Τα πολιτικά πρόσωπα δεν γράφουν την προσωπική τους ιστορία, μόνο δρώντας. Ένα μεγάλο κεφάλαιο αυτής γράφεται ερήμην τους και αφού έχουν ήδη αποχωρήσει. Όταν συμπληρώνεται ολόκληρη η εικόνα, υπάρχουν τα αποτελέσματα των πολιτικών και των προθέσεών τους.
Η Α. Μέρκελ η πολιτικός που σφράγισε την πολιτική σκηνή της Γερμανίας και ηγήθηκε της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αποφάσισε με μεγάλη καθυστέρηση να μιλήσει για τον Βλαντίμιρ Πούτιν.
Όχι για την πολιτική της -για την οποία και επικρίνεται σφόδρα- να δέσει με ενεργειακές αλυσίδες τη Γερμανία, και κατ' επέκταση την Ευρώπη, με τη Μόσχα. Ούτε για την εθελοτυφλία της σε σχέση με τον πόλεμο στην Ουκρανία, εκεί που θερίζονται ζωές άμαχων και μετατρέπονται σε κρέας για τα κανόνια φτωχοί μη προνομιούχοι Ρώσοι από τις επαρχίες.
Γνώριζε λέει ότι μετά τις συμφωνίες του Μίνσκ κάτι δεν πήγαινε καλά, αλλά ήταν βέβαιη ότι δεν θα μπορούσε να κάνει κάτι γιατί είχε χάσει τις δυνάμεις της. Πρώην και χωρίς ευθύνες έρχεται κατόπιν εορτής, να προειδοποιήσει την Ευρώπη και συνολικά τη Δύση για το τι είναι ικανός να κάνει ο Πούτιν με τα πυρηνικά όπλα. Ήρθε πολύ αργά, και είναι πολύ λειψή η έγνοια της για τον κίνδυνο που δημιουργεί η δράση του Ρώσου προέδρου.
Η παρέμβασή της, στην τελετή του ιδρύματος «Χέλμουτ Κολ» έδειχνε και κάτι άλλο. Έλλειψη θάρρους. Ίσως πιστεύει ότι η μοναδική σοφή επιλογή της Ευρώπης είναι να διαπραγματευτεί με τον Ρώσο πρόεδρο υπό τους αλλεπάλληλους εκβιασμούς του. Τον εκβιασμό του πολέμου, του φυσικού αερίου, των πυρηνικών.
Μπορούσε να το πει ευθέως με παρρησία και όχι με το πολιτικό τρικάκι «τι θα μας έλεγε ο Κολ».
«Πρέπει να παίρνετε τα λόγια του στα σοβαρά. Το να λαμβάνετε τα λόγια του στα σοβαρά και να μην τα απορρίπτετε από την αρχή σαν να είναι μπλόφα, δεν είναι σε καμία περίπτωση ένδειξη αδυναμίας ή κατευνασμού, αλλά απόδειξη πολιτικής σοφίας» συμβούλεψε τις ηγεσίες και τους λαούς. Να δημιουργηθεί χώρος για τους ελιγμούς της ρωσικής αρκούδας να ποδοπατήσει και άλλο την ενότητα της Δύσης.
Αντίστοιχο χώρο είχε δημιουργήσει στο παρελθόν η Α. Μέρκελ και στον Τούρκο πρόεδρο Ταγίπ Ερντογάν που είχε στα χέρια του ένα άλλο «πυρηνικό» όπλο. Τα εκατομμύρια προσφύγων και μεταναστών που έστρεψε κατά της Ευρώπης. Το λέει ευθέως άλλωστε ο πρώην πρόεδρος της Γαλλίας, Φρανσουά Ολάντ στο τελευταίο του βιβλίο, η τέως καγκελάριος όχι μόνο δεν αντιστάθηκε στον εκβιασμό του Τούρκου προέδρου το 2015 όταν άνοιξε τις κάνουλες των απελπισμένων για να πνίξει την Ελλάδα και την Ευρώπη, αλλά ήταν εκείνη που έπεισε και τους άλλους Ευρωπαίους να μην αντισταθούν.
Μάλλον, δεν είναι η πλέον κατάλληλη να συμβουλεύει.
