Πολλή συζήτηση, και δικαίως, έγινε για το περίπου 35% που συγκέντρωσαν στον πρώτο γύρο της γαλλικής προεδρικής εκλογής όλοι μαζί οι Ακροδεξιοί υποψήφιοι (Λε Πεν, Ζεμούρ και οι "νατιβιστές" Ντιπόν- Ενιάν και Λασάλ). Το ποσοστό είναι τεράστιο, η απειλή κατά της Δημοκρατίας παρούσα -είτε εκλεγεί Πρόεδρος στο δεύτερο γύρο η Λε Πεν, είτε, όπως παραμένει πιθανότερο, αποτύχει- αλλά το φαινόμενο δεν έχει τίποτα το καθαρά γαλλικό, όπως, φρικιώντες, κάποιοι θα ήθελαν να πιστεύουν, για να κοιμούνται πιο ήσυχοι.
Μεγάλες χώρες, όπως η Ινδία, η Βραζιλία, οι ΗΠΑ κυβερνήθηκαν ή κυβερνώνται από Ακροδεξιούς. Εντός της Ευρώπης, ο Όρμπαν στην Ουγγαρία και ο Βούσιτς στη Σερβία μόλις επανεξελέγησαν, ο Σλοβένος Γιάνσα ετοιμάζεται να δοκιμάσει πάλι την τύχη του, ενώ η πολωνική ακροδεξιά που βρίσκεται στην εξουσία δεν έχει σύντομα εκλογές αλλά βγαίνει ενδυναμωμένη από τον πόλεμο στην Ουκρανία.
Στην Ιταλία δυο ακροδεξιά κόμματα βρίσονται σε φθίνουσα πορεία αλλά (πολύ) μέσα στα πράγματα, ενώ εκτός κυβέρνησης αλλά με μεγάλη ισχύ ακροδεξιά κόμματα βρίσκουμε στην Ισπανία, πλέον και στην Πορτογαλία, στο Βέλγιο και την Ολλανδία, στις σκανδιναβικές χώρες. Για να μη μιλήσουμε για την "αυταρχική Διεθνή", με αρχηγό τον Πούτιν και υπαρχηγό τον Ερντογάν, που εμπνέει, όπως και η πιθανότητα ολικής επαναφοράς του Τραμπ, την απανταχού του κόσμου Ακροδεξιά.
Στη χώρα μας, παρόλο που θα θέλαμε να πιστεύουμε ότι με τη δίκη και τη φυλάκιση του πυρήνα της Χρυσής Αυγής μπήκε φραγμός στη -θεσμική τουλάχιστον- εκπροσώπηση της Ακροδεξιάς, τα γεγονότα φανερώνουν ότι η δημοκρατική τρύπα δεν έχει κλείσει και η δημοκρατική απειλή είναι, και σ' εμάς, πάντα παρούσα. Οι περσινές καταλήψεις σε σχολεία, καθώς και εκδηλώσεις υπό το μανδύα του "αντιεμβολιαστικού κινήματος" έδειξαν ότι και προσωπικό και ακόλουθοι υπάρχουν, ενώ κομματικές ζυμώσεις, δημοσκοπικά ευρήματα και ο "αχός των μελλούμενων γεγονότων" αναδεικνύουν επίσης τη ζωντάνια, αν όχι και μια σχετική δυναμική, του χώρου.
Θα χώριζα το σημερινό χώρο της Ακροδεξιάς στην Ελλάδα σε τρία διακριτά αλλά συγκοινωνούντα τμήματα. Το ένα έχει άμεση καταγωγή από τη Χρυσή Αυγή και φιλοδοξεί να συνεχίσει και να αναζωογονήσει το θεάρεστο έργο της, απαλλαγμένο, πιθανώς, από τα στοιχεία εκείνα που οδήγησαν στην ποινική καταδίκη του προπάτορα (παραστρατιωτική οργάνωση, ανοιχτή καταφυγή στη βία, ναζιστικά σύμβολα).
Το δεύτερο έχει ευρύτερα εθνικιστική-πατριωτική στόχευση και φιλοδοξεί να συγκροτήσει "μέτωπο", κυρίως των απογοητευμένων από την "μη αρκετά Δεξιά" Νέα Δημοκρατία, ικανό να πετύχει την είσοδό του στη Βουλή, δίπλα ή σε αντικατάσταση του κόμματος που σήμερα, και ελαφρώς "κάτω από το ραντάρ", εκπροσωπεί την Ακροδεξιά στη Βουλή.
