Με ένα κείμενο γραμμένο σε τρίτο πρόσωπο ο Γιώργος Καραμπελιάς εξηγεί γιατί διεκδικεί τον Δήμο Αθηναίων επισημαίνοντας ότι σε μια στιγμή που η παρακμή προκαλεί μια αίσθηση πνιγμού στους Έλληνες είναι ανάγκη να συγκροτηθεί μία πρόταση η οποία θα αντιστρατεύεται τόσο τον εθνομηδενισμό όσο και τις φασιστικές αντιλήψεις και τις φασιστικές, φασίζουσες και πατριδοκαπηλικές αντιλήψεις που επιθυμούν να διαστρεβλώσουν και να εκμεταλλευτούν τα πατριωτικά αισθήματα του ελληνικού λαού.
Όπως επισημαίνει στο κείμενό του η παρουσία ενός δημοκρατικού πατριωτικού πολιτικού σχηματισμού ακόμα και μικρού αλλά υπαρκτού μέσα στους θεσμούς, το οποίο θα προβάλει τα ζέοντα ζητήματα του ελληνισμού, θα λειτουργήσει καταλυτικά για το πολιτικό σύστημα, μετά το διαπιστωμένο τέλος της μεταπολίτευσης και των ιδεολογιών της, υποχρεώνοντας το σύνολο των πολιτικών χώρων να μετακινηθούν προς πατριωτικές και ανορθωτικές κατευθύνσεις.
Ο Γ. Καραμπελιάς τονίζει ότι προοίμια της επερχόμενης αλλαγής του πολιτικού και ιδεολογικού τοπίου της χώρας είναι η εμφάνιση πολλών πολιτικών κινήσεων που δοκιμάζουν να παρέμβουν στις δημοτικές εκλογές, στις Ευρωεκλογές, όσο και στις εθνικές εκλογές, χωρίς δυστυχώς ακόμα να μπορούν να συνενωθούν και δηλώνει πεπεισμένος πως στην επερχόμενη πολιτική έκρηξη, οι προσπάθειες που εντάσσονται στο ρεύμα του δημοκρατικού πατριωτισμού θα καταλήξουν σε μια επιτέλους κοινή κοίτη.
Σύμφωνα με τον Γ. Καραμπελιά ως προς το μεταναστευτικό πρόβλημα θα πρέπει να ακολουθηθεί μια πολιτική απογκετοποίησης πολλών περιοχών του κέντρου της Αθήνας, ενώ ταυτόχρονα οι κοινωνικές υπηρεσίες του δήμου που έχουν παραδοθεί στις αδρά αμειβόμενες ΜΚΟ θα πρέπει να επιστρέψουν σε αυτόν και να συνδεθούν με το κοινωνικό έργο των ενοριών.
Επιπλέον τονίζει ότι η κατάρρευση των υποδομών, και του πολιτειακού ήθους όλων των κρατικών υπηρεσιών, που καταδείχθηκε με τον τραγικότερο τρόπο στο ολοκαύτωμα στο Μάτι, αποτυπώνεται και στην άθλια κατάσταση των υποδομών της πόλης η οποία, στο τουριστικό κέντρο της, εμφανίζεται ως μια πόλη ρυπαρή, με σπασμένα και κατάμαυρα πεζοδρόμια, γεμάτη τραπεζοκαθίσματα, μια τριτοκοσμική παρασιτική πρωτεύουσα που αποπνέει τα καλοκαίρια μια αποφορά Βομβάης.
Τέλος προτείνει τη σύνδεση της αλληλεγγύης και της κοινοτικής παράδοσης, με την αντιμετώπιση του ζητήματος των αστέγων και της φτώχειας, με στοχευμένες και ολοκληρωμένες δράσεις.
