Η χθεσινή καθολική απεργία στα μέσα μαζικής μεταφοράς, εξαιτίας ενός νομοσχεδίου που ψήφιζε η Βουλή και ο τρόπος με τον οποίο καλύφθηκε δημοσιογραφικά επιβεβαιώνουν τον κανόνα ότι στο ελληνικό σύμπαν, το δέντρο καταφέρνει να κρύβει το δάσος.
Στην προκειμένη περίπτωση το «δάσος» είναι μια μεταρρύθμιση μεγάλης κλίμακας που προωθεί η κυβέρνηση, η οποία χάνεται πίσω από το «δέντρο» του κρατικοδίαιτου συνδικαλισμού και των πολιτικών πατρώνων του.
Η μόνη συζήτηση που έγινε αφορούσε την ταλαιπωρία στους δρόμους, στον τρόπο που κηρύχτηκε η απεργία και εύλογα στην αδυναμία της πολιτείας να επιβάλει άλλον έναν νόμο (τον ψήφισε πανηγυρικά η κυβέρνηση της ΝΔ) να μην νεκρώνουν οι δημόσιες συγκοινωνίες όταν οι εργαζόμενοι κάνουν απεργία.
Δυο χρόνια διοίκηση της ΣΤΑΣΥ και εργαζόμενοι ψάχνουν μέσω της διαιτησίας του ΟΜΕΔ τον τρόπο να τηρηθεί η προβλεπόμενη υποχρεωτική διενέργεια του 1/3 των δρομολογίων σε μέρα απεργίας. Δηλαδή ποιο 1/3 εργαζομένων θα δουλέψει κάθε φορά για να βγει το πρόγραμμα και να μην ταλαιπωρηθεί το σύνολο της κοινωνίας.
Κι όμως παρά την ταλαιπωρία στους δρόμους, χθες ήταν μια καλή μέρα. Το νομοσχέδιο που έγινε αφορμή για τις κινητοποιήσεις είναι μια τομή.
Το μέγεθος της μεταρρύθμισης, το προσδιόρισε με τα λεγόμενά του ο εισηγητής της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ο κ. Νίκος Παππάς!
Το νομοσχέδιο όπως ανέφερε «παίρνει την αρμοδιότητα της εκπόνησης των επιχειρησιακών σχεδίων των Ανωνύμων Εταιρειών του Δημοσίου από την πολιτική ηγεσία των αρμόδιων υπουργείων και την παραδίδει στις διοικήσεις των εταιρειών». Διαμαρτυρήθηκε εντόνως ότι μειώνεται ο ρόλος της πολιτικής ηγεσίας και αφαιρείται από την εκάστοτε κυβέρνηση η χάραξη και η εκπόνηση πολιτικής!
Αν είναι όπως τα λέει ο κ. Παππάς πρέπει να πανηγυρίσουμε το γεγονός ότι η κυβέρνηση το παλεύει σκληρά με τις μεταρρυθμίσεις. Έστω κι αν αποτυγχάνει σε μερικές όπως η πανεπιστημιακή αστυνομία.
Υπάρχουν, στις ρυθμίσεις που ψηφίστηκαν δείγματα, ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη θέλει πραγματικά να κόψει τον πολιτικό «ομφάλιο λώρο» με τις δεκάδες ανώνυμες εταιρίες του Δημοσίου, υποχρεώνοντας τες σε νέους κανόνες λειτουργίας, ώστε να γίνουν αυτοτελείς και διαφανείς οντότητες. Που επιτέλους θα εξυπηρετούν το δημόσιο συμφέρον και θα κεφαλαιοποιούν την αξία τους προς όφελος της κοινωνίας.
Προχωρεί δε στο απερίγραπτο!
Για πρώτη φορά τίθενται ελάχιστα τυπικά προσόντα για τον πρόεδρο και τα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου όπως πτυχίο ΑΕΙ ή ΤΕΙ και τουλάχιστον 5ετής προϋπηρεσία ενώ, άκουσον - άκουσον οι εταιρείες υποχρεωτικά θα καταρτίζουν τετραετή στρατηγικά και ετήσια επιχειρησιακά σχέδια που θα εγκρίνει η γενική συνέλευση. Θεωρητικά το μεταρρυθμιστικό σχέδιο είναι οι ΔΕΚΟ να μην υφίστανται για να εξυπηρετούν το πολιτικό σύστημα και να βολεύονται οι εργαζόμενοί τους.
