«Είναι το τέλος του κόσμου, όπως τον ξέραμε και νοιώθω υπέροχα», τραγουδούσαν οι REM το μακρινό 1987. Ήταν μια εποχή που η τέχνη ψυχανεμιζόταν τις αλλαγές που κυοφορούνταν. Μόλις δύο χρόνια αργότερα διαλυόταν η Σοβιετική Ένωση και έπεφτε το τείχος του Βερολίνου.
Στο σήμερα, η Γεωργία, γενέτειρα των REM, ήταν μια από τις πολιτείες «κλειδιά» που έδωσαν την ευρεία νίκη στον Ν. Τραμπ. Μικρή σημασία έχει πως η απελθούσα κυβέρνηση Μπάιντεν δαπάνησε δισεκατομμύρια για να ενισχύσει εργατικές πολιτείες σαν της Γεωργίας.
Αυτό βέβαια είναι επικοινωνιακό πρόβλημα των Δημοκρατικών που απέτυχαν να προβάλλουν τις επιδόσεις τους. Ωστόσο, δεν είμαι σίγουρος, πως μπορούσαν να καταφέρουν πάρα πολλά. Γίνεται ολοένα και ακριβότερη η ικανοποίηση των συγκεκριμένων στρωμάτων, ενώ η επεξήγηση των αιτιών των προβλημάτων καθίσταται δυσχερέστερη. Κανείς δε διαθέτει χρόνο και διάθεση να ακούσει. Ο χρόνος αφιερώνεται αποκλειστικά σε podcast συνωμοσιολόγων. Διανύουμε την εποχή των ενστίκτων. Αδιαφορούμε για την πραγματικότητα και την πολυπλοκότητα που την περιβάλλει.
Κανείς δεν μπορεί να συγκρατήσει το θυμό, ακόμα και όταν είναι παράλογος. Ο θυμός, η οργή και το μίσος των μαζών δεν καταπραΰνονται με ευχολόγια και νουθετήσεις. Θα κατασπαράξουν οτιδήποτε βρεθεί ανάμεσα σε αυτά και τη λεία τους. Πρέπει να εκτονωθούν. Μόνο όταν καταβροχθίσουν και χωνέψουν και το τελευταίο ψέμα, τότε θα ψάξουν να δαγκώσουν το χέρι που τα τάισε…
Όπως ξέρουμε από τις δικές μας περιπέτειες, δεν υπάρχει ταβάνι ούτε περιορισμός στις υποσχέσεις των δημαγωγών. Οι εύκολες και ανέξοδες λύσεις είναι φθηνές κουβέντες που θα πληρωθούν πανάκριβα στην πράξη.
Πότε θα καταλάβουν πως η επιστράτευση επιφανών προσώπων και διασημοτήτων έχει το αντίθετο αποτέλεσμα; Αποτελεί πρόκληση για όσους καθημερινά αντιμετωπίζουν δυσκολίες, απογοήτευση και απόρριψη, να του λέει ένας διάσημος, ζάμπλουτος και επιτυχημένος τι θα ψηφίσει
Είναι ευλογία που συνέβη τώρα το συγκεκριμένο αποτέλεσμα. Θα ήταν αδύνατο να τιθασευτεί ο ένοπλος όχλος των αγανακτισμένων από μια οριακή ήττα. Η Αμερική κέρδισε ηρεμία για λίγο καιρό και ευκαιρία για όλους να τακτοποιήσουν τους λογαριασμούς τους.
Η πολιτική του extend and pretend έφθασε στα όρια του. Δεν έμεινε χώρος για αμφιταλαντεύσεις και μεσοβέζικες λύσεις. Τα αρπακτικά έχουν μυριστεί αίμα και ακονίζουν τα νύχια τους. Δεν κρύβονται στις σκιές, έχοντας βγει στις ανοιχτές πεδιάδες. Ο ευρωπαϊκός χώρος ΔΕΝ αποτελεί ασφαλή ζωολογικό κήπο, όταν η ζούγκλα απλώνεται τριγύρω
Η Ευρώπη βρίσκεται μπρος σε μια μεγάλη ευκαιρία, να απαγκιστρωθεί επιτέλους από τις ΗΠΑ και να διαμορφώσει τη δική της πορεία, χωρίς τύψεις. Αρκεί να σταματήσει να περιστρέφεται στον παθητικό ρόλο της ήρεμης δύναμης και της πρέσβειρας της ειρήνης. Τίτλοι τιμής χωρίς αντίκρισμα !!!
Όταν δε βρίσκονται πρόθυμοι να κάνουν τη «βρώμικη» δουλειά, τότε καταφθάνει η ώρα που θα λερώσουμε οι ίδιοι τα χέρια μας. Όσο οι Ευρωπαίοι θα βαυκαλιζόμαστε, παριστάνοντας αθώα περιστέρια, τόσο θα σφίγγει η θηλιά γύρω μας.
Είναι αδύνατο να αντικρουστεί με επιχειρήματα η προκρούστεια λογική των ψηφοφόρων. Ενώ βλέπουν παντού δολοπλοκίες, νοθεία και διαπλοκή, αλληθωρίζουν στην εξόφθαλμη σύγκρουση συμφερόντων του αυθεντικού Τόνυ Σταρκ στην υποστήριξη της καμπάνιας του Τραμπ.
