«Η πορεία και η έξοδος από τη ΜΕΘ και δεν είναι μια απλή ευθεία. Δεν είναι ένα "ξεχάστηκα, δεν φόρεσα τη μάσκα, δεν έπλυνα τα χέρια μου, κόλλησα, μου έγινε εισαγωγή, μπήκα στη ΜΕΘ και μετά από κάποιες μέρες βγήκα". Και μερικοί επιλέγουν να το ξεχνάνε όλο αυτό», τονίζει σε ανάρτησή του στο Facebook ο καθηγητής Πολιτικής της Υγείας της LSE Ηλίας Μόσιαλος.
«Συνειδητοποιώ βλέποντας πως κάποιοι ακόμα αρνούνται να εμβολιαστούν, πως δεν μπορούμε μετά από τόσο καιρό να αναγκάσουμε κανέναν να πιστέψει πως υπάρχει ιός. Σαφώς και είναι εξωφρενικό πως κάποιοι ακόμα δεν καταλαβαίνουν πως μπορεί να καταλήξουν στη ΜΕΘ για ένα καπρίτσιο», υπογραμμίζει.
Η ανάρτηση του Ηλία Μόσιαλου
Η πορεία και η έξοδος από τη ΜΕΘ και δεν είναι μια απλή ευθεία. Δεν είναι ένα "ξεχάστηκα, δεν φόρεσα τη μάσκα, δεν έπλυνα τα χέρια μου, κόλλησα, μου έγινε εισαγωγή, μπήκα στη ΜΕΘ και μετά από κάποιες μέρες βγήκα". Και μερικοί επιλέγουν να το ξεχνάνε όλο αυτό.
Πολλοί από εμάς έχουμε ακούσει και διαβάσει τέτοιες ιστορίες, είτε από την πλευρά του ασθενούς - είτε από την πλευρά του υγειονομικού. Δεν είναι καθόλου εύκολα τα πράγματα.
Οι ασθενείς του κορωνοϊού μπορεί όχι μόνο να έχουν χαμηλά επίπεδα οξυγόνου, αλλά να αντιμετωπίζουν πολλαπλά προβλήματα. Ίσως όταν μπουν στο νοσοκομείο να αντιμετωπίζουν συννοσηρότητες πλέον του κορωνοϊού. Ίσως να ανήκουν στους ευπαθείς, να είναι ασθενείς με προϋπάρχουσες πολυνοσηρότητες.
Πριν φτάσουν στη ΜΕΘ λοιπόν, η θεραπεία τους αποφασίζεται με βάση το ιστορικό και με τους γιατρούς να προσπαθούν να καταστείλουν την νόσο. Κάποιοι από αυτούς όμως τελικά φτάνουν στη ΜΕΘ και διασωληνώνονται. Πρόσφατα, διάβασα μια συγκλονιστική μεταφορά της διαχείρισης των ασθενών του κορωνοϊού από τον εντατικολόγο/ νεφρολόγο, Darren Markland.
«Πριν έρθει ένας ασθενής με κορωνοιό σε εμάς στη ΜΕΘ, ανάλογα με τον φόρτο από τα υπάρχοντα κρούσματα στο νοσοκομείο, άλλοι γιατροί μπορεί να του παρείχαν εντατική φροντίδα ακόμα και στα πατώματα του νοσοκομείου.
Στη ΜΕΘ, έρχονται συνήθως 14 ημέρες μετά από την αρχική μόλυνση. Ο πολλαπλασιασμός του ιού μπορεί και να μην είναι πλέον το ζήτημα. Φανταστείτε πως αν ο κορωνοϊός ήταν η αστραπή, αυτό με το οποίο ασχολούμαστε είναι η άγρια φωτιά που βγήκε εκτός ελέγχου.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο καμία από τις αντιικές θεραπείες δεν λειτουργεί στη ΜΕΘ. Παλεύουμε με μια ανεξέλεγκτη φλεγμονή. Όπως χτυπάς το χέρι σου και πονάς περισσότερο την επόμενη μέρα; Έτσι.
Αλλά επειδή ο COVID στοχεύει στα αιμοφόρα αγγεία είναι σαν να έχετε χτυπήσει σε κάθε μέρος του σώματός σας.
Ακριβώς όπως βάζουμε πάγο σε αυτόν τον μώλωπα στο χέρι, έτσι χρησιμοποιούμε διάφορα φάρμακα. Και όλο αυτό το διάστημα περιμένουμε να σβήσει η φωτιά, για να δούμε πόση καταστροφή έχει γίνει και τι θα συμβεί στη συνέχεια.
Είναι αυτό το σημείο της θεραπείας που δεν πρέπει να βλάψουμε τον ασθενή. Και προσπαθούμε να βρούμε την ισορροπία στην παροχή οξυγόνου: να είναι αρκετό ώστε να μην ασφυκτιά ενώ προσπαθούμε να μην σκίσουμε τους δύσκαμπτους πνεύμονες και να ξεκινήσουμε ξανά τη φλεγμονή.
