Την πρώτη φορά που ο Ρουβίκωνας εισέβαλε στο προαύλιο του Κοινοβουλίου – χώρος Βουλής όπου εισέρχεσαι με άδεια – δημοσιογράφοι ρώτησαν την τότε Πρόεδρο Ζωή Κωνσταντοπούλου, αν πρόκειται να κάνει κάποια δήλωση. Αυτή με ειρωνικό και απαξιωτικό ύφος, απάντησε σε επαγγελματίες που είχαν υποχρέωση να την ρωτήσουν, «Φοβάστε επειδή μπήκε ο λαός στη Βουλή»;
Ο νυν Πρόεδρος δεν είναι το ίδιο απαξιωτικός αλλά η απάντηση που έδωσε στον Πρόεδρο της ΝΔ, με μειλίχιο ύφος, διαπνέεται περίπου από την ίδια νοοτροπία. Εισήλθε ο λαός στη Βουλή! Αυτό καταγράφεται από την εξομοίωση που επιχειρεί μεταξύ της επισκεψιμότητας των 96.000 πολιτών που εισήλθαν στη Βουλή κατά το 2016. Ο συντριπτικός αριθμός αφορά κυρίως σε μαθητές σχολείων που ξεναγούνται στους χώρους και παρακολουθούν επ΄ ολίγον τις συνεδριάσεις, εκπρόσωπους μαζικών φορέων που καλούνται από επιτροπές ή επισκέπτονται τους αρμοδίους των κομμάτων.
Στην επιστολή ο κ. Βούτσης εκθειάζει την φρουρά της Βουλής, και σε αυτό σαφώς έχει δίκιο. Εύκολα μια ομάδα αποφασισμένων ατόμων μπορεί να εισέλθει στο προαύλιο ή και στο Κοινοβούλιο. Αυτό δεν αποτρέπεται επιχειρησιακά, εκτός να περικλειστεί η Βουλή με… συρματοπλέγματα. Η αποτελεσματικότητα της φρουράς συνάγεται από το ότι συνελήφθησαν.
Και εδώ υπεισερχόμαστε στο διαχρονικό πρόβλημα αβελτηρίας που έχουν επιδείξει το ΠΑΣΟΚ και μετέπειτα ο ΣΥΡΙΖΑ. Οι παραβατικές συμπεριφορές δεν εκλαμβάνονται ως τέτοιες. Επειδή από τους δράστες έχουν πολιτική αιτιολόγηση, εκλαμβάνονται και ως πολιτικές δράσεις στις οποίες πρέπει να επιδεχθεί κατανόηση και να τύχουν ατιμωρησίας.
Ποιος δεν θυμάται π.χ. τον Αλέκο Αλαβάνο να πηγαίνει μεσάνυχτα στη ΓΑΔΑ και να απαιτεί (!) να αφεθούν ελεύθερα άτομα που είχαν προσαχθεί μετά από βίαια επεισόδια στο κέντρο της Αθήνας, ενώ ο νόμος ορίζει ποιος έχει δικαίωμα να επισκεφθεί προσαχθέντες. Ποιος δεν θυμάται την εμβληματική ρήση Παπουτσή, ως υπουργού Δημόσιας Τάξης, που όταν οι μπαχαλάκηδες τα έσπαγαν στο κέντρο της Αθήνας, είχε πει καλύτερα να σπάσουν δέκα μάρμαρα , παρά δέκα κεφάλια;
Το πρόβλημα δεν είναι η δράση του Ρουβίκωνα, όσο αυτός επιδίδεται σε – καταστρεπτικά για τη δημόσια ή ιδιωτική περιουσία εταιριών – χάπενινγκ. Δεν είναι εφόσον δεν θέτει σε κίνδυνο την ανθρώπινη ζωή – αν και η καταγραφή από κάμερα ασφαλείας που έδειξε μέλη του να κρατούν πιστόλια, προϊδεάζει και φοβίζει για ενδεχόμενη ποιοτική αναβάθμιση της δράσης του.
Νέοι είναι, οι νέοι πάντα είναι, και πρέπει να είναι, ανατρεπτικοί και εικονοκλάστες. Το ύφος και το είδος της διαμαρτυρίας τους αντανακλά το ευρύτερο πολιτισμικό περιβάλλον. Όταν ένας υπουργός εκχυδαΐζει την πολιτική ομιλία μέσω FB, γιατί οι νέοι θα φερθούν με αβρότητα;
Το πρόβλημα δεν είναι ο Ρουβίκωνας και οι θεαματικές δράσεις του. Το πρόβλημα είναι διαχρονικό, το έχουν οι μεγάλοι, όσοι εξ αυτών θεωρούν ως πολιτική στάση το «αφήστε τα παιδιά», κάτι που έκαναν και οι κ. Βούτσης και Τόσκας, και μετέτρεψαν τα περιπολικά σε ταξί εξυπηρέτησης των μελών του Ρουβίκωνα.
Εκείνο που λείπει από τη Δημόσια Ζωή είναι η ανάληψη ευθύνης. Αντανακλά φυσικά και στις ακραίες ομάδες. Τα μέλη του Ρουβίκωνα, ή οι διαδηλωτές που τα σπάνε, πρέπει να αντιμετωπίζουν το διακύβευμα, ότι ενδέχεται και να τιμωρηθούν για τη δράση τους. Τότε ναι, θα έχει αξία η διαμαρτυρία τους, τότε θα δείξουν αν όντως πιστεύουν στις ιδέες τους, αν τις υπηρετούν με προσωπική θυσία, ή αν λειτουργούν μέσα στο γενικό κλίμα του χαβαλέ, υπό την βολική προοπτική της ατιμωρησίας.
ΥΓ: Με αυτό που έκαναν οι Βούτσης –Τόσκας δημιουργούν «κεκτημένο». Τι θα κάνουν αν εισέλθει με τον ίδιο τρόπο, άλλη ομάδα ακραίων πολιτικών φρονημάτων; Και πως θα δικαιολογήσουν την διαφορετική τους συμπεριφορά; Ή τι θα κάνουν αν αποφασίσουν να μπουκάρουν χούλιγκαν επειδή για κάποιο λόγο θεωρούν ότι αδικήθηκε η ομάδα τους;
Γ.Σ.
