Πριν από σχεδόν μια οκταετία, βρέθηκα ως μάρτυρας, στη δικαστική διαδικασία για την ένταξη ενός φιλικού προσώπου στο νόμο Κατσέλη, για ένα στεγαστικό δάνειο τα οποίο, για μια σειρά από σοβαρούς λόγους, δεν μπορούσε πλέον να εξυπηρετήσει. Ηταν ένας άνθρωπος που η λέξη «χρωστάω» τον είχε διαλύσει. Σχεδόν ράκος, εξιστορούσε πως βρέθηκε στη θέση να μην μπορεί να εξοφλήσει τις δόσεις του στεγαστικού του δανείου.
Στην πολύωρη αναμονή μέχρι την ακρόαση μου παρατήρησα πως στις πολλές παρόμοιες υποθέσεις κατά βάση, ήταν δύο οι κατηγορίες οφειλετών. Οι λίγοι, που ντρέπονταν για μια αυταπόδεικτη αδυναμία, οι περισσότεροι που επαίρονταν ότι «πιστολιάζοντας» δάνεια και πιστωτικές τιμωρούσαν τους «τραπεζίτες» και τους δανειστές. Πώς το μάντεψα; Από τις απαντήσεις στους δικηγόρους των τραπεζών. Περιττό να σημειώσω ότι η έδρα υπερακόντιζε (σε) μένος και κατηγόριες για τις τράπεζες! Εκείνη τη μέρα όλοι όσοι δήλωσαν αδυναμία, πήραν ημερομηνίες εκδίκασης για το 2030!
Ο νόμος Κατσέλη τους έβαλε όλους μαζί στο ίδιο τσουβάλι. Κάτω από τη γενική ομπρέλα «προστασία της πρώτης κατοικίας» μπήκαν κανονικότατα και λαμόγια και μπαταχτσήδες και στρατηγικοί κακοπληρωτές.
Η πολιτική τάξη της χώρας, αφού χρεοκόπησε το κράτος, συνετέλεσε στο να χρεοκοπήσουν και οι τράπεζες για να διορθώσουν τα δικά τους σφάλματα και να φανούν εκ των υστέρων φίλοι του λαού. Έχοντας κυβερνήσει και αντιπολιτευτεί επί δεκαετίες με ακραία επιζήμιο τρόπο για το πραγματικό συμφέρον της χώρας και των πολιτών.
Το τραπεζικό σύστημα τέθηκε, υπό την ομηρία των κόκκινων δανείων και μιας διαρκούς χρεοκοπίας. Το σύνολο των φορολογούμενων, εχόντων και μη εχόντων, δανειοληπτών και μη, πλήρωσαν χρυσά τα κόκκινα δάνεια με τις ανακεφαλαιοποιήσεις των τραπεζών.
Η προστασία της ιδιόκτητης πρώτης κατοικίας, που έγινε το «ιερό δισκοπότηρο» της κρίσης των μνημονίων, επανέρχεται στο προσκήνιο, με αφορμή την υπόθεση Πάτση και τη ρητορική του 2015 για τα «κοράκια» και τις τράπεζες.
Μόνο το σύνθημα «κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη» δεν ακούστηκε ακόμη. Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης όμως δεσμεύθηκε ότι ο πρώτος νόμος που θα καταργήσει όταν κυβερνήσει ξανά, είναι ο νέος πτωχευτικός κώδικας και οι ρυθμίσεις για την προστασία της πρώτης κατοικίας που ψήφισε η κυβέρνηση Μητσοτάκη.
Γιατί;
Επειδή λέει είναι σκανδαλώδης, υπέρ των τραπεζών και σε βάρος της κοινωνίας και επειδή οι τράπεζες έχουν τη βασική ευθύνη και για τη χρεοκοπία και για τις φούσκες των κόκκινων δανείων, και τα δανεικά και αγύριστα.
Ως κυβέρνηση βέβαια ο ΣΥΡΙΖΑ, με υπογραφή Τσακαλώτου, είχε αναλάβει προς τους Θεσμούς την υποχρέωση, με το τέλος του Νόμου Κατσέλη το 2018 να φέρει έναν ολιστικό νόμο για την αφερεγγυότητα και την πτώχευση.
Κλωτσώντας το τενεκεδάκι όλο και πιο πέρα έφτασαν το Φεβρουάριο του 2019 όταν επιτέλους (και) - μετά από ένα εσωτερικό μπρα ντε φερ Φλαμπουράρη και Δραγασάκη, όπου ο πρώτος έβλεπε τις επόμενες εκλογές και ο δεύτερος τις ανησυχίες των τραπεζών - έφερε το νόμο που έδινε στις τράπεζες τη δυνατότητα ρύθμισης των δανείων. Αυτό είναι το λογικό και μάλλον εύσημο πρέπει να θεωρούν ότι κατήργησαν το νόμο Κατσέλη. Χωρίς γνώση και κουλτούρα ότι δεν μπορεί κανείς να απαλλάσσεται απλά και εύκολα από τα χρέη του με πολιτικές αποφάσεις και νόμους της συγκυρίας, δεν υφίσταται τραπεζικό σύστημα που να μπορεί να στηρίξει την ανάπτυξη.
Το δε επιχείρημα του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ ότι οι τράπεζες χρεοκόπησαν τη χώρα προσκρούει σε μια λησμονημένη πραγματικότητα: ότι το 2010 ενώ η χώρα υπαγόταν στο ΔΝΤ οι ιδιωτικές καταθέσεις στις τράπεζες ήταν σχεδόν ισόποσες του δημοσίου χρέους, κοντά στα 250 δισεκατομμύρια αν θυμάμαι καλά. Πως δημιουργήθηκαν στα χρόνια πριν και πως …εξαφανίστηκαν στα χρόνια μετά, είναι το ανείπωτο μυστικό της κατάρρευσης και της χρεοκοπίας.
