Ο τίτλος ίσως ξενίσει πολλούς. Νεοτρομοκρατία; Ποια, τα γκαζάκια;
Σε μια χώρα που έχει υποστεί την τρομοκρατία με τα 45αρια και τα ΑΚ 47 (Καλάσνικοφ) αντιλαμβάνομαι ότι το γκαζάκι αποτελεί... υποβάθμιση. Σχεδόν ντροπή. Κι όμως δεν είναι έτσι. Οι νέο-τρομοκράτες μοιράζονται πολλά κοινά με τους παλαιούς «συντρόφους» τους αλλά έχουν και αρκετές διαφορές.
Το πρώτο κοινό είναι η φασίζουσα νοοτροπία. Δεν μας αρέσει αυτό που λες, αρά δεν έχεις το δικαίωμα να το λες. Το ιδιότυπο αυτό bullying δεν έχει σφαίρες. Δε σε εξοντώνουν φυσικά. Σκοπό έχει να εμφυσήσει το πιο αρχέγονο συναίσθημα, αυτό που αποτελεί τον πιο άμεσο, αποτελεσματικό και αυταρχικό μηχανισμό ελέγχου. Τον φόβο. Ως άλλοι νταήδες της γειτονίας, επιβάλλουν ετσιθελικά και κυνικά τη βούληση τους. Βαφτίζοντας «υπηρέτη του συστήματος» όποιον απλώς δεν τους γουστάρει, δολοφονούν ηθικά και επιχειρούν να φιμώσουν. Όχι με 45 αρι. Αυτό πλέον είναι «passe». Οι σημερινοί «φαρμακοχέρηδες» δεν έχουν ανάγκη να βάψουν τα χεριά τους με αίμα. Όχι, Έχουν πιο σύγχρονα εργαλεία.
Το γκαζάκι είναι το μακρύ χέρι του σχολικού νταή, που σπρώχνει τον συμμαθητή του. Είναι το βαρύ χέρι του «βαρύ μάγκα» που χτυπάει τη γυναίκα του. Είναι το υφάκι ενός αλήτη του δρόμου που σου δηλώνει, ότι είναι ευκολότερο και πιο ασφαλές για σένα να «κάτσεις φρόνημα». Μη γράφεις, Καμπουράκη. Διότι όλα έχουν όρια. Σήμερα ήταν γκαζάκι, αύριο ποιος ξέρει τι…. Το νου σου! Είναι το ύφος που όλοι έχουμε συναντήσει στη ζωή μας. Ότι πρέπει να λουφάξουμε, να μη γράφουμε να μη μιλάμε, να μην αναλύουμε, να μην κρίνουμε. Το γεμάτο νόημα ύφος ότι δεν έχουμε δει ακόμα τα χειρότερα.
Είναι ένας ξεπεσμένος αξιακός κώδικας που αναγνωρίζει μόνο δίκαιο σε όποιον φωνάξει (βρίσει, τρομοκρατήσει, τραμπουκίσει). Έχει άραγε ακροατήριο αυτός η φιλοσοφία ζωής; Πώς τον αντιλαμβάνονται οι πολίτες; Αν μιλούσαμε για την ελληνική κοινωνία κάποιων δεκαετιών πριν, η απάντηση μπορεί να ήταν καταφατική. Μην ξεχνάμε άλλωστε κοινωνικές αντιδράσεις για αλλά ζητήματα της εποχής για τις οποίες δεν πρέπει να είμαστε και τόσο υπερήφανοι.
Οι παλιότεροι εξ ημών θυμούνται εκείνο το αλησμόνητο «καλά του έκαναν» για τα κάθε θύμα της 17 Νοέμβρη. Θυμούνται το «καλά να πάθουν» για τα θύματα της 11ης Σεπτεμβρίου. Το άκρατο συναίσθημα κυριαρχούσε. Η ορθολογική ανάλυση θεωρείτο κουραστική και καταφεύγαμε σε συναισθηματικές αναλύσεις και σενάρια συνωμοσίας. Οι χαρακτηρισμοί είναι απείρως ευκολότεροι από τη σκέψη και την επιχειρηματολογία. Το οξυμένο θυμικό που πηγάζει από την άρνηση ενηλικίωσης, παρουσιάζει τον κόσμο πίσω από ένα θολό φίλτρο. Σύμφωνα με αυτό, ως αιώνιο παιδί, έχω μόνο δικαιώματα, ποτέ υποχρεώσεις και πάντα κάποιος άλλος ευθύνεται για τα δεινά μου. Οργίζομαι με οποιονδήποτε μου επισημαίνει τις δικές μου ευθύνες και στοιχίζομαι πίσω από οποιονδήποτε μου υποσχεθεί εύκολους δρόμους.
Η ενηλικίωση ήλθε για τους Έλληνες με τις εκλογές του 2019 όταν οι αυταπάτες κατέρρευσαν με πάταγο γύρω μας. Έτσι κατέρρευσε και η λογική του «μάγκα». Στην πολιτική και στην κοινωνική συμπεριφορά. Η κοινωνία πλέον δεν έχει ανοχή για κακοποιούς, οι κακοποιοί πλέον δεν έχουν ακροατήριο. Οι νταήδες αποβάλλονται από κάθε πτυχή της ελληνικής κοινωνικής συμπεριφοράς. Από σχολεία και από σπίτια. Από εταιρίες, και επιχειρήσεις. Από την τέχνη και τις επιστήμες. Και ναι, πλέον και από την πολιτική αρένα.
Είναι θλιβερό να παρακολουθεί κάνεις έναν ολόκληρο χώρο όπως αυτόν της αριστεράς να κοιτάζει αμήχανα τέτοιου είδους φαινόμενα και να αποφεύγει τις σαφείς καταδίκες. Καιρός είναι να αντιληφθεί ότι ο επαναστατικός μανδύας με τον οποίο καλύπτονταν κακουργηματικές πράξεις είναι πλέον «τρύπιος» και δεν καλύπτει καμία από τις βρώμικες πρακτικές.
Η κοινωνία κόβει τον ομφάλιο λώρο που τη συνέδεε με όποιους κάποτε φαινόταν στα ματιά της ως «επαναστάτες» και τους οδηγεί στο περιθώριο. Η πολιτεία μέσω του υπουργού Προστασίας του Πολίτη, Τάκη Θεοδωρικάκου, διαμηνύει προς πάσα κατεύθυνση, ότι το κράτος δίκαιου δεν υποχωρεί και πως οι αρχές θα κάνουν τη δουλειά τους. Κοινωνία και πολιτεία δείχνουν τον δρόμο του περιθωρίου και δεν αποφεύγουν να αποδώσουν τον χαρακτηρισμό που ανήκει σε όσους παρανομούν. Ούτε ακτιβιστές, ούτε αντεξουσιαστές.
Εγκληματίες!
* Ο Κωνσταντίνος Δούβλης είναι εγκληματολόγος, διδάκτωρ κοινωνιολογίας της αστυνόμευσης
