Η παγκόσμια αριστερά δείχνει να επαναπροσδιορίζει πολιτικές επιλογές και στόχους. Φαίνεται πως ο προαιώνιος εχθρός, ο οικονομικός καπιταλισμός, δεν είναι πλέον το μαύρο πρόβατο της αριστεράς. Το μοντέλο αριστερής διακυβέρνησης, που ανθεί ήδη απροκάλυπτα στην Κίνα και τους δορυφόρους της, δείχνει να κερδίζει έδαφος:
- Αυταρχική (Κομμουνιστική) ολιγαρχία στη διακυβέρνηση, στα χνάρια των επιγόνων του Μάο (και του Στάλιν), που είδαν που πάνε τα πράγματα και προσαρμόστηκαν.
- Καπιταλισμός στην οικονομία και την κοινωνία, όπου ο υπαρκτός «σοσιαλισμός» απέτυχε και κατέρρευσε παταγωδώς.
- Διεκδίκηση και κατάκτηση της εξουσίας με τις προβλεπόμενες κοινοβουλευτικές διαδικασίες.
Τα ηνία φαίνεται να αναλαμβάνει η ηγεσία της μητέρας Ρωσίας που, αν και καπιταλιστική υπερδύναμη πλέον, έχει κατακτήσει πολιτική επιρροή – ζωτικό χώρο - στις χώρες που έχει επιβιώσει ο κομμουνισμός. Παράλληλα στοιχίζονται πίσω της, αναζητώντας στηρίγματα, τα συρρικνωμένα «ορφανά» κομμουνιστικά κόμματα των δυτικών κοινοβουλευτικών δημοκρατιών.
Στο ίδιο μήκος κύματος φαίνεται να κινείται και το ημέτερο ΚΚΕ. Απόδειξη, η απροκάλυπτη επιδοκιμασία και συμπαράσταση στην απροσχημάτιστη πειρατεία του κομμουνιστή δικτάτορα, δια βίου προέδρου, της Λευκορωσίας, που απήγαγε αεροπλάνο ευρωπαϊκής χώρας, για να συλλάβει δημοσιογράφο, αντιφρονούντα στο καθεστώς του.
Η θέση αυτή του ΚΚΕ ήρθε σχεδόν ταυτόχρονα με την εκδήλωση συμπαράστασης στον ίδιο αριστερό δικτάτορα, του επικεφαλής της καπιταλιστικής Ρωσίας, «συντρόφου» Βλαντίμιρ.
(Ως είθισται, ο αντιφρονών δημοσιογράφος, όπως κάθε αντιτιθέμενος στην κομμουνιστική λογική, βαφτίζεται φασίστας).
Προ των πυλών νεότευκτη διεθνής συμμαχία, καθ’ οδόν προς την διαφαινόμενη αναβίωση ψυχρού πολέμου. Έλκονται προφανώς, αμοιβαία, από το «βαθύ κόκκινο» αίμα που ρέει στις φλέβες τους και τις εγκατεστημένες στο DNA τους μνήμες από το κομμουνιστικό παρελθόν.
Ακατάλυτος δεσμός η ιδεολογική καταγωγή. Επιβεβαιώνεται από τις τοποθετήσεις διαχρονικά, των ορθόδοξων κυρίως, αριστερών. Είναι εμφανής η «συμπάθεια» και ο σεβασμός τους προς τον ηγέτη της πάλαι ποτέ κομμουνιστικής μήτρας. Συμπάθεια που εκδηλώνεται συστηματικά, είτε με θετικές τοποθετήσεις στις αντιπαραθέσεις του με τη δύση, είτε με την απουσία οποιασδήποτε κριτικής ή καταδίκης έκνομων ενεργειών του.
Εμπνέονται προφανώς οι απανταχού θιασώτες της δικτατορίας του προλεταριάτου, από την συνεπή στο κομμουνιστικό παρελθόν, (εκτ)ροπή στον αυταρχισμό της «δημοκρατικής» Ρωσίας. Ειδικά έναντι των αντιφρονούντων και της δύσης. Η εξουσία συγχωρεί την αστικοδημοκρατική επίφαση και τον άγριο καπιταλισμό.
