Καθώς η ανθρωπότητα αφήνει πίσω της ένα απο τα χειρότερα έτη στη σύγχρονη ιστορία, η πανδημία παραμένει, κάνοντας πολλούς αναλυτές ή φιλοσόφους να αναζητούν απαντήσεις σε ερωτήματα που διαιωνίζονται εδώ και χρόνια.
Το πρώτο εξ αυτών, είναι ποια είναι η σωστή αναλογία της παρέμβασης του κράτους στην οικονομία και το δεύτερο είναι αν υπάρχει όριο στην ανθρώπινη ελευθερία και τα ατομικά δικαιώματα.
Ορισμένα παραδείγματα από την μέχρι τώρα διαχείριση της κρίσης του κορονοϊού, βοηθούν στο να εξαχθούν κάποια χρήσιμα συμπεράσματα για το μέλλον.
Οι ΗΠΑ, μια χώρα θεωρούμενη ως η σύγχρονη «Μέκκα του Καπιταλισμού», για παράδειγμα, έζησαν τις ολέθριες συνέπειες των χειρισμών του απερχόμενου προέδρου Ντόναλντ Τραμπ και της διαμάχης του με την επιστημονική κοινότητα. Στην Ευρώπη, η Γερμανία με διαφορετική προσέγγιση και κοινωνικοοικονομικό σύστημα από τις ΗΠΑ, έδειχνε να τα πηγαίνει καλά στο πρώτο κύμα της πανδημίας.
Ωστόσο, όπως αναφέρει ο αρθρογράφος της εφημερίδας Financial Times, Τζανάν Γκανές «Σε ένα σημείο, η σχετική επιτυχία της Γερμανίας φάνηκε να δικαιώνει την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία. Ωστόσο αυτό φάνηκε να αλλάζει κατά τη διάρκεια του δευτέρου κύματος. Ακόμα, η εικόνα της Ιταλίας με τις υψηλές κοινωνικές δαπάνες, η οποία είχε τους περισσότερους θανάτους σε σχέση με τον πληθυσμό της από οποιαδήποτε άλλη χώρα, έδωσε τροφή για σκέψη για τα όρια του συγκεκριμένου συστήματος».
Η Κίνα, από την πλευρά της, ισχυρίζεται ότι κατατρόπωσε τον κορονοϊό, τονίζοντας ότι το δικό της σύστημα έπαιξε κεντρικό ρόλο. Αυτό όμως είναι η μισή αλήθεια, καθώς το κόστος για τις ανθρώπινες ελευθερίες και τα ατομικά δικαιώματα ήταν μεγάλο. Τελευταίο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η φυλάκιση μιας δημοσιογράφου για την αυτοψία που έκανε στην Ουχάν κατά τη διάρκεια του ξεσπάσματος του κορονοϊού.
H Ρωσία και η Τουρκία, χώρες της Ευρασίας με αυταρχικά καθεστώτα, δεν κατάφεραν να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά τον κορονοϊό, ο οποίος κλόνισε σφόδρα την εμπιστοσύνη των πολιτών στους Βλαντιμίρ Πούτιν και Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν αντίστοιχα. Τόσο η Άγκυρα όσο η Μόσχα αναγκάστηκαν μάλιστα να παραδεχτούν -εμμέσως πλην σαφώς- ότι για μεγάλο διάστημα «μαγείρευαν» τα στοιχεία που έδιναν στη δημοσιότητα.
Την ίδια ώρα, η Ουγγαρία και η Σιγκαπούρη, δυο χώρες ανοικτές στο επιχειρείν και την οικονομία της αγοράς αλλά ανελεύθερες πολιτικά, είχαν αντίθετα αποτελέσματα. Η μεν πρώτη δεν κατάφερε να περιορίσει την πανδημία, ενώ η δεύτερη ανήκει στα πλέον αποτελεσματικά κράτη του πλανήτη.
Πολλοί στέκονται, ορθώς, στην επιτυχία της Νέα Ζηλανδία και της Νότιας Κορέας, δυο φιλελευθέρων δημοκρατιών με διαφορετικά εν τούτοις κοινωνικά χαρακτηριστικά. Σε αμφότερες περιπτώσεις, επαινείται η διαχειριστική ικανότητα της πρωθυπουργού Ζασίντα Άρντεν και του προέδρου Μουν Γιαε Ιν οι οποίοι έδρασαν έγκαιρα, δεν καταπάτησαν τις ατομικές ελευθερίες, εμπιστεύτηκαν την επιστήμη και προσπάθησαν να κρατήσουν συνεκτικό τον κοινωνικό τους ιστό.
