Εν μέσω της τεταμένης κατάστασης στην Ουκρανία και του ιστορικού των «πολύχρωμων» επαναστάσεων και της Αραβικής Άνοιξης της προηγούμενης δεκαετίας, υπήρξαν αρκετές συγκρίσεις με τις εξελίξεις στη χώρα της Κεντρικής Ασίας. Ωστόσο, οι διαφορές είναι σημαντικές κι αρκετές. Μία βασική ομοιότητα αφορά βέβαια στις δύσκολες συνθήκες που αντιμετωπίζει ο πληθυσμός, νέος κατά βάση, την πτώση του εισοδήματος, τη διαδεδομένη ανεργία, τις ελλείψεις σε βασικά τρόφιμα, αλλά και την έλλειψη αντιπροσώπευσης του στην εξουσία.
Ένα πολύ σημαντικό στοιχείο ωστόσο, σε σχέση με το παρελθόν είναι πως πλέον τα σκληρά καθεστώτα ανά τον κόσμο έχουν μελετήσει τις πρόσφατες εξεγέρσεις. Ειδικά για τον Τοκάγιεφ, η αντιμετώπιση των εξεγέρσεων που αναπτύχθηκαν στα μεγάλα αστικά κέντρα της χώρας, φάνηκε σαν να ήταν σχεδιασμένη από καιρό. Άμεση καταστολή μετά από τις αρχικές προειδοποιήσεις, διακοπή όλων των τηλεπικοινωνιών συμπεριλαμβανομένου του διαδικτύου ώστε να μην μπορούν να κινητοποιηθούν οι αντίπαλοί του κι άμεση πρόσδεση στο άρμα του ισχυρού περιφερειακού παίκτη, που στη συγκεκριμένη περίπτωση ήταν η Ρωσία. Και ως επιστέγασμα, οι ταραχές παρουσιάζονται ως μία απόπειρα πραξικοπήματος. Ενδεχομένως βέβαια στο μέλλον να έχουμε περισσότερα στοιχεία για το τι συνέβη, πέρα από τις περιστασιακές αναφορές για «ξένους μαχητές».
Σε κάθε περίπτωση ο Τοκάγιεφ, ήταν πανέτοιμος να επιλέξει μεταξύ των διαθέσιμων επιλογών. Αν και οι εμπορικές του σχέσεις ήταν πολύ περισσότερες με την Κίνα και η Ρωσία παρουσιαζόταν ως ένας δυνητικός ανταγωνιστής στο εσωτερικό, λόγω και της ρωσικής μειονότητας, ο Καζάκος πρόεδρος ήταν πρόθυμος να καλέσει σε βοήθεια, εκείνον που θεωρούσε πως μπορούσε να φέρει αποτελέσματα και να αποτρέψει την ανεξέλεγκτη κλιμάκωση των εξεγέρσεων. Απ’ ότι φαίνεται, οι ρωσικές δυνάμεις κατάφεραν την αποστολή τους.
Βέβαια, οι μεγάλες ανθρώπινες απώλειες, αλλά και η κατάσταση χάους που κυκλοφόρησε σε όλο τον κόσμο εξέθεσε σε ένα βαθμό το καθεστώς. Η εντολή «πυροβολείτε χωρίς προειδοποίηση» από έναν πρόεδρο χώρας είναι χαρακτηριστική της κρίσης του Καζακστάν. Τόσο στο εσωτερικό, αλλά κυρίως διεθνώς η δικαιολόγηση μίας τέτοιας κατάστασης, μπορεί να είναι η απόπειρα πραξικοπήματος. Πέρα από την ενδυνάμωση των σχέσεων του με τη Ρωσία, αλλά και τη διατήρηση των δεσμών με την Κίνα, το Καζακστάν άλλωστε θα συνεχίσει να είναι εταίρος της Δύσης, συμπεριλαμβανομένων των Ευρωπαίων.
