Η χθεσινή μου απορία, πώς, η επόμενη κυβέρνηση της Ν.Δ - λαού θέλοντος - θα διαχειριστεί την τεράστια πρόκληση του μισθολογίου των δημοσίων υπαλλήλων όπως είπε ο Κ. Μητσοτάκης, απαντήθηκε, εν μέρει, από ένα δελτίο τύπου του υπουργείου Παιδείας.
Η Νίκη Κεραμέως ανακοίνωσε ότι αρχίζει την επόμενη εβδομάδα η τρίτη φάση του σχεδίου «αξιολόγησης» του ελληνικού σχολείου, δηλαδή η ατομική αξιολόγηση των εκπαιδευτικών. Για την ικανότητα διδασκαλίας τους, το επίπεδο της γνώσης τους και τη μεταδοτικότητα. Την αλληλεπίδραση τους με τους μαθητές μέσα στη σχολική αίθουσα.
Η θετική αξιολόγηση οδηγεί σε μονιμοποίηση τους νεοπροσλαμβανόμενους και τους ήδη υπηρετούντες σε ανέλιξη στην ιεραρχία, που συνεπάγεται και μισθολογική αναβάθμιση. Μια αρνητική στα θρανία της υποχρεωτικής επιμόρφωσης ώστε να καλυφθούν οι αδυναμίες προς όφελος όλων. Συγκεκριμένο πλαίσιο διαφάνειας για τους αξιολογητές. Δικαιώματα για τους αξιολογούμενους.
Έλεγχος και κίνητρα για καλύτερη απόδοση υπάρχουν σχεδόν παντού στα ευρωπαϊκά σχολεία, τα οποία μας προκαλούν το θαυμασμό για το πόσο σέβονται την εκπαιδευτική διαδικασία, τα χρήματα των φορολογουμένων και, κυρίως, τα παιδιά και την ανάγκη να βρεθούν με σύγχρονα εφόδια σε έναν κόσμο με σύγχρονα προβλήματα αλλά και ευκαιρίες.
Δεν διαπιστώνεται, προς το παρόν, διάθεση να ανοίξει το παρωχημένο πια ντιμπέιτ για το κατά πόσο η αξιολόγηση οδηγεί πίσω στο παρελθόν ή συνιστά ένα τεράστιο άλμα στο μέλλον. Κάποιες γραφικές συγκρίσεις, με τους επιθεωρητές που καταργήθηκαν πριν από 40 χρόνια θα ακουστούν. Τα «ναι μεν αλλά» των συνδικαλιστών και αυτά τα ξέρουμε.
Όμως για πρώτη φορά, έχω την αίσθηση ότι η πλειοψηφία των εκπαιδευτικών, ωθεί και υπερασπίζεται σιωπηρά τις αλλαγές. Δείχνει να αφήνει πίσω τις συνδικαλιστικές ηγεσίες τους, που δίνουν μάχες χαρακωμάτων, και ευτυχώς τις χάνουν, όπως έχει αποδειχθεί με τις δυο πρώτες φάσεις της αξιολόγησης των σχολικών δομών και του εκπαιδευτικού συστήματος. Απαιτήθηκε ένας καλώς νοούμενος πολιτικός τσαμπουκάς από την Κεραμέως και η συνδρομή της δικαιοσύνης.
Πέρα από την ουσία, ότι για πρώτη φορά υλοποιείται ένα συντεταγμένο σχέδιο αξιολόγησης του εκπαιδευτικού οικοδομήματος, στο μεταρρυθμιστικό εγχείρημα, προστίθεται ένας ισχυρός συμβολισμός.
Σχετίζεται με τον πολιτικό χρόνο. Η μεταρρύθμιση - καλή, κακή, μέτρια θα κριθεί μελλοντικά – δεν υπακούει στους κανόνες και στις επιταγές της προεκλογικής περιόδου. Εκεί όπου στο παρελθόν κυβερνήσεις και υπουργοί θα πατούσαν φρένο για να περάσει η κάλπη όσο το δυνατόν πιο ανώδυνα, εδώ βλέπουμε να πατάνε γκάζι. Η συνταγή είναι πρωτόγνωρη αλλά εφόσον πετύχει, είναι εφικτό να αφήσουμε πίσω μας αναχρονισμούς που έβαζαν τρικλοποδιές στη συλλογική πρόοδο.
Εφόσον πετύχει η διαδικασία της ατομικής αξιολόγησης στους εκπαιδευτικούς θα έχει μπει η μαγιά για ένα καλύτερο δημόσιο σχολείο αλλά θα έχει ανοίξει και ο δρόμος και για αξιολόγηση όλου του δημόσιου τομέα.