Κανένα δεν ξένισε, όταν μοιράστηκε την προεκλογική εξέδρα, υποψήφιος πρόεδρος με ένα δισεκατομμυριούχο, που όλως τυχαίως, ελέγχει τη ροή της πληροφορίας από τη δική του πλατφόρμα κοινωνικής δικτύωσης, ενώ ταυτόχρονα οι εταιρίες του έχουν ανταμειφθεί με πλουσιοπάροχα κρατικά συμβόλαια. Αν συνέβαινε κάπου αλλού θα μιλάγαμε για Δημοκρατία - Μπανανία, αλλά εδώ δεν άνοιξε μύτη…
Παρεμπιπτόντως, αυτόν τον αρραβώνα, δεν τον βλέπω να κρατάει πολύ. Δε χωράει το σανίδι δύο τόσο πληθωρικές παρουσίες, που θέλουν τα βλέμματα στραμμένα διαρκώς πάνω τους.
Μόλις περάσει η ευφορία της νίκης, τόσο ο Τραμπ όσο και οι Αμερικάνοι, θα βρεθούν μπροστά σε αυτό που κανείς δεν τόλμησε να αναφέρει σε όλη την προεκλογική περίοδο. Το δυσθεώρητο χρέος που συνεχώς αυξάνεται και αμφότερες οι προεκλογικές υποσχέσεις μόνο χειρότερα θα το κάνουν.
Δεν υπάρχει πιο δίκαιη κατάληξη από το να σκάσει στα μούτρα εκείνων που ανέδειξαν τον οικονομικό αναλφαβητισμό σε προτέρημα…
Οι Δημοκρατικοί μόλις τώρα συνειδητοποίησαν την αποξένωση από τις πλατιές λαϊκές μάζες, καθώς μπαίνουν σε παρατεταμένη περίοδο εσωστρέφειας, έχοντας πολλά θέματα να λύσουν. Οι παραδοσιακοί υποστηρικτές και σύμμαχοί τους τούς εγκατέλειψαν. Κοινωνικές ομάδες που ήταν δεδομένες, τους γύρισαν επιδεικτικά την πλάτη. Η φοβική ατζέντα και η παλιά συνταγή να τα έχουν καλά με όλους τελικά άφησαν τους πάντες δυσαρεστημένους.
Αντίθετα, ο Τραμπ δε φοβήθηκε να συγκρουστεί, να ξεστομίσει ασύστολα ψεύδη, να διασπείρει θεωρίες συνωμοσίας και τελικά να κερδίσει τις καρδιές και το μυαλό των απλών ανθρώπων. Εκείνων που εξοργίζονται όταν τους λένε πως σκέφτονται λάθος. Ο Τραμπ είπε φωναχτά όσα σκέφτονταν σιωπηλά και δικαιώθηκε. Οι δημοσκοπήσεις απέτυχαν να εντοπίσουν το ρεύμα, γιατί απλούστατα οι άνθρωποι ντρέπονταν να πουν τι ψηφίζουν.
Ο Τραμπ τερμάτισε οριστικά τις συναινετικές λύσεις και την παράδοση του δικομματισμού. Στο ίδιο του το κόμμα επέβαλλε την αδιαμφισβήτητη αρχή του ενός, δηλαδή του εαυτού του. Εγκαινιάζοντας τα πρότυπα των ηγετών που θαυμάζει, απαίτησε όλοι να γονατίσουν και να φιλήσουν δαχτυλίδι, εξοβελίζοντας όλες τις αντίθετες φωνές.
Για τον Τραμπ δεν ήταν δύσκολο να συλλέξει σαν καλός ποιμένας τους δυσαρεστημένους όλων των χρωμάτων. Τα δύσκολα ξεκινούν τώρα που θα πρέπει να πράξει όσα υποσχέθηκε. Δεν ξέρω πόσο μεγάλη μπορεί να κάνει την Αμερική, αλλά δεν μπορεί να μεγαλώσει τόσο τους μισθούς, ούτε να μικρύνει τους λογαριασμούς του μέσου Αμερικάνου για να τους ανακουφίσει.
Οι πολιτικές της νέας κυβέρνησης θα συνεχίσουν να ανεβάζουν το κόστος των νοικοκυριών και ίσως διακινδυνεύουν ακόμα και τη σύνταξη τους. Για την ώρα βγάζει λεφτά ο ίδιος και οι φίλοι του, ως αποζημίωση για τον αγώνα που έκαναν να πάρουν την εξουσία.
Για την Αμερική και τη Δύση διαγράφεται το τέλος του «ελεύθερου κόσμου» όπως τον οραματιστήκαν ο Τσώρτσιλ και ο Ρούζβελτ. Τα εκλογικά σώματα θα πρέπει να αποδείξουν, αν θα παράσχουμε έμπρακτη αλληλεγγύη σε συμμάχους ή θα τους αφήσουμε στη μοίρα τους. Επίσης, αν έχουν απομείνει ελάχιστες κοινές αξίες να μοιραστούμε ή είμαστε ο καθένας για τον εαυτό του.
Πάντως, το μέλλον ανήκει σε εκείνους που δε φοβούνται να βουτήξουν τα χέρια τους στο αίμα. Είναι το τέλος του κόσμου όπως τον ξέραμε και νοιώθουμε υπέροχα…
* Ο Νίκος Τσαγκανέλιας είναι στέλεχος χρηματοοικονομικών επιχειρήσεων για τρεις δεκαετίες και διαθέτει μεταπτυχιακό στις Διεθνείς και Ευρωπαϊκές Οικονομικές Σπουδές. Από το 2015 εργάζεται στην Tavira Financial Ltd.
