτικές δυνάμεις βέβαια, αυτό δεν είναι αρκετό να τους αποθαρρύνει να τον ενισχύουν πλέον. Για τη Διεθνή Αμνηστία, ήταν αρκετό όμως, να του αφαιρέσει τον τιμητικό τίτλο του Κρατούμενου Συνείδησης που του είχε απονείμει, αν και συνεπής στην αποστολή της, εξακολουθεί να ζητά την αποφυλάκιση του. Ως θύμα μίας δολοφονικής επίθεσης, διατηρεί τη συμπάθεια για τη δύσκολη κατάσταση που αντιμετωπίζει στη φυλακή, που αναμένεται να παραμείνει για καιρό.
Είναι σαφές πως στην τρέχουσα συγκυρία, φιλελεύθερες ιδέες ή αντιλήψεις μίας περισσότερο ανοικτής κοινωνίας δεν μπορούν να συγκεντρώσουν εκλογικά το απαραίτητο όγκο στη σημερινή Ρωσία. Θα είναι δύσκολο να αναδυθεί κάποιος αντίπαλος σχηματισμός απέναντι τον Πούτιν, δίχως συμμαχίες με τους υπερεθνικιστές ή κι ακόμα περισσότερο.
Αυτό μπορεί να σκεφτεί κάποιος για να δικαιολογήσει την πολιτική πορεία του Ναβάλνι. Η επιτυχία μετεξέλιξης του Ναβάλνι σε ένα αντίπαλο δέος στον Πούτιν έχει θορυβήσει το Κρεμλίνο, ενόψει και των εκλογών του Σεπτεμβρίου.
Οι άνθρωποι αλλάζουν. Ωριμάζουν ίσως. Οι Ευρωπαίοι ποντάρουν σε οποιοδήποτε νέο ηγέτη, που θα μπορούσε να βρεθεί στην εξουσία αντί του Πούτιν. Ο Ναβάλνυ φαίνεται να έχει εξελιχθεί σε έναν πολιτικό που μπορεί να σταθεί τόσο στο εσωτερικό όσο και εκτός. Το λιγότερο που περιμένουν στη Δύση είναι αν ήταν εκείνος στην εξουσία, δεν θα προσπαθούσε να εξοντώνει βιολογικά (ή και χημικά) τους πολιτικούς αντιπάλους τους.
Ωστόσο, τα παραδείγματα πολιτικών που έχουν υποστεί τα πάνδεινα, επειδή κατέκριναν ή συγκρούστηκαν με την κυβέρνηση τους, και όταν βρέθηκαν οι ίδιοι στην εξουσία, ακολούθησαν την ίδια πορεία με τους προκατόχους τους, αφθονούν διεθνώς. Θα έκανε κάτι διαφορετικό όμως κάποιος άλλο στη θέση του Πούτιν στην Κριμαία;
Ο Ναβάλνυ σίγουρα δεν τόλμησε να πει κάτι διαφορετικό, για μία περιοχή που αγγίζει ευαίσθητες χορδές της ρωσικής κοινωνίας. Όπως έκανε και στο παρελθόν για τη Γεωργία, όταν μετάνιωνε για τους ρατσιστικούς του λόγους απέναντι στους Γεωργιανούς. Η πολιτική του διαδρομή άλλωστε κάνει διστακτική την αντιπολίτευση να στοιχηθεί πίσω από τον Ναβάλνι, παρά το ότι βρίσκεται στο στόχαστρο του Κρεμλίνου.
Οι υψηλές ελπίδες της Δύσης μπορούν να μετατραπούν σε φρούδες προσδοκίες, αν λάβει την αναγκαία ιατρική περίθαλψη και ξεπεράσει τον πολύ δύσκολο, και μάλλον άνισο, αγώνα, που έχει μπροστά του ο Αλεξέι Ναβάλνι.
