Διανύοντας την τρίτη δεκαετία του 21ου αιώνα, συνειδητοποιούμε όλο και πιο πολύ, ότι ζούμε σε εποχή πολυκύμαντης μετάβασης σε μια καινούργια παγκόσμια πραγματικότητα. Αντιλαμβανόμαστε ότι οι διαρκείς κρίσεις είναι, πλέον, ο νέος κανόνας και ότι μέσα σ' αυτή την αέναη κανονικότητα των κρίσεων, συντελείται μια τεράστια πλανητική αναδιανομή ισχύος και πλούτου.
Γεωπολιτικός αναθεωρητισμός και οικονομικός ανταγωνισμός, συνδυάζονται και δημιουργούν νέες παγκόσμιες προκλήσεις με πολέμους, αλλαγές συνόρων και με ταυτόχρονη επίταση των ήδη υπαρκτών και μεγάλων περιφερειακών, εθνικών και κοινωνικών ανισοτήτων. Σ’ αυτό το γενικότερο έδαφος, η Δύση πιέζεται επικίνδυνα.
Και στις δύο εκδοχές της, αμερικάνικη και ευρωπαϊκή, αντιμετωπίζει σοβαρά ζητήματα συντονισμού του γεωπολιτικού της προσανατολισμού, μιας βιώσιμης οικονομικής ανάπτυξης, αλλά και πολιτικοκοινωνικής σταθερότητας. ‘Ο,τι ζήσαμε μεταπολεμικά, ως μια διαρκώς αυξανόμενη τάση προοδευτικής ευημερίας των δυτικών κοινωνιών, βρίσκεται πλέον εκτός ατζέντας, μετά τη μεγάλη κρίση του 2008.
Με επίκεντρα τη γεωπολιτική αναταραχή που διαμορφώνει η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, αλλά και τον επελαύνοντα στασιμοπληθωρισμό στην οικονομία, η Δύση καλείται να επαναδιατυπώσει σχέσεις και νέες ισορροπίες. Αν θέλει, όμως, να διαχειριστεί με επιτυχία την συντελούμενη μετάβαση, θα πρέπει ν' αναζητήσει και να καθιερώσει όρους ειλικρινούς συσπείρωσης των δικών της συνιστωσών, χωρίς εκβιασμούς και εκμεταλλεύσεις και, ταυτόχρονα, να επεξεργαστεί οριοθετήσεις, αλλά και προωθητικούς συμβιβασμούς με τους ανταγωνιστές της.
Κάθε πρόχειρη και ιδιοτελής απόπειρα εκβιαστικής πόλωσης του ανταγωνισμού, όπως και κάθε ολιγωρία ανάληψης ιστορικών ευθυνών από τις ηγετικές συνιστώσες της, δημιουργούν τον κίνδυνο μιας εσωτερικής πολιτικής και κοινωνικής πολυδιάσπασης του δυτικού κόσμου, με ολέθρια αποτελέσματα για την ελευθερία και τη δημοκρατία συνολικά στον πλανήτη.
Μέσα σ' αυτό το μεγάλο κάδρο, βρίσκεται και η πατρίδα μας. Με δύο αρνητικές προσημειώσεις, απόλυτα συνδεδεμένες με την ήδη αυξανόμενη δυσκολία.
Πρώτον, το φορτίο της κρίσης χρεοκοπίας του 2010 και των εκτροχιαστικών γεγονότων που επακολούθησαν το 2015, που δεν αποτίναξε ακόμα η οικονομία μας, παρά τις συνεχείς προσπάθειες και επιδόσεις της τελευταίας τριετίας. Υπάρχει δρόμος προκειμένου να κατακτηθεί η βιωσιμότητα και ο παραγωγικός της χαρακτήρας.
Δεύτερον, ο μόνιμα απειλητικός τουρκικός αναθεωρητισμός, ανεξαρτήτως εξάρσεων και εκφράσεων της τουρκικής ηγεσίας. Εδώ πρέπει να σημειωθεί, η εντυπωσιακή αύξηση της αποτρεπτικής ικανότητας της χώρας μας, με την ταυτόχρονη ενδυνάμωση των διπλωματικών της συμμαχιών, μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα.
Τούτων δοθέντων, η Ελλάδα ετοιμάζεται να μπεί, αργά ή γρήγορα, σε νέο εκλογικό κύκλο, μέσα σε δύσκολες και ανατρεπτικές συνθήκες για το διεθνές περιβάλλον, αλλά και για τα κορυφαία εθνικά της θέματα. Η κατάσταση αυτή καθιστά εφιαλτική κάθε απόπειρα πολιτικής διακινδύνευσης και κυβερνητικής παραλυσίας που μπορεί να εμφανιστεί στον πολιτικό ορίζοντα της χώρας, με δεδομένη την ύπαρξη της απλής αναλογικής.
Αναδεικνύεται έτσι, ως βασικό κριτήριο πολιτικής και εκλογικής επιλογής, η δοκιμασμένη ικανότητα διακυβέρνησης κάθε κόμματος που διεκδικεί την ψήφο του ελληνικού λαού και όχι η ανέξοδη και ανεφάρμοστη πλειοδοσία αριθμών, εν μέσω ατέλειωτων αυταπατών. Τέλος, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, καθίσταται μέγιστη προτεραιότητα η ανάγκη ανάδειξης, σοβαρής και σταθερής διακυβέρνησης της χώρας, προκειμένου να περάσουμε με τις λιγότερες απώλειες και με τις καλύτερες πιθανότητες ανάκαμψης τους επερχόμενους δύσκολους καιρούς.
* Ο Γιώργος Φλωρίδης είναι πρώην υπουργός