Η ημέτερη αριστερά, ονειρεύεται τη ρεβάνς και την εξουσία. «Αντιπαλεύει» από μέσα την «εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο». Ελεύθεροι επαγγελματίες, γιατροί – δικηγόροι – μηχανικοί, επιχειρηματίες και άλλοι ιδιαίτερα ευκατάστατοι συμπολίτες μας, «μάχονται», εν πολλοίς υποκριτικά, υπέρ των δικαιωμάτων των φτωχών που καταπιέζει ο κακός καπιταλισμός. Απολαμβάνοντας όμως αυτά που επιτρέπουν και κατοχυρώνουν αδιάκριτα τα Συντάγματα των αστικών κοινοβουλευτικών δημοκρατιών:
- Πολυτελή σπίτια και εξοχικά με πισίνες, ακριβά αυτοκίνητα, hobbies, ταξίδια.
- Έως ασυδοσίας αστικά δικαιώματα έκφρασης απόψεων και αντιδραστικών συμπεριφορών.
- Το Ευρωπαϊκό κεκτημένο στην ασφάλεια και τη δικαιοσύνη, αυτά που στερούν από τους πολίτες τους οι ποικιλόχρωμες δικτατορίες.
Η νομενκλατούρα των «κομμουνιστών καπιταλιστών του μέλλοντος», γιατί δεν είναι όλοι οι οπαδοί τέτοιοι για να είμαστε δίκαιοι, προετοιμάζεται για την προοπτική της στην εξουσία:
- Τώρα, μέσω κομματικών, συνδικαλιστικών, αυτοδιοικητικών, πολιτιστικών και πολιτικών φορέων, που λειτουργούν ανεμπόδιστα στην αστική δημοκρατία και
- Όταν, «με το καλό», επικρατήσουν να είναι αυτοί που θα κάνουν κουμάντο. Η ρεβάνς μέσα από «κομμουνιστικό καπιταλισμό».
Για να είμαστε δίκαιοι, η «πρώτη φορά αριστερά» του Αλ6, δεν υιοθέτησε, στην πλειοψηφία της, τέτοια λογική. Έμεινε πιστή, αν και με κωλοτούμπα, στο αστικοδημοκρατικό Ευρωπαϊκό μοντέλο διακυβέρνησης. Αυτό βέβαια επέτρεψε την απομάκρυνσή της από την εξουσία, με την ελεύθερη έκφραση της λαϊκής βούλησης.
Είναι πολλοί όμως στις τάξεις της που βλέπουν την αποδοχή του δημοκρατικού ευρωπαϊκό κεκτημένου ως πολιτική αδυναμία που δεν επιτρέπει την ιδεολογική επιβολή και τη μόνιμη εγκατάσταση στη νομή της εξουσίας. Είναι αυτοί που εκδηλώνουν την συμπάθεια στον κάθε Λουκασένκο, καταψηφίζοντας στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο την καταδίκη του. Αυτοί που πίστεψαν, αφελώς, κάποτε πως η λύση στα οικονομικά προβλήματα της χώρας μας θα έλθει από τον «ομόαιμο» σύντροφο.
Αρκετοί μεν, μειοψηφία όμως στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που εξακολουθεί να κινείται, επί του παρόντος τουλάχιστον, στο δημοκρατικό τόξο. Ο φόβος είναι μήπως επικρατήσουν τα αρχέγονα ένστικτα και τα επιμελώς συγκαλυμμένα απωθημένα τους έναντι των αντιφρονούντων, την πολιτική παρουσία και δημόσια έκφραση γνώμης των οποίων δεν αναγνωρίζει η ιδεολογία τους. Μήπως επαληθευτεί η γνωστή ρήση του αμετροεπή και απαίδευτου, διατελέσαντος υπουργού : Την επόμενη φορά θα είναι αλλιώς.
* O Γιώργος Ανδρέου είναι δικηγόρος
