Βρίθει υποκρισίας και ιδιοτέλειας το προσκλητήριο που απευθύνουν στους νέους, διάφοροι δήθεν αντισυμβατικοί και αντισυστημικοί «πάτρωνες» που ενέσκυψαν εσχάτως στον πολιτικό βίο, διεκδικώντας αξιώματα, που η δημοκρατία αδιακρίτως παρέχει δια της εκλογής.
Με την προβιά του κολλητού που νοιάζεται ρε μάγκα μου, και τη σλάνγκ του «bro», θέλουν λένε, να σηκώσουν τη νέα γενιά από τον καναπέ. Την καλούν να βγει στο δρόμο. Να ξεσηκωθεί. Να παίξει ακόμη και ξύλο, γιατί δεν πάει άλλο, αυτή η κατάσταση.
Έχοντες πακτωμένα σε τράπεζες και επενδύσεις τα εκατομμύρια τους και με επαγγελματικό τρόπο προβεβλημένες τις…ευαισθησίες και αμφίβολες αγαθοεργίες τους, προβάλλουν το πρότυπο ενός μαχητικού αριστερού με την εσάνς της ηθικής ανωτερότητας.
New οργίλα και ευαίσθητα «παιδιά» κυκλοφορούν στην πόλη για να παίξουν τον ρόλο που κάποτε με επιτυχία ενσάρκωνε ο νεαρός Αλέξης Τσίπρας και δεν πείθει πια μετά από τόσα χρόνια στην εξουσία.
Διάφορα παράλληλα συστήματα ενεργούν από κοινού για το remake ενός αντι-συστημικού αστέρα τοπικής εμβέλειας, χορηγούμενου και καλά σκηνοθετημένου ώστε να μοχλευτεί η νεανική ψήφος.
Διαχρονικά, η μη συμμετοχή των νέων στις εκλογές είναι μεγάλη, αλλά δεν είναι ούτε το ιερό γκράαλ της πολιτικής, ούτε το κυρίαρχο πρόβλημα της. Υφίσταται ως πρόβλημα εκείνων, που πρωτίστως επιδιώκουν να εργαλειοποιήσουν αυτή την ψήφο. Στρατολογώντας την σε ένα «αντί». Σε μια τυφλή ρήξη εν ονόματι του μέλλοντος και της ζωής τους.
Όμως το ουσιαστικό κίνημα υπέρ της ζωής και του μέλλοντος των νέων ανθρώπων στη χώρα συγκροτείται από εκείνους που σκέφτονται, σχεδιάζουν τολμούν – όχι πάντα με απόλυτη επιτυχία αλλά το επιχειρούν - πως το δημόσιο σύστημα εκπαίδευσης θα γίνει ξανά ο κοινωνικός ανελκυστήρας που μειώνει προοπτικά τις κοινωνικές ανισότητες.
Που δίνει στα παιδιά τις δεξιότητες που έχει ανάγκη ο σύγχρονος ολοδικός τους κόσμος. Ενώ η Ελλάδα τα επόμενα επτά χρόνια θα έχει ανάγκη επιπλέον 140.000 πληροφορικάριους και αυτή τη στιγμή ετησίως από τα εκπαιδευτικά ιδρύματα βγαίνουν περίπου 7.000 η σύσταση του αριστερού ακτιβισμού είναι οι νέοι να βγουν να παίξουν ξύλο στο δρόμο για να αλλάξουν την κατάσταση.
Ως προς την αποχή της νέας γενιάς από τις κάλπες δεν υποδηλώνει εξ’ ορισμού απάθεια, αδιαφορία ή άγνοια. Έχουν άλλους τρόπους οι νέοι να διασφαλίζουν την κοινωνική συμμετοχή και να διαμορφώνουν πολιτική συνείδηση. Διαθέτουν εργαλεία που δεν είχαν οι πατεράδες και οι μαμάδες τους, κατά την περίοδο της πολιτικοποίησής τους.
Δεν έχουν μνήμες και καταγραφές που δημιουργούν συμπλέγματα και επιβάλλουν μάχες τους παρελθόντος, με διαρκή προβολή στο μέλλον. Έχουν εύκολη πρόσβαση στον ιδιωτικό και δημόσιο βίο των εμφανιζόμενων σωτήρων, στα ψέματα και τις αλήθειες τους. Στο φαίνεσθαι αλλά και στο είναι.
Δεν τσιμπάνε με τα «bro» και τους Μιθριδάτηδες και τις ντρίμπλες. Τσιμπάνε με τη μια όμως, κάποιον που τους δολώνει να βγουν στο δρόμο για το…δικό του όφελος και τη δική του ζωή.
