Το πρόβλημα, ουσιαστικά, το είχε ήδη αναδείξει ο Θουκυδίδης στις πρώτες λέξεις του Επιτάφιου του Περικλή, γράφοντας το πασίγνωστο «χαλεπόν γαρ το μετρίως ειπείν, εν ω μόλις η δόκησις της αληθείας βεβαβιούται»: Όταν κάποια συγκεκριμένη πραγματικότητα υπερβαίνει ό,τι οι άνθρωποι μπορούν να αντιληφθούν -και στην πραγματικότητα μπορούν να αντιληφθούν μόνο ό,τι ανταποκρίνεται στο σύνηθες, σε αυτό που έχει διαμορφώσει τις προσλαμβάνουσες και τις παραστάσεις τους- τότε και οι μετριοπαθέστεροι χαρακτηρισμοί, για το συγκεκριμένο ασύνηθες, θεωρείται πως εμπεριέχει υπερβολή. 
Ο καθηγητής Νίκος Σπυρόπουλος δεν ήταν απλώς κάτι ασύνηθες, ήταν κάτι που πλησίαζε το μοναδικό, ίσως και το ανεπανάληπτο: Πρώτα απ’ όλα ως άνθρωπος αδιανόητης, εξωπραγματικής, ασύλληπτης καλοσύνης, ηρεμίας και γλυκύτητας… Βεβαίως, ως δάσκαλος -όχι απλώς ως επιστήμονας που ανανέωσε την ακτινοδιαγνωστική των γνάθων, λόγω της ασχετοσύνης μου για το θέμα δεν μπορώ να πω σε τι βαθμό- ο οποίος ενέπνευσε, στήριξε, προώθησε, κινητροδότησε χιλιάδες φοιτητές και τους μεταλαμπάδευσε αρχές, αξίες, εργασιακή ηθική και γενικότερο ήθος…
Ως οικογενειάρχης και πραγματικός ΑΝΤΡΑΣ, από τους σπάνια δημιουργούμενους, που κράτησε μόνος τα δυο μικρά παιδιά του, ωθώντας και πιέζοντας την υπέροχη σύζυγό του -τη μετέπειτα κορυφαία καθηγήτρια ορθοδοντικής και κάποια στιγμή βουλευτή επικρατείας Μερόπη Σπυροπούλου- να αποδεχθεί τριετή υποτροφία για τη μεγαλύτερη οδοντιατρική σχολή των ΗΠΑ… (Ήταν το ζευγάρι που διέψευδε τον κανόνα πως δεν υπάρχουν ζευγάρια χωρίς καυγάδες και προβλήματα: Η Μερόπη ουδέποτε πήγαινε κοντά του χωρίς στο «πάω στον Νίκο» να προσθέσει το «μου», «πάω στον Νίκο μου»…) Ως… ως… ως… Αυτά τα ως δεν θα είχαν τελειωμό, είναι πραγματικά αμέτρητα και ανεξάντλητα…|
Κάθε άνθρωπος που τον γνώρισε του είναι ευγνώμων: σε αυτόν για όσα του έδωσε, αλλά και ευγνώμων στη ζωή που του έδωσε αυτή την ευκαιρία, να τον γνωρίσει… Οι πολλοί άνθρωποι βέβαια είναι άτυχοι, που δεν τον γνώρισαν (γιατί οι πραγματικά μεγάλοι είναι και απέραντα σεμνοί, άρα δεν επιδιώκουν την προβολή, την ανάδειξη και την αναγνωρισιμότητα).
Ο ίδιος έζησε μια ζωή, κυρίως οικογενειακή ζωή, απόλυτα και ολοκληρωτικά ευτυχισμένη, χωρίς το ελάχιστο σκοτεινό συννεφάκι. Πιο σωστό, όμως, θα ήταν να λεχθεί: δημιούργησε και κατέκτησε με τις επιλογές του την ευτυχία του (αυτά τα πράγματα δεν τυχαίνουν χωρίς ικανότητα και προσπάθεια, προσήλωση και αυταπάρνηση). Το πρόβλημα είναι για τους άλλους, με το τεράστιο κενό που αφήνει πίσω του…
Συνήθως όταν κάποιος φεύγει, λέγεται: «ας είναι ελαφρύ το χώμα της -Αττικής εν προκειμένω- γης που τον σκέπασε. Το χώμα που σκέπασε τον Νίκο Σπυρόπουλο είναι απλώς ευλογημένο.
