Οι Φιλελεύθεροι «κτίζουν» τη δική τους βιβλιοθήκη. Μαζί με τον «Φιλελεύθερο» του Σαββατοκύριακου 25-26 Ιουλίου επανακυκλοφορούν τα βιβλία:
Η Δικαιοσύνη στην Ελλάδα
Προτάσεις για ένα σύγχρονο δικαστικό σύστημα
Κατερίνα Ν. Σακελλαροπούλου • Μιχάλης Ν. Πικραμένος • Ιωάννης Συμεωνίδης • Βασίλειος Π. Ανδρουλάκης • Θεοκτή Νικολαΐδου • Λάμπρος Τσόγκας • Πέτρος Αλικάκος
Πώς πρέπει να διαμορφωθεί η χωροταξική οργάνωση των δικαστηρίων; Ποια είναι η συμβολή των νέων τεχνολογιών στην οργάνωση και λειτουργία της δικαιοσύνης; Ποιοι είναι οι νέοι προσανατολισμοί της δικαστικής εκπαίδευσης; Πώς θα μπορούσε να λειτουργήσει ο θεσμός της διαμεσολάβησης; Ποιος πρέπει να είναι ο νέος ρόλος των δικαστικών υπαλλήλων;
Η αποτελεσματικότητα του δικαστικού συστήματος είναι μία από τις σημαντικότερες προϋποθέσεις για την κοινωνική σταθερότητα και την οικονομική ανάπτυξη. Μια βραδυπορούσα και ασθμαίνουσα δικαιοσύνη, ακόμα κι αν είναι ανεξάρτητη δεν μπορεί να επιτελέσει την αποστολή της. Αυτό έχει δραματικές συνέπειες στην επιχειρηματικότητα, στο επενδυτικό κλίμα αλλά και στην εμπιστοσύνη πολιτών και επιχειρήσεων απέναντι στους θεσμούς του κράτους.
Στο παρόν βιβλίο επτά δικαστικοί λειτουργοί που προέρχονται από όλους τους δικαιοδοτικούς κλάδους, γράφουν για τις αναγκαίες τομές στο ελληνικό δικαστικό σύστημα. Στα κείμενά τους αναδεικνύουν μια σειρά από σημαντικά προβλήματα, αναλύουν τα αίτιά τους και προτείνουν ρεαλιστικές λύσεις για την επίλυσή τους και, κατ’ επέκταση, για τον εκσυγχρονισμό του δικαστικού συστήματος της χώρας μας.
Το κράτος της Θεσσαλονίκης
Τετράδια Ιστορίας - Ελευθέριος Βενιζέλος
Ο Ελευθέριος Βενιζέλος (1864-1936) κατέχει δεσπόζουσα θέση στο ελληνικό πάνθεον. Υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους και ικανότερους ως προς το πολιτικό αποτέλεσμα εκπροσώπους της εγχώριας πολιτικής τάξης. Από τα πρώτα του βήματα στην πολιτική ασπάστηκε το ιδεολογικό ρεύμα του φιλελευθερισμού και στην πορεία κατάφερε όχι μόνο να εφαρμόσει ένα σύνθετο και πολυεπίπεδο φιλελεύθερο πρόγραμμα, αλλά και να καταστεί σημείο αναφοράς για τους επιγόνους τους. Ήταν από τους πολιτικούς που δεν δίσταζε να επωμιστεί το ρίσκο και το κόστος των επιλογών του και που έγκαιρα αποκωδικοποιούσε τις γεωπολιτικές μεταβολές.
Με αφορμή την 84η επέτειο από τον θάνατό του το Ίδρυμα Ιστορίας του Ελευθερίου Βενιζέλου – Λέσχη Φιλελευθέρων και η εφημερίδα «Φιλελεύθερος» εξέδωσαν ένα τρίτομο αφιέρωμα με επανέκδοση κειμένων, που καταδεικνύουν την άρρηκτη σχέση του Ελευθέριου Βενιζέλου με τη σύγχρονη πολιτική ιστορία. Οι τρεις θεματικοί τόμοι της σειράς φιλοδοξούν να ξεναγήσουν τον αναγνώστη στη σχέση αυτή και να τον παρακινήσουν να στοχαστεί με νηφαλιότητα.
Ιωάννης Κ. Φίλανδρος, Ιστορικός
Η επιδίωξη της ευτυχίας
Η ευημερία και ο ρόλος του κράτους
Επιμέλεια: Philip Booth
Μπορούμε να μελετήσουμε επιστημονικά την ευτυχία; Μπορούμε να μετρήσουμε με μαθηματική ακρίβεια πόσο ευτυχισμένος είναι ένας άνθρωπος ή πόσο ευτυχισμένη είναι μια ολόκληρη κοινωνία; Μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τα επιστημονικά δεδομένα για να διαμορφώσουμε αποτελεσματικές πολιτικές που κάνουν τους ανθρώπους πιο ευτυχισμένους; Είναι η αύξηση της ευτυχίας σε μια κοινωνία σημαντικότερη από την αύξηση του ΑΕΠ; Είναι αρμοδιότητα και καθήκον του κράτους να κάνει τους ανθρώπους πιο ευτυχισμένους, παρεμβαίνοντας, αν χρειάζεται, εκτενώς στην κοινωνία και την οικονομία;
Τις τελευταίες δεκαετίες, ένας αυξανόμενος αριθμός κοινωνικών επιστημόνων, οικονομολόγων, πολιτικών και διαμορφωτών της κοινής γνώμης απαντά καταφατικά σε αυτά τα ερωτήματα. Οι συγγραφείς που υπογράφουν τα άρθρα τού ανά χείρας τόμου είναι σκεπτικοί. Είναι εξαιρετικά αμφίβολο ότι διαθέτουμε πράγματι μια τόσο ακριβή και αξιόπιστη επιστήμη της ευτυχίας για να βγάλουμε τόσο ισχυρά πολιτικά συμπεράσματα και να χαράξουμε πολιτικές. Και το κυριότερο, η ευτυχία ως στόχος του κράτους εγκυμονεί ηθικούς και πολιτικούς κινδύνους.
Μια ελεύθερη κοινωνία δεν έχει έναν κυρίαρχο, συλλογικό στόχο, έστω και αυτόν της ευτυχίας, ούτε είναι συμβατή με τις εκτεταμένες παρεμβάσεις στις ζωές των ανθρώπων που μπορεί να συνεπάγεται η κρατική επιδίωξη της ευτυχίας. Επιπλέον, μια ελεύθερη κοινωνία μπορεί εν τέλει να υπηρετεί καλύτερα την ευτυχία, όχι υιοθετώντας την ως συλλογικό στόχο, αλλά παρέχοντας στους ανθρώπους την ελευθερία να επιδιώκουν τη δική τους ευτυχία, όπως την αντιλαμβάνεται ο καθένας τους, με τις δικές του δυνάμεις και σύμφωνα με τη δική του κρίση.
