Του Γιώργου Παυλόπουλου
Η Κομισιόν παρουσίασε αυτή την εβδομάδα το σχέδιο του νέου προϋπολογισμού της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την περίοδο 2021-''27, ο οποίος θα είναι ο πρώτος μετά την αποχώρηση του Ηνωμένου Βασιλείου από τις τάξεις της. Μόνο που αντί να τύχει πανηγυρικής υποδοχής, αυτό που συνέβη είναι ότι άρχισαν ήδη τα... όργανα, προμηνύοντας άγριες μάχες σε όλα τα επίπεδα ανάμεσα στους εταίρους και τις ομάδες που έχουν συγκροτήσει.
Έτσι, η κυβέρνηση Κουρτς της Αυστρίας, στην οποία συμμετέχει και η Ακροδεξιά, διεμήνυσε ορθά-κοφτά ότι αποκλείεται να δεχθεί μεγαλύτερο προϋπολογισμό, κάτι που σημαίνει και αυξημένες εισφορές από την πλευρά της, σε μια μικρότερη Ε.Ε. Στο πλευρό της αναμένεται να ταχθούν, επίσης, και άλλοι σημαντικοί «αιμοδότες» των κοινοτικών ταμείων, όπως η Ολλανδία, οι τρεις χώρες της Σκανδιναβίας και οι ισάριθμες της Βαλτικής, πιθανότατα και η Ιρλανδία -οι οποίες, άλλωστε, έχουν καταθέσει ήδη κοινή πρόταση για το μέλλον της Ευρώπης που διαφοροποιείται σημαντικά και συνολικά (όχι μόνο οικονομικά) από εκείνη του Ζαν-Κλοντ Γιουνκέρ.
Αλλά και ο προσφάτως και πανηγυρικά επανεκλεγείς πρωθυπουργός της Ουγγαρίας, Βίκτορ Όρμπαν, ξεκαθάρισε επίσης ότι όχι απλώς δεν δέχεται αύξηση των ευρωπαίκών κονδυλίων για τους πρόσφυγες, όπως προβλέπει το σχέδιο, αλλά ότι δεν πρέπει να διατεθεί γι'' αυτούς «ούτε ένα σεντ». «Οι Ούγγροι δεν χρειάζεται να ανησυχούν. Όσο οι ίδιοι δεν δίνουν το πράσινο φως για να προχωρήσει, δεν υφίσταται προϋπολογισμός», είπε χαρακτηριστικά, παραπέμποντας στο γεγονός ότι απαιτείται ομοφωνία για την έγκριση της πρότασης. Μαζί δε με τον Όρμπαν εκτιμάται ότι θα βρεθούν και οι άλλες χώρες που απαρτίζουν την αποκαλούμενη «ομάδα του Βίζεγκραντ» -Πολωνία, Τσεχία και Σλοβακία, συγκροτώντας ένα ακόμη ισχυρό μπλοκ.
Μην νομίζετε, όμως, ότι συμφωνούν απολύτως και οι ευρωπαϊκές υπερδυνάμεις με την πρόταση που κατατέθηκε. Οι Γερμανοί, για παράδειγμα, οι οποίοι υπολογίζουν ότι το σχέδιο της Κομισιόν ισοδυναμεί με 10-12 δισ. ευρώ επιπλέον από τους ίδιους προς τις Βρυξέλλες σε ετήσια βάση, συνδέουν ευθέως την αποδοχή της με αυστηρούς όρους -όπως η αναδιανομή των κονδυλίων σε τομείς που τους ενδιαφέρουν άμεσα (έρευνα, πράσινη ανάπτυξη κ.λπ), αλλά και η σύνδεση των εκταμιεύσεων με την συμμόρφωση των χωρών-μελών με τις κεντρικές αποφάσεις και την εκπλήρωση των υποχρεώσεων που απορρέουν από αυτές.
Αξίζει να σημειωθεί, μάλιστα, ότι σε αυτό το τελευταίο φαίνεται πως συμφωνούν τόσο η Κομισιόν όσο και το Παρίσι και η Ρώμη. Με άλλα λόγια, προτείνουν να υπάρξει κάποιου είδους... ποινολόγιο βάσει του οποίου θα τιμωρούνται οι εκάστοτε απείθαρχοι και άτακτοι εταίροι -όπως είναι, σήμερα, η Πολωνία και η Ουγγαρία, που βρίσκονται σε ευθεία διαμάχη με τις Βρυξέλλες για τις παρεμβάσεις τους στη δικαιοσύνη και τα ΜΜΕ.
Ενώ όμως, Γερμανοί και Γάλλοι μοιάζουν να τα βρίσκουν σε αυτό, δεν ισχύει το ίδιο στην υπόθεση της ΚΑΠ, δηλαδή της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής, η οποία απορροφά πάνω από το ένα τρίτο του προϋπολογισμού. Κι αυτό διότι οι δεύτεροι, που είναι από τους μεγάλους οφελημένους των συγκεκριμένων κονδυλίων, αντιστέκονται στην προτεινόμενη μείωσή τους, ζητώντας ανταλλάγματα για να πουν το «ναι» -όπως κάνουν, εξάλλου, και οι λιγότερο ανεπτυγμένες χώρες της νότιας και ανατολικής Ευρώπης που απορροφούν τη μερίδα του λέοντος των λεγόμενων διαρθρωτικών ταμείων, τα κονδύλια των οποίων επίσης προτείνεται να μειωθούν.
Μετά από τα παραπάνω, δεν χρειάζονται νομίζουμε περισσότερα για να κατανοήσουν οι πάντες ότι οι Βρυξέλλες θα μοιάζουν με... πολεμικό μέτωπο το επόμενο δωδεκάμηνο, καθώς στόχος είναι ο νέος προϋπολογισμός να έχει συμφωνηθεί και εγκριθεί πριν τις ευρωεκλογές που θα διεξαχθούν τον Μάιο του 2019. Ανάμεσα δε στα στρατόπεδα που περιγράφηκαν, δεν είναι σήμερα βέβαιο ποιο θα επικρατήσει και ποιο θα ηττηθεί.
Εάν δεν βρουν τη χρυσή τομή, άλλωστε, υπάρχει πάντα η λύση της «αντιγραφής» του τρέχοντος προϋπολογισμού και για τη νέα επταετία, χωρίς ιδιαίτερες αλλαγές ή τις αυξομειώσεις που προτείνονται -όπως, άλλωστε, είχε συμβεί ουσιαστικά και την προηγούμενη φορά. Βλέπετε, έστω κι αν ως ποσοστό του ΑΕΠ μοιάζει μικρό, το ποσό που αντιπροσωπεύει ο προϋπολογισμός της Ε.Ε. είναι μεγάλο και ξεπερνά τα 1,2 τρισ. ευρώ. Κάτι που βάζει από μόνο του όρια στον... ευρωπαϊσμό των εταίρων, οι οποίοι αποδεικνύουν ότι πληρώνουν όχι για τις ιδέες τους, αλλά για τα ανταλλάγματα που ελπίζουν να πάρουν.
AP Photo/Olivier Matthys