Κάποιοι ασθενείς διασωληνώνονται δηλαδή γίνεται παράκαμψη του πνεύμονα και ανταλλαγή οξυγόνου και διοξειδίου του άνθρακα έξω από το σώμα... Η δουλειά μας είναι να προστατεύσουμε τον ευάλωτο ασθενή και από άλλα πράγματα, όπως τον υποσιτισμό, τις κατακλύσεις, τους θρόμβους αίματος, τις βακτηριακές λοιμώξεις, τη νεφρική ανεπάρκεια… ενώ περιμένουμε να θεραπευτούν οι πνεύμονες. Και μπορεί να χρειαστούν εβδομάδες…»
Πώς είναι να πρέπει να ελέγχεις την αναπνοή σου;
«Πάρτε μια βαθιά ανάσα, μέχρι το τέλος… απλά κάντε το. Τώρα κρατήστε τη. Αυτή είναι η νέα αφετηρία της αναπνοής. Θέλω να πάρετε την επόμενη ανάσα σας από εκεί. Και την επόμενη. Μην κλέβετε. Είναι λίγο αγχωτικό, σωστά;»
Για να προστατεύσουν τους ασθενείς σε αυτή την κατάσταση από το να ταλαιπωρούν κι άλλο τους πνεύμονές τους, πρέπει να τους δώσουν ηρεμιστικά και μερικές φορές να τους βάλουν σε καταστολή. Αυτό μερικές φορές είναι η μόνη επιλογή.
« …Και μετά περιμένουμε, μερικές φορές για εβδομάδες να θεραπευτούν οι πνεύμονες.. Δεν υπάρχει σαφής τρόπος να προβλέψουμε ποιος θα γίνει καλά και πότε. Είναι ένα ασαφές μονοπάτι που υπαγορεύεται από γενετική και ανοσία. Προαναγγέλλεται από τη σιωπή των αναπνευστήρων, καθώς οι πνεύμονες δεν πιέζονται τόσο. Σε αυτό το σημείο μπορούμε να ξυπνήσουμε, να επαναφέρουμε τους ασθενείς. Εκεί τα πράγματα είναι συχνά δραματικά, σαν να βγαίνεις από πολύ βαθιά νερά. Πρέπει να είμαστε πολύ ευγενικοί. Ήταν μεγάλος αγώνας και μπορεί να χάσουμε όλα όσα κερδίσαμε.
Είδα κάποιους να βελτιώνονται γρήγορα. Όπως τους ασθενείς που είχαν απλά μια πνευμονία. Άλλοι χρειάζονται περισσότερο χρόνο. Μιλάμε στις οικογένειες για τις τραχειοστομίες και πως θα το χειριστούμε και θα το χειριστούμε μακροπρόθεσμα. Αυτοί οι ασθενείς συνήθως πάνε καλά, αλλά μπορεί να έχουν μακροπρόθεσμες επιπλοκές από αυτό το ταξίδι.»
Όμως το ξέρουμε, δεν γίνεται το ίδιο με όλους.
«…υπάρχει πάντα ένα υποσύνολο αυτών των ασθενών, που ενώ φαίνεται να βελτιώνονται αρχικά, παρά αυτά που κάνουμε, επιδεινώνονται μετά από μια εβδομάδα διασωλήνωσης. Ανεξάρτητα από το τι κάνουμε, οι πνεύμονές τους γίνονται άκαμπτοι, και όσο περνούν οι μέρες ακόμα πιο άκαμπτοι. Αντί να θεραπευτούν, οι πνεύμονές τους αντικαθίστανται από ουλώδη ιστό.
Αναζητούμε κρυφές λοιμώξεις, θρόμβους αίματος, παρενέργειες φαρμάκων, πιθανές αυτοάνοσες ασθένειες. Τις επόμενες εβδομάδες, οι καρδιές τους αρχίζουν να μην μπορούν να φέρουν εις πέρας το τεράστιο έργο της ώθησης του αίματος μέσα από τους ινώδεις πνεύμονες.
Και τα νεφρά επηρεάζονται πρώτα. Η αιμοκάθαρση θα κρατήσει τους ασθενείς ώστε να αντέξουν για λίγο περισσότερο».
Μέσα σε όλο αυτό το δράμα του να μην μπορείς να βοηθήσεις τον ασθενή οι γιατροί πρέπει να ενημερώσουν τις οικογένειες
«…μιλάμε με τις οικογένειες πριν συμβούν όλα αυτά για να τους ενημερώσουμε για την πορεία των αγαπημένων τους. Τους λέμε τους στόχους μας. Τους ενημερώνουμε για το τι μπορούμε να πετύχουμε και τι όχι.
Παρά τους πόρους και την τεχνολογία μας, συχνά είναι λίγα αυτά που μπορούμε να κάνουμε για να υποστηρίξουμε τους ασθενείς και ακόμα λιγότερα για τις οικογένειές τους…Το ταξίδι του θανάτου από τη νόσο του COVID19 μέσα από τη ΜΕΘ διαρκεί κατά μέσο όρο περίπου 6 εβδομάδες. Και έχω δει τι κάνει αυτό στις οικογένειες των ασθενών. …»
Και να σκεφτεί κανείς πως κάνοντας το εμβόλιο στις περισσότερες περιπτώσεις όλα αυτά θα μπορούσαν να αποφευχθούν.
Συνειδητοποιώ βλέποντας πως κάποιοι ακόμα αρνούνται να εμβολιαστούν, πως δεν μπορούμε μετά από τόσο καιρό να αναγκάσουμε κανέναν να πιστέψει πως υπάρχει ιός. Σαφώς και είναι εξωφρενικό πως κάποιοι ακόμα δεν καταλαβαίνουν πως μπορεί να καταλήξουν στη ΜΕΘ για ένα καπρίτσιο.
