Εδώ και μερικές ημέρες το Ισραήλ έχει νέα κυβέρνηση συνεργασίας με πρωθυπουργό τον 49άχρονο εκατομμυριούχο Ναφτάλι Μπένετ.
Εάν μας έχει διδάξει κάτι το γεγονός ότι 15 από τα τελευταία 25 χρόνια, το Ισραήλ είχε ως πρωθυπουργό το Μπέντζαμιν Νετανιάχου, αυτό είναι ότι η απουσία ορίων στην θητεία όσων κρατούν το τιμόνι της χώρας, δεν αποτελεί υγιές φαινόμενο.
Μετά τη θυελλώδη και χαοτική «ορκωμοσία» την περασμένη Κυριακή στην Κνεσέτ, την ισραηλινή Βουλή, και την εορταστική τελετή στο Προεδρικό Μέγαρο, είναι καιρός οι νέοι Ισραηλινοί υπουργοί να σηκώσουν τα μανίκια τους και να πιάσουν δουλειά.
Δεν υπάρχει έλλειψη ζητημάτων που να μην απαιτούν άμεση προσοχή. Από την επισφαλή κατάσταση στα βόρεια και νότια σύνορα της χώρας, την ιρανική απειλή και την αμφιλεγόμενη «πορεία των σημαιών» στην Ιερουσαλήμ μέχρι κρίσιμα εσωτερικά ζητήματα, όπως η διεξαγωγή έρευνας για την καταστροφή στο Όρος Μερόν, ο κρατικός προϋπολογισμός και η αναζωογόνηση μιας οικονομίας μετά τα lockdown και τη μειωμένη τουριστική κίνηση, τα ζητήματα είναι ουκ ολίγα.
Αυτά είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου και η ταυτόχρονη αντιμετωπισή τους αποτελεί από μόνη της ένα εξαιρετικά δύσκολο έργο για το νέο συνασπισμό με επικεφαλής τον πρωθυπουργό Ναφτάλι Μπένετ.
Στην κορυφή ωστόσο της λίστας υποχρεώσεων της κυβέρνησης, όπως και αυτής της Kνεσέτ, θα πρέπει να τεθεί η εισαγωγή και ψήφιση ενός νομοσχεδίου που θα περιορίζει τα όρια της θητείας ενός πρωθυπουργού στο Ισραήλ.
Ανεξάρτητα από το πόσο αποτελεσματικός και αφοσιωμένος είναι ένας πρωθυπουργός, το να υπηρετείς ως ηγέτης μιας χώρας για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα μπορεί τελικά να βλάψει μόνο τη χώρα και τον ίδιο.
Το είδαμε με την υπόθεση της δίκης του Μπ.Νετανιάχου για διαφθορά και με τις συστηματικές επιθέσεις του στο δικαστικό σύστημα, την αστυνομία και τα μέσα ενημέρωσης.
Αν και υπάρχουν πολλές πτυχές για τις οποίες το Ισραήλ δεν πρέπει σίγουρα να μιμηθεί το αμερικανικό σύστημα διακυβέρνησης, το όριο των δύο θητειών που επιβλήθηκε μετά την προεδρία του Φράνκλιν Ρούσβελτ είναι ένα δεδομένο που πρέπει να εγκριθεί.
Το πρόβλημα είναι το κόμμα Λικούντ του Nετανιάχου και οι σύμμαχοί του που βλέπουν ένα τέτοιο νομοσχέδιο ως προσωπική επίθεση εναντίον του πρώην πρωθυπουργού, Είναι ο μόνος ζωντανός πρωθυπουργός που ταιριάζει στην περιγραφή ότι έχει υπηρετήσει περισσότερες από δύο θητείες.
Η κυβέρνηση Μπένετ- Λάπιντ δεν έχει ακόμη αποφασίσει πώς θα προχωρήσει στο ζήτημα, σύμφωνα με τον Τζιλ Χόφμαν της Τζερούσαλεμ Πόστ, ο οποίος αναφέρει ότι ο συνασπισμός σκοπεύει να υποστηρίξει την επιβολή ορίων, αλλά δεν έχει ακόμη αποφασίσει την έκτασή τους. Ένα νομοσχέδιο που επιβάλλει όρια στην πρωθυπουργική θητεία, δεν θα μπορούσε ενδεχομένως να επηρεάσει την ικανότητα του Νετανιάχου να ανταγωνίζεται τον πρωθυπουργό, ενώ ένα νομοσχέδιο περιορισμού της θητείας που στοχεύει ειδικά στον πρώην πρωθυπουργό σίγουρα θα περιορίσει τις μελλοντικές πολιτικές του φιλοδοξίες.
Αν το νομοσχέδιο σχετίζεται επίσης με περιορισμούς στα όρια της θητείας που λαμβάνουν υπόψη το τι ίσχυε στο παρελθόν ή αρχίζει να μετράει από το μηδέν, το τελευταίο που θα επέτρεπε στον Νετανιάχου - θεωρητικά απαλλαγμένο από τις κατηγορίες του - θα ήταν να αναλάβει εκ νέου πρωθυπουργός. Αυτό είναι ένα θέμα που χρειάζεται να συζητηθεί και να σταθμιστεί προσεκτικά.
Πρέπει να είναι σαφές ότι κάθε νομοσχέδιο που διαβιβάζεται δεν στοχεύει αποκλειστικά στον Νετανιάχου, αλλά στην προστασία της ακεραιότητας και του αξιώματος του ως πρωθυπουργού. Όχι, το Ισραήλ δεν μοιάζει με τη Βόρεια Κορέα ή το Ιράν. Είναι αυτό που κάνει μια δημοκρατία πιο ισχυρή.
Μπορεί στο Ισραήλ να πνέει νέος αέρας από την κυβέρνηση συνασπισμού του Ναφτάλι Μπένετ, όμως το φάντασμα του Μπέντζαμιν Νετανιάχου καλά κρατεί και θα συνεχίσει να κρατεί.
* Ο Ανδρέας Τσιλογιάννης είναι δημοσιογράφος και πολιτικός αναλυτής
