Ζούμε σε αλλόκοτες εποχές τεράστιας ευμάρειας και ταυτόχρονα βασανιστικής φτώχειας. Και τέτοιες γιορτινές υπερκαταναλωτικές μέρες, τα πράγματα γίνονται ακόμα χειρότερα. Το σχήμα «ευμάρεια και φτώχεια μαζί» μοιάζει οξύμωρο και αντιφατικό, όμως δεν είναι.
Όταν, λόγω του ασύλληπτου όγκου των πληροφοριών που διακινούνται κάθε δευτερόλεπτο, απλώνεται μπροστά στα μάτια μας όλος ο πλούτος του πλανήτη μας στα πιο ακραία και προκλητικά του όρια, τότε χρειάζεται σπάνιας ποιότητας εσωτερικό έρμα για να είναι κανείς ευχαριστημένος μ’ αυτά που έχει στην κατοχή του.
Διότι όσα κι αν έχει, μοιάζουν λίγα και ασήμαντα μπροστά σε κείνα που έχουν και διαφημίζουν κάποιοι άλλοι. Θα μου πείτε ότι οι πληροφορίες που διακινούνται στον διασυνδεδεμένο κόσμο μας δεν αφορούν μόνο τον πλούτο. Αφορούν και φτώχεια και πολέμους και αρρώστιες και δυστυχήματα και φυσικές καταστροφές. Ναι, αλλά κανένας δεν τα κοιτάζει αυτά, όλοι αλληθωρίζουμε προς την άλλη μεριά, προς αυτήν που θεωρούμε φωτεινή, ελκυστική και πλουσιοπάροχη.
Δεν είναι παράλογο. Ο άνθρωπος πρέπει πάντα να στοχεύει προς το καλύτερο, άλλο που έχουμε πια κατασκευάσει έναν κόσμο στον οποίον το καλύτερο και το χειρότερο συγχέονται επικίνδυνα. Στον οποίον η κατανάλωση είναι συνώνυμη της ευτυχίας. Μπαίνοντας σήμερα σε οποιοδήποτε ελληνικό παιδικό δωμάτιο με τα εκατοντάδες παιχνίδια στο πάτωμα, αντιλαμβανόμαστε αμέσως πως κατασκευάζεται ο αυριανός ανικανοποίητος καταναλωτής.
Στα δικά μας παιδικά χρόνια, είχαμε τη δυνατότητα να αποκτήσουμε ένα μοναδικό παιχνίδι μέσα στις γιορτές. Ναι, αλλά πόση αξία του δίναμε αυτού του παιχνιδιού, σε αντίθεση με τα σημερινά παιδιά που διαλύουν ό,τι αποκτήσουν σε χρόνο ρεκόρ και πάνε στο επόμενο, που κι αυτό δεν τους λέει τίποτα.
Αυτή είναι η εποχή τους βέβαια και μέσα σ’ αυτήν πρέπει να πορευτούν, δεν έχει νόημα γι αυτά να επικαλούμαστε παλιότερους καιρούς που τα σημερινά παιδιά δεν θα γνωρίσουν ποτέ. Εδώ καλά-καλά έχουμε ξεχάσει εμείς αυτά που ζήσαμε, οι νεώτεροι θα παραδειγματιστούν από τα χρόνια που δεν γνώρισαν ποτέ; Αφήστε που οι διηγήσεις μας τους φαίνονται αφόρητα ανιαρές.
Δεν έχει νόημα η ηθικολογία, ούτε η προσωπική ιστοριογραφία. Η δυνατότητα καθενός μας να νιώθει καλά ή άσχημα μέσα σ’ αυτά που έχει, είναι αυστηρά προσωπική υπόθεση. Ξέρω πλούσιο άνθρωπο που είναι δυστυχέστατος γιατί ο ανταγωνιστής του έχει μεγαλύτερο κότερο απ’ αυτόν. Ε αυτός ποτέ δεν θα ζήσει ευτυχισμένα Χριστούγεννα. Ξέρω και άλλον που επειδή φέτος έχει λίγες δεκάδες ευρώ περισσότερα από πέρυσι, πετάει στα ουράνια. Αυτός ξέρει να χαίρεται. Να πω ότι ο δεύτερος είναι προτιμότερος παρά τη φτώχεια του; Και που θα το πω; Ο χαρακτήρας μας ήδη έχει διαλέξει για μας, πριν από μας.
