Ένας χρόνος θανάτου, καταστροφής και φρίκης, συμπληρώνεται σε δυο ημέρες στις ποτισμένες με αίμα πεδιάδες της Ουκρανίας, προς τραγική ειρωνεία των περισπούδαστων Ινστιτούτων και των διεθνών αναλυτών με πάκα τα πτυχία.
Εκείνων που καθησυχασμένοι ισχυρίζονταν ότι αρκεί η οικονομία της αγοράς, και τα… McDonalds στη Μόσχα, ώστε να αποτραπούν πολεμικές συρράξεις. Εκείνων που θεωρούσαν ότι οι πολεμικές συρράξεις στην Ευρώπη ανήκουν σε ένα σκοτεινό απολίτιστο παρελθόν, παρότι τα έζησαν οι παππούδες τους και μερικών οι πατεράδες. Και εκείνων τέλος των τεχνοκρατών του πολέμου, με πλάκα τα γαλόνια αυτοί, που θεωρούσαν ότι η καθυπόταξη της Ουκρανίας από τη Ρωσία ήταν υπόθεση μιας εβδομάδας.
Είχαν ξεχάσει το αρχαϊκό, από καταβολής ανθρώπου στη γη - και στις μέρες μας παλιομοδίτικο στη Δύση - τη θυσία για την πατρίδα.
Για να μην πούμε για την ευήθεια των πολιτικών σε σοβαρές θέσεις, όπως ο ανεκδιήγητος εκπρόσωπος της ΕΕ για θέματα Εξωτερικής Πολιτικής Ζοζέπ Μπορέλ, που με τα πρώτα οικονομικά μέτρα που έλαβε η Ένωση, ανήρτησε στο Twitter «Τέλος στα ψώνια στο Μιλάνο, τα πάρτι στο Σαιν Τροπέ, και τα διαμάντια στην Αντβέρπη». Είχαν τόση σχέση με τα τεκταινόμενα στη Ρωσία που νόμιζε ότι αν τα στερούσαν αυτά από τους ολιγάρχες αυτοί θα πίεζαν τον Πούτιν να σταματήσει την επιχείρηση.
Όλοι αυτοί εν τέλει δικαίωναν τη γνώμη του Πούτιν ότι οι ευρωπαϊκές κοινωνίες είναι εκφυλισμένες και παθητικές. Ασχολούνται με δευτερεύοντα (που σαφώς για μας είναι ουσιώδη, όπως τα ατομικά δικαιώματα των κοινωνικών μειονοτήτων και το δικαίωμα σε εναλλακτικούς τρόπους ζωής). Αλλά μόνο με αυτά.
Λίγες ημέρες πριν την επίθεση ο Ζελένσκι, φορώντας ακόμη «πολιτικά» ρούχα, μιλούσε από το βήμα της Διάσκεψης του Μονάχου για την Ασφάλεια: Απηύθυνε δραματική έκκληση για βοήθεια, λέγοντας ότι η Ρωσία επρόκειτο να επιτεθεί στη χώρα του «από στιγμή σε στιγμή». Στο ακροατήριο, ηγέτες από όλον τον κόσμο, τον θεωρούσαν μάλλον υπερβολικό, αν όχι γραφικό. Το ίδιο υπερβολικούς θεωρούσαν και ηγέτες χωρών του πρώην Ανατολικού Μπλοκ που εξέφραζαν τους ίδιους φόβους.
Με το που άρχισε η επίθεση, οι Ηνωμένες Πολιτείες πρότειναν να φυγαδεύσουν τον Ζελένσκι. Προφανώς να εγκατασταθεί και να ατενίζει τον ωκεανό από κάποια βίλα στο Μαϊάμι ή το Λος Άντζελες. Και να εκδίδει καταδικαστικές ανακοινώσεις ως η νόμιμη αυτοεξόριστη κυβέρνηση της Ουκρανίας, εναντίον των ανδραπόδων που θα είχε εγκαταστήσει η Μόσχα.
Αλλά ο εύψυχος Ζελένσκι, που από κωμικός ηθοποιός αποδείχτηκε ηρωική μορφή, αντί για αεροσκάφος φυγάδευσης ζήτησε όπλα για να πολεμήσει, χωρίς να γίνεται πιστευτός. Γι’ αυτό τα όπλα άρχισαν να στέλνονται με το σταγονόμετρο, επιτρέποντας στον Πούτιν να ισοπεδώνει πόλεις και τα στρατεύματά του να μακελεύουν αμάχους.
Σύμφωνα με τη διευθύνουσα σύμβουλο της ΜΚΟ «Save the children» Ίνγκερ Ασινγκ, τέσσερα παιδιά σκοτώνονται ή τραυματίζονται καθημερινά κατά μέσον όρο στην Ουκρανία. Ο πόλεμος, που θα κλείσει έναν χρόνο την Παρασκευή, είναι καταστροφή για τα παιδιά, τόνισε.
Κατά το κείμενο της ΜΚΟ, παιδιά έχουν μετατραπεί σε θύματα μερικών από τα πιο φρικιαστικά εγκλήματα κατά τη διάρκεια του πολέμου, συμπεριλαμβανομένων βασανισμών, σεξουαλικής βίας και φόνων. Πολλά από τα εγκλήματα δεν καταγράφονται.
Την τοιχογραφία της φρίκης περιέγραψε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ και η επικεφαλής της Επιτροπής Άμυνας της Bundestag Μαρί Τσίμερμαν: «Άμαχοι δολοφονούνται, γυναίκες βιάζονται, παιδιά απάγονται, κρατούμενοι βασανίζονται και ολόκληρες πόλεις σβήνονται με βομβαρδισμούς από τον χάρτη».
Ένα χρόνο μετά κατάλαβαν, όπως ο ειδικός σε θέματα Ρωσίας και Ανατολικής Ευρώπης στο Γερμανικό Συμβούλιο Εξωτερικής Πολιτικής (DGAP), Στέφεν Μάιστερ στο ΑΠΕ, ότι με την επίθεση της Ρωσίας εναντίον της Ουκρανίας, «εκπνέει η ειρηνευτική τάξη που γνωρίζαμε μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου και παύει πλέον να υπάρχει συλλογική ασφάλεια στην Ευρώπη».
Τελευταία θεατρική ενέργεια του Πούτιν, για να διασκεδάσει την αποτυχία στο πεδίο, είναι η αναστολή της συμμετοχής της Ρωσίας από συνθήκη ελέγχου των πυρηνικών όπλων (START). Συνθήκη ήσσονος πρακτικής σημασίας. Τα εννέα κράτη κάτοχοι πυρηνικών όπλων, διαθέτουν συνολικά 15.000 πυρηνικές κεφαλές, όταν αρκούν μόνο 150 από αυτές για να εξολοθρευτεί η ζωή στον πλανήτη.
Ένα απλό σημείωμα αποτελεί το παρόν κείμενο, μια υπόμνηση για τον ένα χρόνο του πολέμου, και την υποκειμενική πίστη του γράφοντος ότι η Ουκρανία θα νικήσει εφόσον συνεχίσει, μέσα από ποτάμια αίματος. Μας το απέδειξε το Βιετνάμ. Νίκησε την πάνοπλη Αμερική, υποβαλλόμενο σε ατέλειωτες θυσίες. Αλλά τη νίκησε γιατί κράτησε και συνέχισε.
