Τα στόματα άνοιξαν, ή μάλλον ένα στόμα που όμως είπε πολλά προς πληροφόρηση όλων και όχι μόνο αυτών που κινούνται στον εκπαιδευτικό χώρο: Τα ΕΠΑΛ δεν είναι σχολεία πλέον, με κάποιες ίσως εξαιρέσεις. Κάτι που ήταν έτσι κι αλλιώς γνωστό σε όλους. Ένας γενικός αφορισμός. Όμως, όταν προσωποποιείται και εξειδικεύεται αυτός ο αφορισμός και αποκτά πρόσωπο, συγκεκριμένες ενέργειες, λόγοι, παραλείψεις εγκληματικές των υπηρετούντων σε αυτά, όπως γενναία κατήγγειλε στην επιστολή του ο εκπαιδευτικός που παραιτήθηκε, τότε…τι; ίσως κινηθεί κάτι;
Από τα καταγγελλόμενα προκύπτουν πειθαρχικές και ποινικές ευθύνες για μαθητές και καθηγητές. Χρειάζεται εισαγγελική παρέμβαση. Θα υπάρξει; Ο χειρισμός του φακέλου «Τεχνική-Επαγγελματική Εκπαίδευση» στην Ελλάδα από την Πολιτεία, μας οδηγεί να αμφιβάλουμε έντονα. Αλλά αν υποθέσουμε ότι πράγματι οι αρμόδιοι θα κινηθούν για το συγκεκριμένο περιστατικό, αυτό αρκεί; Βελτιώνεται συνολικά η κατάσταση; Προφανώς και όχι. Όμως θα αφεθούν τα πράγματα στην τύχη τους, τι θα γίνει;
Το πράγμα δεν είναι τόσο σύνθετο όσο φαίνεται. Χρειάζεται η αυστηρή εφαρμογή του νόμου για να ξαναγίνουν σχολεία τα ΕΠΑΛ. Χρήματα δίνονται και έχουν δοθεί πολλά, προγράμματα πλήθος, υλικό επίσης. Δεν χρειάζονται βαρύγδουπες εξαγγελίες πια: Dura lex sed lex. Αυτό χρειάζεται. Είναι όλοι οι εκπαιδευτικοί στις τάξεις, στην ώρα τους; Απουσίες παίρνονται και ελέγχονται; Εφημερίες γίνονται; Ελέγχεται η είσοδος και έξοδος ; Υπάρχει το κατάλληλο παιδαγωγικό υπόβαθρο κυρίως όσων διδάσκουν τεχνικά μαθήματα; Μπορούν να χειριστούν τάξη; Αξιολογούνται από όσους πρέπει και προβλέπεται οι εκπαιδευτικοί και η Διεύθυνση του σχολείου; Επιβάλλονται κανονικές ποινές σε παραβάτες μαθητές; Ενημερώνονται κατά περίπτωση ψυχολόγος, προϊστάμενος και σε ακραία περίπτωση εισαγγελική αρχή; κοκ. Και ακόμη: Πόσο καταρτισμένοι τεχνίτες, τεχνικοί είναι δυνατόν να βγουν από τέτοιο περιβάλλον; Αξίζουν όλοι να πάρουν πτυχίο-απολυτήριο;
Σε λίγο, αν όχι και τώρα, θα αποτελούν είδος εν ανεπαρκεία. Αυτή η φράση «Έλα μωρέ….εδώ είναι ΕΠΑΛ», αποτελεί την ντροπή του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος. Υποδηλώνει ραγιαδισμό, αποδοχή κατωτερότητας, παραδοχή από εκπαιδευτικούς, μαθητές, κοινωνία ότι «εδώ» είμαστε «δεύτεροι» κι έτσι θα κάνουμε ό, τι μπορούμε για να το αποδείξουμε αυτό.
Δεν το θέλουμε αυτό, δεν το ανεχόμαστε για τα παιδιά μας, να υποκύπτουν στην αβελτηρία παραβατικών μαθητών και «μαθητών» και επίορκων και αδιάφορων εκπαιδευτικών και μιας άβουλης και ψηφοθηρικής πολιτείας. Θέλουμε η φράση «Εδώ είναι ΕΠΑΛ», να αποτελέσει στοιχείο υπερηφάνειας, να παραπέμπει σε σχολείο που παράγει άριστα καταρτισμένους επαγγελματίες σε περιβάλλον υψηλού παιδαγωγικού και διδακτικού ήθους.
ΥΓ: Εν τω μεταξύ η παραίτηση του καθηγητή ως ελάχιστη ένδειξη μεταμέλειας της Πολιτείας για αυτό που αφήνει να εξελίσσονται τα ΕΠΑΛ και για τη γενναιότητά του να τα καταγγείλει δεν πρέπει να γίνει αποδεκτή και αντ’ αυτής να τοποθετηθεί κάπου αλλού.
* Ο κ. Παναγιώτης Τσακρής είναι εκπαιδευτικός, πρώην διευθυντής στο Πειραματικό Λύκειο Αγίων Αναργύρων και στο 2ο ΓΕΛ Ιλίου