Η τρίτη πτυχή είναι περισσότερο, ή και αμιγώς, "κινηματική", βρίσκει έκφραση εκτός κοινοβουλευτικού και επικοινωνιακού πεδίου, σε διαδηλώσεις και παρελάσεις, στα σχολεία, στο στράτευμα, στην αστυνομία, σε προπαγάνδα και "κοινωνικές" δράσεις επί του πεδίου.
Όλες οι εκφάνσεις της ελληνικής Ακροδεξιάς διέπονται από ορισμένα κοινά χαρακτηριστικά: εθνικισμό, αντιευρωπαισμό, πολεμοχαρή ένστικτα έναντι της Τουρκίας και όχι μόνο (η Ακροδεξιά είναι, φανερά ή κρυφίως, φιλοπουτινική), έχθρα κατά των ξένων, των μεταναστών, των μειονοτήτων (ιδιαιτέρως στο στόχαστρο βρίσκονται οι βάσει σεξουαλικού προσανατολισμού), εχθροπαθή και συχνά χυδαίο λόγο, ιδιαίτερη έφεση στη συνωμοσιολογία και στη δραστηριοποίηση στο "σκοτεινό διαδίκτυο", αντιελιτισμό και άπωση προς τη λεγόμενη "παγκοσμιοποίηση" και την ελεύθερη κίνηση κεφαλαίων, αγαθών και προσώπων.
Η τύχη της Χρυσής Αυγής ψαλίδισε τα φτερά των μορφωμάτων που φιλοδοξούσαν να εκπροσωπήσουν αυτές τις ιδέες, όχι όμως τις ίδιες τις ιδέες, που αποτελούν αποκούμπι ανατροπής ή απλώς οργής για αρκετούς, ιδίως σε σκοτεινούς καιρούς. Πόλεμος, ακρίβεια και ίσως νέα οικονομική κρίση, γενικώς διάρρηξη της εσωτερικής και διεθνούς τάξης αποτελούν πρόσφορο έδαφος για αναζωπύρωση της Ακροδεξιάς.
Το εγχώριο πολιτικό σύστημα αντιδρά με εξορκισμό -"ποτέ ξανά"- και με κάποια μέτρα. Η διακομματικής στήριξης νομοθετική ρύθμιση που πέρασε πέρσι για να εμποδίσει την ανάληψη ηγετικών κομματικών θέσεων από καταδικασμένους για συμμετοχή σε εγκληματική οργάνωση είναι ένα ανάχωμα, που δεν μπορεί ωστόσο να φτάσει μέχρι την απαγόρευση συμμετοχής σε εκλογές.
Απαγόρευση κόμματος μέσω δικαστικής διαδικασίας δεν προβλέπεται και είναι αμφίβολο αν, υπό το παρόν Σύνταγμα αλλά και υπό τη λογική της μεταπολίτευσης, μπορεί να προβλεφθεί. Η πρόσβαση στα μέσα ενημέρωσης είναι, και δεν μπορεί παρά να μείνει, ανοιχτή και ούτως ή άλλως η βασική προπαγάνδα γίνεται μέσω του φύσει και θέσει αρρύθμιστου Διαδικτύου.
Επίσημοι πόροι δεν υπάρχουν για την Ακροδεξιά, αλλά "χορηγοί" βρίσκονται και η αυτο-οργάνωση δουλεύει. Γενικώς η Δημοκρατία δεν μπορεί να λειτουργήσει βάσει απαγορεύσεων, άρα δίνει χώρο και λόγο στους υπονομευτές της -και αυτό δεν είναι αδυναμία, αλλά τίμημα ελευθερίας.
Το μόνο φράγμα διαρκείας και αποτελεσματικότητας, η έλλειψη ή η στέρηση κοινωνικής απήχησης, είναι το μεγάλο ζητούμενο. Δεν το βοηθούν, στη σημερινή συγκυρία, οι δύσκολες συνθήκες υπό τις οποίες ζουν πολλοί συμπατριώτες μας, το χαμηλό επίπεδο του πολιτικού διαλόγου, τα ελλείμματα ύφους και ήθους εντός του "δημοκρατικού τόξου", το διχαστικό κλίμα που πρόσωπα αλλά και κόμματα καλλιεργούν. Από την άλλη, και συνειδητοποίηση υπάρχει και δημοκρατικά αντανακλαστικά από αρκετές πλευρές. Και σε αυτόν τον τομέα, δεν έχουμε, ως χώρα, τίποτα να "ζηλέψουμε", αλλά, το πιστεύω, και τίποτα να φοβηθούμε. Πάντα θα υπάρχουν εχθροί της δημοκρατίας εντός της δημοκρατίας, χρέος των δημοκρατών δεν είναι να ωραιοποιούν αλλά να φωτίζουν την πραγματικότητα και να προσδίδουν περιεχόμενο στις αξίες τους.
