Δεν είναι εύκολο να μείνει κανείς ψύχραιμος με τόσο αίμα, με τέτοιον τρόπο, σ'' αυτούς τους στόχους, σ'' αυτήν την πόλη.
Πυρά αδιακρίτως, από αποφασισμένους να πεθάνουν από το ίδιο τους το μίσος, σφαίρες σε χώρους διασκέδασης, ανάπαυλας και διαταξικής χαράς, στην μητρόπολη που θα συμβολίζει αιωνίως το πνεύμα και τις τέχνες.
Όλοι κάνουμε νοητικά την ανατριχιαστική προσομοίωση. “Κι αν είμασταν εμείς;” Μετά το σοκ, ο φόβος, μετά τον φόβο ο θυμός και λίγο θέλει να φουσκώσει το μίσος.
Εκεί πρέπει να μπει το φρένο. Και να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε. Να επανεξετάζουμε όλες τις συνιστώσες των πολυπολιτισμικών κοινωνιών μας από την αρχή. Να αναγνωρίσουμε πόσο άλλαξε ο κόσμος, η Ευρώπη, η Ελλάδα, η γειτονιά μας, εμείς. Ποια είναι τα εργαλεία με τα οποία θα αντιμετωπίσουμε τον ιδιότυπο πόλεμο που εγκαινιάστηκε με την 11η Σεπτεμβρίου. Κορμιά να γίνονται βόμβες διασποράς στην καρδιά των δυτικών πρωτευουσών με σκοπό τον ολοκληρωτικό αφανισμό του Άλλου. Του διαφορετικού πολιτικά, θρησκευτικά, πολιτισμικά, οικονομικά, ιδεολογικά. Η τεχνολογία επέτρεψε στην παραφροσύνη να γίνει δήμιος πατώντας πάνω σε γεωπολιτικά λάθη και ατιμίες, στη φτώχεια, στην αμορφωσιά, στις διακρίσεις και στους διαχωρισμούς των μεγάλων πόλεων που έχει προκαλέσει το στόμωμα του καπιταλισμού. Χρειάζεται reboot παντού. Καθείς και η ευθύνη του. Οι ισχυρές χώρες τη μεγαλύτερη, οι ηγεσίες περισσότερη. Οι κοινωνίες όμως πρέπει να βρίσκονται σε δημοκρατική επαγρύπνηση. Χρειαζόμαστε ασφάλεια, όχι κατασταλτική ασφυξία, χρειαζόμαστε ενημέρωση, όχι τρομολαγνεία, χρειαζόμαστε σύμπνοια και όχι ιδεοληπτικά στεγανά. Και κάτι τελευταίο, έτσι παρορμητικά.
Πρέπει να απαγορευθεί η έκφραση “αθώοι άνθρωποι...”. Δηλαδή αν ήταν ένοχοι, θα δικαιολογιόταν η σφαγή, η κάθε σφαγή; Μια λέξη κάνει τη διαφορά. Έτσι γλιστράς στον τζιχαντισμό και σε μανιφέστα για “μαύρο Δεκέμβρη στην Αθήνα”.
