Της Ειρήνης Καρανασοπούλου
Εάν λειτουργούσε κανείς αφαιρετικά –κι αν ο Γάλλος Πρόεδρος, Francois Hollande, δεν ήταν σοσιαλιστής– θα μπορούσε να πιστέψει πως ζούμε τον Μάιο του 1968 ξανά από την αρχή. Μονάχα που η Ιστορία, ως γνωστόν, ποτέ δεν επαναλαμβάνεται.
Αυτό που ζει η Γαλλία τούτες τις ημέρες είναι ασφαλώς πρωτόγνωρο –κι αν δεν υπήρχαν τα συγκεκριμένα μέτρα που έλαβε η γαλλική κυβέρνηση, θα υπήρχε κι ακόμη περισσότερη δημοσιότητα. Χιλιάδες οργισμένοι διαδηλωτές διαμαρτύρονται νυχθημερόν σε ολόκληρη τη Γαλλία. Οι αστυνομικοί –πρωτίστως– γίνονται στόχος βίαιων τραμπουκισμών, δέχονται επιθέσεις με σιδερόβεργες και κινδυνεύουν να καούν ζωντανοί στα περιπολικά τους. Οι συλλήψεις είναι πάνω από χίλιες. Οι τραυματίες εκατοντάδες. Κανένα ίχνος υποχώρησης από καμιά πλευρά. Απεργοί και νέοι από τη μια, δυνάμεις ασφαλείας –ήδη εξαντλημένες από την πολύμηνη επιφυλακή ενάντια στους τρομοκράτες– από την άλλη. Μια χώρα διχασμένη. Κι ένας Πρόεδρος που διακηρύσσει ότι δεν πρόκειται να κάνει πίσω.
Από πού πηγάζει η οργή
Ποιο είναι, όμως, το διακύβευμα; Τι είναι αυτό που έβγαλε τους ανθρώπους στους δρόμους –και μάλιστα με τέτοια οργή; Σε πρώτη ανάγνωση, είναι η απόφαση της κυβέρνησης του «εκσυγχρονιστή» πρωθυπουργού, Manuel Valls, και του Προέδρου, Francois Hollande, να ακολουθήσουν τις συστάσεις των Βρυξελλών και να αλλάξουν τον νόμο για τα εργασιακά. Εν ολίγοις, να ελαστικοποιήσουν την εβδομάδα των 35 ωρών –οι εργαζόμενοι θα δουλεύουν υπερωρίες χωρίς να τις πληρώνονται– κι οι απολύσεις θα καταστούν πιο εύκολες. Το ίδιο κι η μερική απασχόληση. Μάλιστα, η αλλαγή του νόμου γίνεται με συνοπτικές διαδικασίες –πράγμα που οδήγησε σε πρόταση μομφής, της οποίας επιβίωσε η κυβέρνηση.
Στόχος του κ. Hollande, όπως ο ίδιος είπε σε πολλαπλές του συνεντεύξεις, είναι η καταπολέμηση της ανεργίας, η οποία κυμαίνεται στο 10,5% στη Γαλλία. Συγκριτικά με την Ελλάδα, το ποσοστό δεν φαίνεται υψηλό, αλλά ακριβώς απέναντι από τα σύνορα, στη Γερμανία, η ανεργία είναι μόλις 4,5%.
Η τραγική ειρωνεία είναι πως η συντριπτική πλειονότητα αυτών που διαμαρτύρονται είναι νέοι, κάτω των 25 ετών, μεταξύ των οποίων η ανεργία φθάνει στο 25%.
Είναι για αυτό που πολλοί θεωρούν ότι οι τρέχουσες ταραχές έχουν να κάνουν με τη συσσωρευμένη οργή, η οποία απλώς βρήκε τώρα την αφορμή για να ξεσπάσει, μέσα από αλλόκοτες «συμμαχίες»: Εργαζόμενοι που θεωρούν ότι χάνουν κεκτημένα, νέοι που έχουν κουραστεί να είναι άνεργοι και χωρίς μέλλον, οπαδοί της κ. Marine Le Pen που τα έχουν βάλει με «τις επιταγές των Βρυξελλών», μετανάστες δεύτερης γενιάς που ακόμη νοιώθουν να είναι στο περιθώριο της γαλλικής κοινωνίας.
Οι Βρυξέλλες που θέλουν λιτότητα...
Οι Βρυξέλλες, από την άλλη πλευρά, κουνούν το δάκτυλο κι έχουν δώσει διορία στη Γαλλία για να διορθώσει τα δημοσιονομικά της, πιστεύοντας πως έτσι θα έρθει κι η ανάπτυξη –την οποία όλο κυνηγά κι όλο δεν φθάνει η Γαλλία– κι η απασχόληση.
...οι Γάλλοι που αντιστέκονται...
Η λιτότητα κι η ευελιξία, όμως, δεν είναι λέξεις ή πολιτικές που αρέσουν στους Γάλλους –είτε ανήκουν στους «προστατευμένους» που έχουν δουλειά και κοινωνική προστασία, είτε ανήκουν στις στρατιές με τα επιδόματα ανεργίας.
...και ο Hollande που δεν έχει τίποτα να χάσει
Ασφαλώς το μεγαλύτερο θύμα των ταραχών θα μπορούσε να είναι ο ίδιος ο κ. Hollande, χάνοντας τις εκλογές του επομένου έτους. Τόσο ο ίδιος, όμως, όσο κι όλοι οι υπόλοιποι γνωρίζουν πως ακόμη κι αν είναι υποψήφιος η πιθανότητα να κερδίσει ήταν μηδαμινή –οπότε δεν έχει στην πραγματικότητα τίποτε να χάσει από τη σκληρή του στάση πέρα από την εσωκομματική κριτική...
