Του Παναγιώτη Γκλαβίνη
Πέρασε στα ψιλά, κι όμως αποτελεί ιστορικής σημασίας παρέμβαση. Διότι, επιτέλους, η καραμανλική δεξιά μίλησε, έστω και διά στόματος Ευριπίδη Στυλιανίδη. Για πρώτη φορά, αποκάλυψε την ιδεολογική της θέση απέναντι στον ευρωπαϊκό μηχανισμό διάσωσης της χώρας (διότι περί αυτού πρόκειται). Διερωτάται ο κ. Στυλιανίδης αν θέλουμε την Ελλάδα που η ηγεσία της ξέχασε να διαπραγματεύεται, την Ελλάδα που ξέχασε τα «μεγάλα ΟΧΙ»!
Γιατί μας κολάζετε, κύριε Στυλιανίδη, και βάζετε κακές σκέψεις στο μυαλό μας; Τι να ψηφίσατε, άραγε, στο δημοψήφισμα πίσω απ' το παραβάν; Μήπως ένα «μεγάλο ΟΧΙ» με bold, σαν αυτό του Βουκουρεστίου, που λέτε ότι ξεχάσαμε;
Πώς να το ξεχάσουμε, κύριε Στυλιανίδη; Ξεχνιέται μια καταδίκη της χώρας στη Χάγη; Φανταστείτε όταν βγήκε η απόφαση να μην είχαμε αλλάξει πολιτική απέναντι στη Ρωσία, την οποία ζήλεψε στη συνέχεια ο κ. Τσίπρας, λόγος για τον οποίο τον συμπαθείτε ακόμη περισσότερο.
Διότι, τώρα εξηγείται με ιδεολογικούς όρους η σύμπλευση της καραμανλικής δεξιάς με τον Σύριζα. Μέχρι τώρα γνωρίζαμε τα Ζάππεια. Αυτά, όμως, ήταν της αμαρτωλής σαμαρικής δεξιάς που μετανόησε στο Βερολίνο, όχι της καραμανλικής δεξιάς που δεν μετάνιωσε ποτέ και για τίποτε. Τώρα μαθαίνουμε γιατί η καραμανλική δεξιά ήταν απέναντι στη σαμαρική δεξιά όταν κυβερνούσε τη χώρα. Διότι έκανε, λέει, νεοφιλελεύθερη πολιτική! (Η αλήθεια είναι ότι το είχαμε υποψιαστεί ότι ήταν απέναντι, δεν ξέραμε όμως τον λόγο... Τώρα, τον μάθαμε κι αυτόν!)
Τα ίδια, όμως, λέει κι ο Σύριζα. Το νοικοκύρεμα της οικονομίας, που η διακυβέρνηση Καραμανλή έφερε στο χείλος της καταστροφής, εκτινάσσοντας (με αυτή τη σειρά) δαπάνες, έλλειμμα και χρέος, αποκαλείται τώρα «νεοφιλελεύθερη πρόταση» τόσο από τον Σύριζα, όσο και από την καραμανλική δεξιά.
Τώρα μαθαίνουμε επίσης πως η κρίση στην Ελλάδα ήρθε από την … Λίμαν Μπράδερς (sic). Και πως δεν γεννήθηκε εδώ. Εδώ κυβερνούσε ο Κώστας Καραμανλής «με την ελληνική εκδοχή της Κοινωνικής Οικονομίας της Αγοράς, που δεν είναι άλλη από τον Ριζοσπαστικό Κοινωνικό Φιλελευθερισμό».
Ήδη, η καραμανλική δεξιά επαναδιεκδικεί την κυριότητα της παράταξής της με ευρωπαϊκές ιδεολογικές πλατφόρμες της «μικτής» οικονομίας του '60 και του '70! Αυτές που ενέπνευσαν τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και εμπότισαν το Σύνταγμα του 1975. Αυτές που επέτρεψαν, ωστόσο, και την «ελληνική εκδοχή» της γιγάντωσης του δημόσιου τομέα με πολιτικές από μπλε και πράσινους κόκκους. Ρούχα μαζί που πλύθηκαν κι έχουνε γίνει ροζ…
40 χρόνια μετά, η καραμανλική ΝΔ επιστρέφει στις ρίζες της και συναντά ιδεολογικά τον Σύριζα, που μεταλλάσσεται ιλιγγιωδώς σε ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του '80. Κάπου ανάμεσα τα βρίσκουν οι δυο τους, γιατί τους ενώνει ένα πράγμα: η συνδιοίκηση του δημόσιου τομέα? την οποία ήδη ασκούν χωρίς να τ' ομολογούν. Ο κόσμος τόχει τούμπανο...
Κύριε Στυλιανίδη, αλήθεια, πού διαφωνείτε με τον κύριο Κουρουμπλή; Πείτε το και σ' εμάς τους «περαστικούς» που μάς έκανε ο Τσίπρας δεξιούς, να μη διατηρούμε φρούδες ελπίδες ότι μπορείτε (ή και θέλετε) να μας απαλλάξετε από τον Σύριζα.
* Ο κ. Γκλαβίνης είναι αν. καθηγητής της Νομικής Σχολής του ΑΠΘ
